Το επιχειρηματικό modus vivendi του προέδρου και CEO της Πλαστικά Θράκης, οι πρωτοβουλίες και η «θωράκιση» της χώρας από την αισχροκέρδεια
Πάνε περισσότερα από 20 χρόνια από τότε που ο Κώστας Χαλιορής ανέλαβε τα ηνία του ομίλου Πλαστικά Θράκης. Και από τότε, ούτε μια μέρα, ούτε μια στιγμή δεν έχει παρεκκλίνει από τις αρχές που δίδαξε στον ίδιο, όσο και στην αδερφή του, -την Έφη, με την οποία «τρέχουν» τον όμιλο- ο πατέρας τους, Σταύρος Χαλιορής: Σοβαρότητα, μπέσα, μετρημένες κουβέντες και πολλή δουλειά.
Με αυτό τον τρόπο, η ελληνική πολυεθνική συνέχισε και συνεχίζει να μεγαλώνει, με ένα σπάνιο, αν όχι μοναδικό φαινόμενο. Ο πρόεδρος και CEO της εισηγμένης, περιβάλλεται από ένα… μυστήριο. Δεν δίνει ποτέ συνεντεύξεις, δεν κάνει δηλώσεις, δεν εμφανίζεται σε κοσμικά δρώμενα, αποφεύγει τις φωτογραφίσεις.
Έτσι, όταν, τις τελευταίες ημέρες, όσοι δημοσιογράφοι είχαν την ιδέα να σκιαγραφήσουν το προφίλ του ενός από τους δύο επιχειρηματίες -μιας και στην προσπάθεια παίζει ρόλο και η Lariplast- που αναλαμβάνουν το εθνικό έργο παραγωγής μασκών για τον κορωνοϊό, διαπίστωσαν ότι απλά, δεν… μπορούσαν. Ποιος είναι, λοιπόν, ο Κώστας Χαλιορής;
Οι αξίες
Για κάποιους ανθρώπους, το σχολείο δεν τελειώνει ποτέ. Έτσι είναι και ο επικεφαλής της Πλαστικά Θράκης. Ποτέ του δεν αρκέστηκε στα όσα διδάχθηκε στο Kellogg School of Management at Northwestern University του Σικάγο, όπου φοίτησε management. Στα 58 του χρόνια, είναι πιο δραστήριος από ποτέ, καθώς συνεχώς διαβάζει, ενημερώνεται για τις τάσεις και την εποχή, συμμετέχει σε διεθνή φόρουμ για τη βιομηχανία, την επιχειρηματικότητα, τον κόσμο.
Δουλεύει αδιάκοπα και φροντίζει τους εργαζομένους του ομίλου, αναζητώντας συνεχώς το επόμενο βήμα για τη γιγάντωσή του. Όχι τυχαία, όταν κάποιος επισκέπτεται τις εγκαταστάσεις στη Θράκη, οι εργαζόμενοι τον υποδέχονται με το «καλώς όρισες στο εργοστάσιό μας». Και, όχι τυχαία, στα γραφεία του σωματείου τους, οι εργαζόμενοι έχουν σε περίοπτη θέση ένα κάδρο με την φωτογραφία του ιδρυτή, Σταύρου Χαλιορή.
Αν υπάρχουν δύο χαρακτηριστικά που τον διακρίνουν, είναι η σεμνότητα και η ευγένεια. Στα τελευταία, δύσκολα χρόνια, δύο πρωθυπουργοί έχουν πλέξει το εγκώμιο στον όμιλο και τον τρόπο διοίκησης. Έτσι, με σεμνότητα απέφυγε κάποτε να σχολιάσει τα σχόλια του Αλέξη Τσίπρα, όταν, ως πρωθυπουργός τον εγκωμίαζε, μιλώντας για «έναν Ρωμιό που τιμά την πατρίδα του, επενδύοντας σε αυτή» (η οικογένεια έχει καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη) και με την ίδια σεμνότητα, απλώς χαμογελούσε, ακούγοντας τα σχόλια του σημερινού πρωθυπουργού για το πρότυπο του ελληνικού επιχειρείν.
Αλλά, και με τη χαρακτηριστική διακριτικότητα και ευγένειά του, μιλώντας, στην τηλεδιάσκεψη με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, του επεσήμανε πόσο σημαντικό είναι για το επιχειρείν αλλά και για τη χώρα να καταπολεμηθεί η γραφειοκρατία, επαινώντας το έργο που έχει γίνει και γίνεται. «Βίωσα μια καταπληκτική εμπειρία μετά από τόσα χρόνια που δουλεύω», είπε ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του Ομίλου Πλαστικά Θράκης. «Το τελωνείο να περιμένει εμάς, και μετά να κλείσει! Φανταστείτε, το αεροπλάνο προσγειώθηκε στις 17.00, η μηχανή εκτελωνίστηκε εκείνη την ημέρα, το φορτηγό περίμενε και ήταν στην Ξάνθη στις 08.30 το (επόμενο) πρωί».
Και, όχι τυχαία, ο Κώστας Χαλιορής τέθηκε «μπροστάρης» στην πρωτοβουλία επιχειρηματιών για να προστατευθεί η Ελλάδα από την πανδημία (με την έκτακτη επένδυση ύψους 200 χιλ. ευρώ προκειμένου να προσθέσει τον απαιτούμενο μηχανολογικό εξοπλισμό για την παραγωγή χειρουργικών μασκών στις εγκαταστάσεις των θυγατρικών του Oμίλου στην Ξάνθη και στο Forfar της Σκωτίας). Η οικογένεια Χαλιορή, άλλωστε, ξέρει να επιβιώνει.
Είναι μαθημένη να γεννιέται ξανά μέσα από φοβερές φωτιές. Όπως έκανε ο πατριάρχης, Σταύρος, μαζί με τη σύζυγό του, τη Λιλή, όπως την έλεγε, όταν, στις 10 Σεπτεμβρίου 1964, απελάθηκε από την Κωνσταντινούπολη, όπου αναπτυσσόταν επιχειρηματικά και ξαναγεννήθηκε ισχυρότερος στην Ελλάδα. Έτσι και σήμερα, σε αυτή την «παγκόσμια φωτιά» του κορωνοϊού, η οικογένεια Χαλιορή, βάζει το κεφάλι κάτω και βρίσκει λύσεις για ένα καλύτερο αύριο.
Προφανέστατα και ο Σταύρος Χαλιορής είναι η συνεχής πηγή έμπνευσης για τον σημερινό επικεφαλής της Πλαστικά Θράκης. Κι αυτό γιατί ακολουθεί τα βήματα που χάραξε εκείνος, αξιοποιεί την παρακαταθήκη που άφησε, προσαρμοσμένη στα σημερινά πρότυπα: Προσπάθεια για ομαλή συνεργασία με τους εργαζομένους και τα στελέχη της επιχείρησης.
Προσφορά, η οποία πλέον δεν «περιορίζεται» στην τοπική κοινωνία, αλλά σε όλο τον πλανήτη, με τον Κώστα Χαλιορή να συμμετέχει στη Δράση για την Κλιματική Αλλαγή, όχι μόνο με την ανακύκλωση πλαστικών, όπως θα φανταζόταν κανείς, αλλά και στα Θερμοκήπια Θράκης, που είναι τα μόνα Θερμοκήπια στην Ευρώπη, τα οποία χρησιμοποιούν για θέρμανση αποκλειστικά γεωθερμία, την φυσική ενέργεια που προέρχεται από το κέντρο της γης και έχει σχεδόν μηδενική εκπομπή ρύπων. Έμπνευση για το αύριο, την οποία αντλεί από επιχειρηματίες- πρότυπα, όπως ο Bill Gates και ο Richard Branson, αλλά και συνεχές ενδιαφέρον για την τεχνολογία.
Με αυτά, ως «οδηγούς», ο όμιλος Πλαστικά Θράκης, υπό την ηγεσία του, έχει δείξει μια εξαιρετική «ευελιξία» τα τελευταία χρόνια, επεκτείνοντας τις δραστηριότητές της και σε άλλους τομείς ή κατηγορίες προϊόντων, όπως η δημιουργία θερμοκηπίων για την παραγωγή ντομάτας με υδροπονική καλλιέργεια, αλλά και το real estate (με τις 4 εταιρίες «Θάλεια», «Tερψιχόρη», «Eυτέρπη», «Kλειώ»), τον θαλάσσιο τουρισμό και το yachting (Thrace Yachting I.K.E.) κ.α.
Οι ευκαιρίες και οι Σειρήνες
Τόσο ο Κώστας, όσο και η αδερφή του, Έφη Χαλιορή, είναι ο… ορισμός των ανθρώπων χαμηλών τόνων. Ναι, πέρασαν στα σαλόνια της Αθήνας, αλλά δεν «δηλητηριάστηκαν» από τις παγίδες της ξέφρενης ζωής του κακώς εννοούμενου lifestyle. Ούτε εναγκαλίστηκαν με την εξουσία, ούτε έσπευσαν να κερδίσουν αυτή την «χάρτινη δόξα» φωτογραφιζόμενοι με πρωθυπουργούς και υπουργούς, παρότι, όπως αποδεικνύεται, είχαν δεκάδες ευκαιρίες. Τις ευκαιρίες, τις αναζητούν στον επιχειρηματικό χώρο, εκεί όπου προχωρούν με τις δικές τους δυνάμεις. Όπως έγινε με την στροφή στον πρωτογενή γεωργικό τομέα, αξιοποιώντας την ευκαιρία που προέκυψε μετά την ψήφιση του νόμου για την γεωθερμία που επιτρέπει την παραχώρηση των συγκεκριμένων εκτάσεων σε ιδιώτες.
Ή όπως έκαναν, μπαίνοντας στο χώρο του θαλάσσιου τουρισμού και του yachting, με «όχημα» την εταιρία Thrace Yachting I.K.E. που ιδρύθηκε μόλις το 2018. Με τα σχέδια, εκεί, να προβλέπουν τη μετατροπή του λιμανιού του Πόρτο Λάγος σε «κέντρο» της ναυτιλιακής δραστηριότητας της οικογένειας, το οποίο θα περιλαμβάνει μέχρι και μαρίνα για γιότ.
Tα πλάνα φτάνουν μέχρι και στην ίδρυση ναυτικής σχολής, ενώ στις εταιρίες που είναι «χρεωμένος» ο μικρός στόλος των ιστιοφόρων συμμετέχουν συγγενείς του Κωνσταντίνου Χαλιορή όπως ο γιος του, ο γαμπρός του, η αδελφή του και η σύζυγός του, η οποία παράλληλα ασχολείται και με την διαφήμιση.
Τελευταία ευκαιρία, για επιχειρηματική ευκαιρία και κοινωνική προσφορά, «διέγνωσε» τώρα, τον κορωνοϊό, προσφέροντας «θωράκιση» από την αισχροκέρδεια με τις μάσκες στη χώρα και «κλειδώνοντας» μια νέα ευκαιρία για εξαγωγές…
Με αυτή την «στρατηγική», ο Όμιλος που ξεκίνησε δειλά το 1977, έχει φτάσει σήμερα να είναι ένας διεθνής κολοσσός που δραστηριοποιείται σε 80 χώρες και έχει βιομηχανικές μονάδες παραγωγής τεχνικών υφασμάτων και πλαστικών συσκευαστικών ειδών στην Ελλάδα, τη Βρετανία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και τις ΗΠΑ. Να αντλεί ποσοστό άνω του 80% των εσόδων του από πωλήσεις (ύψους 254,36 εκατ. ευρώ στο εννεάμηνο του 2019) στη διεθνή αγορά, ενώ το ήμισυ της συνολικής της παραγωγής, παράγεται στην Ελλάδα.
Να ειδικεύεται σε δεκάδες τομείς, παράγοντας γεωυφάσματα, μεμβράνες μόνωσης και γενικότερα τεχνικά υφάσματα για αγροτικές, βιομηχανικές και κατασκευαστικές χρήσεις, πλαστικούς σάκους, δοχεία συσκευασίας τροφίμων και χρωμάτων, καθώς και λοιπά πλαστικά συσκευαστικά είδη για βιομηχανικές και αγροτικές χρήσεις. Να είναι εξωστρεφής, καθώς με «σύνθημα» τις εξαγορές εκτός συνόρων (όπως εκείνη της Thrace Polybulk στη Νορβηγία ή της Thrace LINQ στη Β. Αμερική κ.α.) να δημιουργηθεί έναν παραγωγικό «ιστό» των Πλαστικών Θράκης σε 12 χώρες και να χτίσουν ένα δίκτυο πωλήσεων σε 80 χώρες, από την Αμερική και την Ευρώπη ως την Ασία.
Και, παράλληλα, οι «Σειρήνες» κρατούνται μακριά. «Η επιχείρηση δεν πωλείται» είχε δηλώσει χαρακτηριστικά πριν από χρόνια ο Κωνσταντίνος Χαλιορής, όταν τα σενάρια πώλησης της θρακιώτικης βιομηχανίας έδιναν και έπαιρναν, δίνοντας με αποφασιστικότητα το «στίγμα» της στρατηγικής που θα ακολουθήσει και «κόβοντας» τις ορέξεις όσων «έβλεπαν» προς τον όμιλο. Το αύριο, άλλωστε, διαγράφεται λαμπρό για τον όμιλο που διδάσκει την «τέχνη» του surviving και growing, ακόμα και στους πιο δύσκολους καιρούς…
ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣΣΤΙΣ ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ
Η… άλλη καριέρα της Έφης Χαλιορή
Ως κόρη του Σταύρου Χαλιορή, η πορεία της φαινόταν «αυτονόητη». Δεν ήταν όμως. Ίσως και γι’ αυτό σπούδασε Διοίκηση Επιχειρήσεων και Marketing στο Αμερικάνικο Κολλέγιο Ελλάδος, αλλά και φωτογραφία στον Φωτογραφικό Κύκλο. Έτσι, σήμερα, η Έφη Χαλιορή, διαθέτει διπλή ιδιότητα. Είναι επιχειρηματίας, μέτοχος των Πλαστικών Θράκης, αλλά και διακεκριμένη διεθνώς φωτογράφος.
Στη… δεύτερη καριέρα της, έχει κάθε λόγο να αισθάνεται επίσης ικανοποιημένη, καθώς έργα της έχουν εκτεθεί στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, στο μουσείο Μπενάκη, στην γκαλερί CAN Christina Androulidaki, στην γκαλερί Ζουμπουλάκη, στην γκαλερί Μορφές στο πλαίσιο του Med Photo Festival, στο Salon D’ Automne στο Παρίσι, την Κύπρο, κ.α. Αν κανείς βρεθεί σε ένα από τα κορυφαία ξενοδοχεία στην Ελλάδα, το Four Seasons Astir Palace Hotel Athens, εκεί θα δει το “Into the Dark”, δικό της έργο, να κοσμεί τους χώρους του.
Το οξύμωρο είναι ότι τα έργα της, τα οποία υμνούνται από τους ειδικούς, αυτά που έφεραν την καταξίωσή της, αντλούν έμπνευση από μια φοβία της. Το σκοτάδι. Ναι, όπως έχει και η ίδια παραδεχθεί, η έκθεση Into the Dark ήταν αποτέλεσμα περιπλάνησης για 1,5 χρόνο μέσα σε δάση και άλση της Αττικής κατά τη διάρκεια της νύχτας. «Σε μία προσπάθεια να ξεπεράσω τον φόβο μου για το σκοτάδι ξεκινάω να φωτογραφίζω συστηματικά νυχτερινά τοπία», έχει εξηγήσει η ίδια, προφανώς αντλώντας έμπνευση από τη Γερμανίδα φωτογράφο Rut Blees Luxemburg, που επίσης φωτογράφιζε τη νύχτα.
Έτσι, τα τελευταία 12 χρόνια, η Έφη Χαλιορή ρίχνει μεγάλο βάρος στην διεθνή αναγνώριση της ελληνικής φωτογραφίας στον κόσμο της τέχνης και διαρκώς ανεβαίνει τα σκαλιά μιας καριέρας, τα οποία, καθώς φαίνεται, δεν θα αργήσουν να την οδηγήσουν στην κατάκτηση ενός ονείρου της: Να δει τη δουλειά της να εκτίθεται στο MOMA της Νέας Υόρκης.
Σταύρος Χαλιορής
Ο «λεβέντης» και η παρακαταθήκη που άφησε
Όταν οι Τούρκοι του παρέδωσαν τα χαρτιά της απέλασης του από την Πόλη, ο Σταύρος Χαλιορής ήταν μόλις 33 ετών. Γεννημένος στη Βασιλεύουσα, συνέχιζε την εμπορική παράδοση της οικογένειας που από το 1866 δραστηριοποιούνταν στο εμπόριο μπαχαρικών, μαστίχας και χημικών προϊόντων, αυτή που του είχαν αφήσει οι γονείς του, Κώστας κι Ελένη.
Ήταν μόλις δύο χρόνια παντρεμένος με τη μικρασιάτισσα Λιλή Κομνηνού, που θα του χάριζε δύο παιδιά τον Κωνσταντίνο και την Ευφημία, τα οποία τους χάρισαν τέσσερα εγγόνια, όλα αγόρια. Δεν έκλαψε. Δε γκρίνιαξε για την αδικία. Στην Ελλάδα, δούλεψε σκληρά και, το 1977, ίδρυσε την «Πλαστικά Θράκης» στην κοινότητα Μαγικού Αβδήρων, όταν όλοι επένδυαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Και δικαιώθηκε.
Το 1980 η βιομηχανία θα εγκαινιάσει το πρώτο της εργοστάσιο το οποίο παράγει υφαντά σακιά πολυπροπυλενίου, σχοινιά και σπάγκους. Οι εξαγωγές θα ξεκινήσουν αμέσως με επιτυχία.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 η εταιρία θα περάσει στην αγορά τεχνητών υφασμάτων πολυπροπυλενίου με νέες εγκαταστάσεις στην Ξάνθη, ενώ ένα τρίτο εργοστάσιο θα δημιουργηθεί εκεί με παραγωγή βιομηχανικών νημάτων. Στο 1995 η βιομηχανία θα εισαχθεί στο Χρηματιστήριο, ενώ δύο χρόνια μετά θα δημιουργήσει βιομηχανική μονάδα στα Ιωάννινα.
Ξεχωριστή προσωπικότητα, βαθύς γνώστης του εμπορίου και της παραγωγής με δημιουργική φαντασία και δίψα για πρόοδο, ο Σταύρος Χαλιορής διέθετε καταπληκτική άνεση σε όποιο περιβάλλον κι αν βρισκόταν, μπροστά στο πλήθος ή στους λίγους, μπροστά στους φίλους ή στους ανταγωνιστές του. Κάτι που τον χαρακτήριζε επίσης ήταν ότι σε όποια χώρα κι αν βρισκόταν, όποιο ταξίδι κι αν έκανε, υπήρχε στην ψυχή του φανερή πάντα η νοσταλγία για την Πόλη και το χωριό του, τη Βέσσα Χίου.
Όμως η μεγάλη παρακαταθήκη που άφησε, δεν ήταν αυτή. Είναι το όραμά του για μια κοινωνία διαρκούς προσφοράς, το οποίο περιέγραφε πρόσφατα ο εγγονός του, Αλέξανδρος. Ο Σταύρος Χαλιορής αντιμετώπιζε τα προβλήματα των συνανθρώπων του με αγάπη, αλληλεγγύη και ευαισθησία. Η συμπεριφορά του καθαρή και ντόμπρα, χωρίς υπαινιγμούς, περιστροφές, αποσιωπήσεις.
Η σοφία του, η δράση του, οι πράξεις του, το δημιουργικό του πνεύμα διδάσκουν και εμπνέουν και σήμερα. Και όλοι τον θυμούνται, με μια λέξη: «Λεβέντης». Και, τη δράση του αυτή, συνεχίζει το Ίδρυμα που έχει το όνομά του, καθώς τα παιδιά του και μέσω αυτού και μέσω της εταιρίας, προσφέρουν διαρκώς, τόσο στην τοπική κοινωνία, όσο και ευρύτερα στη χώρα, με διαρκείς δωρεές και δράσεις.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
