Το Αρχείο της ΕΡΤ με αφορμή την επέτειο θανάτου του Θανάση Βέγγου, που έφυγε από τη ζωή στις 3 Μαΐου 2011, ψηφιοποίησε και παρουσιάζει ένα απόσπασμα από την ενημερωτική εκπομπή επικαιρότητας του ΕΙΡΤ«Οι Ρεπόρτερς», που προβλήθηκε στις 20/6/1975, το οποίο περιλαμβάνει μια σπάνια συνέντευξη του δημοφιλούς κωμικού του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου.
Γεννημένος τον Μάιο του 1927, ο Θ.Βέγγος από νεαρή ηλικία άρχισε να εργάζεται για να βοηθήσει την οικογένειά του. Την περίοδο του Εμφυλίου εξορίστηκε στη Μακρόνησο, όπου γνώρισε τον Ν.Κούνδουρο. Έλαβε άδεια εξασκήσεως επαγγέλματος του ηθοποιού το 1959, χωρίς να έχει σπουδάσει υποκριτική. Η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση ήταν στην ταινία «Μαγική Πόλις» (1954) του Κούνδουρου, ενώ αργότερα εμφανίστηκε σε κάποιες ιστορικές κινηματογραφικές ταινίες («Ο δράκος» κ.ά.).Στο θέατρο για πρώτη φορά έπαιξε στηνεπιθεώρηση «Ομόνοια πλατς πλουτς» (1959).
Το 1964 ίδρυσε την δική του εταιρεία παραγωγής «ΘΒ-Ταινίες γέλιου», η οποία όμως οδηγήθηκε σε κλείσιμο μετά από κάποια χρόνια. Ο τύπος του αεικίνητου ανθρώπου που δημιούργησε, τον έκανε ιδιαίτερα αγαπητό στο κοινό-και με τις ταινίες «Ψηλά τα χέρια», «Χίτλερ», «Πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης» κ.α. καθιερώνεται ανάμεσα στους πιο αγαπητούς κωμικούς ηθοποιούς. Η φράση «Τρέχω σαν τον Βέγγο» έχει καθιερωθεί στην καθημερινή μας γλώσσα, ενώ η ατάκα του «Καλέ μου άνθρωπε» έχει μείνει στην ιστορία.
Το 1971 θριαμβεύει στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης με την ταινία «Τι έκανες στον πόλεμο, Θανάση;», κερδίζει ακόμη ένα βραβείο με την ταινία «Θανάση, πάρε τ’όπλο σου!» το 1972, ενώ επιστρέφει στον κινηματογράφο ξανά τη δεκαετία του 1990 με σημαντικές συμμετοχές σε ταινίες του Π.Βούλγαρη, του Θ.Αγγελόπουλου, καθώς και σε αριστοφανικές κωμωδίες.
Στην συνέντευξη του Θανάση Βέγγου στον Νάσο Αθανασίου, στο περιθώριο θεατρικής παράστασης του θιάσου του, προβάλλονται πλάνα από την παράσταση του θιάσου του Θανάση Βέγγου, με τον αεικίνητο ηθοποιό να πρωταγωνιστεί στη σκηνή. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης ο ηθοποιός απαντά με χαρακτηριστική απλότητα και σεμνότητα, σε ερωτήσεις σχετικά με την πορεία του στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Αναφέρεται επίσης στη χειρότερη στιγμή στην καριέρα του, όταν αναγκάστηκε να κλείσει την εταιρεία παραγωγής «ΘΒ-Ταινίες γέλιου», που είχε δημιουργήσει, και ο ίδιος οδηγήθηκε σε οικονομική καταστροφή. Δηλώνει πως θα συναινούσε στο να ακολουθήσουν και τα παιδιά του την ίδια καριέρα, ενώ σχολιάζει πως ένας ιστορικός του θεάτρου μπορεί να ασχοληθεί με «πιο ενδιαφέροντα από εκείνον».
Τέλος, αναφέρεται στον σύγχρονο ελληνικόκινηματογράφο, υποστηρίζοντας την ανάγκη για προβολή της μορφής του απλού, «καθημερινού, ταλαιπωρημένου, πικραμένου, κεφάτου ‘Έλληνα».
