Μπορεί η χερσόνησος της Κορέας να αποτελεί το επίκεντρο, αλλά η κρίση ανάμεσα στη Βόρεια και τη Νότια Κορέα είναι, μεταξύ άλλων, και άλλη μια μεγάλη «μάχη» μεταξύ Κίνας και Ιαπωνίας για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της περιοχής.
Την άποψη αυτή προβάλλει σε άρθρο της η βρετανική εφημερίδα Guardian, σημειώνοντας πως «το Πεκίνο έχει τον απόλυτο έλεγχο πάνω στη Βόρεια Κορέα, με την Πιονγιάνγκ να λειτουργεί λίγο πολύ σαν το «σκυλάκι» της Κίνας».
«Η κρίση του 38ου γεωγραφικού παράλληλου [σ.σ: η γραμμή που χωρίζει την Κορέα σε Νότια και Βόρεια] δεν έχει τόσο να κάνει με τις δυο Κορέες, αλλά με το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, μια προσπάθεια που αποτελεί το πρελούδιο μιας ενεργειακής κατάκτησης που θα εγγυηθεί την επέκταση της κινεζικής οικονομίας για τις επόμενες δεκαετίες», τονίζει ο δημοσιογράφος Τίμοθι Μο.
Και προσθέτει: «το διαφιλονικούμενο ζήτημα δεν είναι ασφαλώς η ακεραιότητα των κορεατικών συνόρων αλλά η συστάδα των νησιών που ονομάζονται Σενκάκου στα ιαπωνικά και Ντιαογιού στα κινεζικά και οι φυσικοί πόροι που διαθέτουν».
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, τα οκτώ αυτά ακατοίκητα νησιά που προσφέρουν πλούσια αλιεία και πιστεύεται ότι στο υπέδαφός τους κρύβεται πετρέλαιο και φυσικό αέριο «είναι κομβικής σημασίας για το Πεκίνο, καθότι θεωρείται σήμερα στη Κινά ως μία σημαντική μελλοντική πηγή ενέργειας, που μπορεί να εγγυηθεί την ανάπτυξη στη χώρα καθώς και ένα σταθερά υψηλό βιοτικό επίπεδο, ειδικά για τις πολιτικές ελίτ. Γι αυτό οι επιπλήξεις του Πεκίνου προς όλες τις κατευθύνσεις δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από μια φαρσοκωμωδία, καθότι η Βόρεια Κορέα αποτελεί το αγριόσκυλο της Κίνας», σημειώνει ο Μο, επισημαίνοντας ότι «το Πεκίνο χρησιμοποιεί ως «λουρί» για το «σκυλάκι» της τα τρόφιμα και το πετρέλαιο που στέλνει εκεί. Γιατί η Κίνα έχει τον απόλυτο έλεγχο της Πιονγιάνγκ από το 1950».
Ο δημοσιογράφος θεωρεί πως «το Πεκίνο μπορεί να τοποθετήσει στην ηγεσία της Πιονγιάνγκ οποιονδήποτε επιθυμεί. Γιατί η Βόρεια Κορέα μπορεί, ως επιθετικό σκυλάκι που είναι, να δείχνει τα δόντια της και ενίοτε να γρυλίζει, αλλά στο τέλος όλοι γνωρίζουν ποιος είναι το αφεντικό».
«Για τους Ιάπωνες όμως, ο [βορειοκορεάτης ηγέτης] Κιμ Γιόνγκ ουν αποτελεί έναν μπαμπούλα, όταν προειδοποιεί για τη χρήση πυρηνικών όπλων, ειδικά σε μια χώρα που έχει ήδη υποφέρει από τρεις πυρηνικές καταστροφές: δύο σε καιρό πολέμου και μία σε καιρό ειρήνης. Αυτό που γίνεται στην κορεατική χερσόνησο βασικά είναι ένα παζάρι: με το φόβητρο της πυρηνικής επίθεσης της Βόρειας Κορέας, η Κίνα με την Ιαπωνία προσπαθούν να μοιραστούν τα πετρέλαια της περιοχής. Η Ιαπωνία θέλει ένα σημαντικό μερίδιο, η Κίνα θέλει να της εκχωρήσει ένα όσο το δυνατόν μικρότερο κομμάτι» γράφει ο Τίμοθι Μο. Και προβλέπει: «Στο τέλος η Ιαπωνία θα αναγκαστεί να αρκεστεί σε ρόλο «δεύτερου βιολιού» και να δεχτεί το μερίδιο που θα της παραχωρήσει το Πεκίνο».
