Πολιτική ηγεσία που να έχει το θάρρος «να πει την αλήθεια και να εμπνεύσει ένα νέο κοινωνική συμβόλαιο ατομικής και επιχειρηματικής ευθύνης» έχει ανάγκη η Ελλάδα, σύμφωνα με άρθρο το οποίο δημοσιεύεται στην έντυπη και ηλεκτρονική έκδοση της New York Times της Νέας Υόρκης.
Στο άρθρο, το οποίο συνυπογράφουν ο Έντουαρντ Π. Τζόζεφ και η Άννα Τριανταφυλλίδου, το προαναφερθέν συμβόλαιο θεωρείται προαπαιτούμενο για την ανάκαμψη της χώρας, την ελάφρυνση των όρων δανειοδότησης από το μηχανισμό στήριξης και τη δημιουργία θετικών προσδοκιών για το μέλλον στον ελληνικό λαό.
Εκτενής είναι η αναφορά στη φυσιογνωμία του επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος εμφανίζεται ως «το φαβορί για τη θέση του πρωθυπουργού της επόμενης ελληνικής κυβέρνησης».
Εκφράζεται σκεπτικισμός για τις πιθανότητες επιτυχίας της πρότασης Τσίπρα για μια διεθνή διάσκεψη για το χρέος, η οποία θα οδηγούσε σε ελάφρυνση των όρων δανειοδότησης και της πολιτικής λιτότητας και δημοσιονομικής πειθαρχίας.
«Ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσει ουσιαστικές παραχωρήσεις από τη Γερμανία και ευρύτερα από τους πιστωτές της Ελλάδας είναι να επιτύχει στο σημείο όπου δεν τα έχει καταφέρει κανένας άλλος έλληνας ηγέτης: στο να πείσει τους Έλληνες να δεχθούν την ανάγκη για μια πανεθνική μεταρρύθμιση», σημειώνουν οι Τζόζεφ και Τριανταφυλλίδου.
Μεγάλο μέρος της ανάλυσης των Τάιμς καταλαμβάνουν οι παθογένειες της ελληνικής οικονομίας, για τα τρωτά της οποίας «ο όρος μη ανταγωνιστική δεν είναι επαρκής».
«Μυριάδες μικρών επιχειρήσεων, αντιπαραγωγικό σύστημα επιχορηγήσεων, διογκωμένες κρατικές αναθέσεις και βυζαντινοί νόμοι και ρυθμίσεις, οι οποίοι μοιάζουν φτιαγμένοι για να εμποδίσουν την παραγωγικότητα», αναφέρει η αμερικανική εφημερίδα.
Στο άρθρο, επισημαίνεται επίσης η ισχνή πιθανότητα για ξένες επενδύσεις χωρίς την προώθηση ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων, ενώ γίνεται αναφορά και σε επιτυχημένες επιχειρήσεις, οι οποίες εγκαταλείπουν τη χώρα.
Τονίζεται εξάλλου ότι η οργή μερίδας του ελληνικού λαού για τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης στην καθημερινότητά του προσανατολίζεται είτε προς το οικονομικό κέντρο της Ευρωζώνης, τη Γερμανία, είτε προς τους πλέον ευάλωτους κοινωνικά μετανάστες, «οι οποίοι επωφελήθηκαν ελάχιστα ή καθόλου από το σύστημα της οργανωμένης διαφθοράς στη χώρα».
Οι Τάιμς υπογραμμίζουν, τέλος, ότι ο μόνος δρόμος για τις παραχωρήσεις και ελαφρύνσεις τις οποίες αναζητεί ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα η ελληνική πολιτική τάξη, είναι η προώθηση των μεταρρυθμίσεων, ειδικά στον τομέα των εργασιακών, οι οποίες πιθανώς να χρειάζονται, για να καταστούν κοινωνικά αποδεκτές, «τη συναίνεση και βοήθεια τόσο της κοινωνίας των πολιτών όσο και της Εκκλησίας».
