Βγάζει στη σέντρα τους 300 το αμερικανικό περιοδικό Forbes
Τους Έλληνες πολιτικούς έπιασε το μελάνι του αμερικανικού περιοδικού Forbes το οποίο αναρωτιέται γιατί η πλούσια ελληνική τάξη δεν πληρώνει φόρους.
«Γιατί δεν πληρώνουν φόρους οι πλούσιοι Έλληνες;», αναρωτιέται το περιοδικό, για να εξηγήσει ότι όποιος έχει κάνει έστω και μία βόλτα στην Αθήνα, δεν μπορεί παρά να έχει δει τα κτίρια που άφησαν πίσω τους οι μεγάλοι ευεργέτες του ελληνικού κράτους: Το Ζάππειο Μέγαρο, το Μουσείο Μπενάκη, το Ωνάσειο Νοσοκομείο, το Νοσοκομείο Αμαλίας Φλέμινγκ και το Αρσάκειο.
Όμως, βλέποντας τις ειδήσεις της κρίσης, κανείς θα κατέληγε σε ένα διαφορετικό συμπέρασμα: Οι πλούσιοι Έλληνες δεν κάνουν το χρέος τους απέναντι στο κράτος. «Προφανώς, οι πλούσιοι Έλληνες αγαπούν τη χώρα τους, αλλά όχι το κράτος τους», διαπιστώνει το Forbes.
Και όπως λέει, υπάρχει μια καλή εξήγηση για αυτό. Το σύγχρονο ελληνικό κράτος έχει καταληφθεί από πολιτικούς καριέρας, γραφειοκράτες και διεφθαρμένους επικεφαλής συνδικάτων, που έχουν καλλιεργήσει ένα ημι-Σοβιετικό, ημι-Λατινικό οικονομικό μοντέλο, το οποίο βρίσκεται στη ρίζα των οικονομικών προβλημάτων της Ελλάδας.
Όπως στην πρώην Σοβιετική Ένωση, το κράτος έχει ευρύτατη παρουσία στον επιχειρηματικό τομέα και στις επαγγελματικές ζωές των Ελλήνων. Είναι ιδιοκτήτης, μάνατζερ, επιχειρηματίας, χρηματοδότης και επόπτης. Κρατά μη αποδοτικές επιχειρήσεις ζωντανές. Προσφέρει δουλειές σε εκατοντάδες χιλιάδες. Αποφασίζει ποιος θα μπει σε ποιες δουλειές και για πόσο. Και ποιος θα πάρει σύνταξη, σε ποια ηλικία και πόσα λεφτά.
Όπως στη Λατινική Αμερική, η Ελλάδα διοικείται από άδικα και διεφθαρμένα καθεστώτα που αποτυγχάνουν να προστατεύσουν τις επιχειρήσεις και τις δημόσιες ζωές των πολιτών της από τις αριστερές μειονότητες που βασιλεύουν στους δρόμους.
Μετά από όλα αυτά, κανείς καταλαβαίνει γιατί οι εύποροι Έλληνες δεν θέλουν να δώσουν τα χρήματά τους στην κυβέρνηση, διαπιστώνει το Forbes. Και όπως λέει, προτιμούν να στήνουν μόνοι τους, τους δικούς τους φιλανθρωπικούς οργανισμούς.
«Ο οικονομικός πατριωτισμός δεν σχετίζεται με τη διευκόλυνση των φιλοδοξιών των πολιτικών και των προσδοκιών των γραφειοκρατών της κυβέρνησης για μεγαλύτερο κράτος. Έχει να κάνει με τη στήριξη προγραμμάτων και υπηρεσιών που προωθούν το κοινό καλό», καταλήγει το άρθρο.
