Τα πρότυπα της δυσλειτουργικής Ευρώπης είναι μεν απαιτητικά, ωστόσο, ακόμα κι έτσι, η συνεχιζόμενη αντιπαράθεση μεταξύ Ελλάδας και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών είναι εντυπωσιακή, σημειώνει σε σημερινό του άρθρο το Bloomberg.
Ουσιαστικά, αναφέρει το πρακτορείο, η απόσταση που υπάρχει μεταξύ των δυο πλευρών έχει μικρύνει και σχεδόν εκμηδενιστεί. Κι όμως, το αδιέξοδο και το ρίσκο μιας νέας χρηματοπιστωτικής κρίσης συνεχίζεται λες και η απόσταση αυτή είναι τεράστια. Η ΕΕ ποντάρει το μέλλον της νομισματικής ένωσης όχι με βάση τις αρχές της, αλλά τη σημειολογία.
Κατ’αρχάς, η νέα ελληνική κυβέρνηση έκανε το λάθος να δώσει απερίσκεπτες προεκλογικές υποσχέσεις και να τις παρουσιάσει στους εταίρους ως μη διαπραγματεύσιμες. Από τότε άρχισε να τις συρρικνώνει, εγκαταλείποντας την αρχική της απαίτηση για μεγάλες διαγραφές χρέους. Τώρα θέλει νέο πρόγραμμα με καλύτερους όρους και μια προσωρινή συμφωνία ώστε να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ της τρέχουσας συμφωνίας και της νέας. Και αυτό το ονομάζει συμφωνία γέφυρα ή επέκταση.
Με τη Γερμανία μπροστά, η Ευρώπη λέει ότι το τρέχον πρόγραμμα πρέπει να ολοκληρωθεί επιτυχώς, προτού ανοίξει οποιαδήποτε νέα συζήτηση.
Κι εδώ είναι το ερώτημα, αναφέρει το Bloomberg: Ποια είναι η διαφορά μεταξύ μιας επέκτασης που θα λειτουργήσει ως “γέφυρα” για νέο πρόγραμμα και μιας επέκτασης με ευελιξία εν αναμονή της συμφωνίας για νέο πρόγραμμα; Για τον εχέφρονα παρατηρητή, η διαφορά είναι αμελητέα. Κι όμως γι’ ατή τη διαφορά, το σύστημα του ευρώ κινδυνεύει να διαλυθεί. Δεν είναι αστείο, γράφει το άρθρο, που οι Ευρωπαίοι ψηφοφόροι εκφράζουν αυξανόμενη δυσαρέσκεια με το όλο πρότζεκτ;
