Η αλήθεια είναι ότι η ευρωσκεπτικιστική «Εναλλακτική Λύση για την Γερμανία» AFD δεν αποτελεί κόμμα.
Κι αυτό, επειδή ο πυρήνας της αποτελείται από μία ομάδα έξαλλων καθηγητών, τους οποίους συνενώνει η αντίληψη πως η βερολινέζικη νομενκλατούρα, από την Άνγκελα Μέρκελ μέχρι και τον Γίργκεν Τριτίν (Πράσινοι), αγνοεί την αυθεντία τους σε σχέση με τα οικονομικά.
Αυτό που επίσης λείπει από την «Εναλλακτική» είναι οι προσωπικές επιθέσεις εναντίον της καγκελαρίου, από τις οποίες απέχει με εμφατικό τρόπο ο ιδρυτής και επικεφαλής του κόμματος Μπερντ Λούκε.
Είναι πιθανόν στο γραφείο του ευγενούς κ.Λούκε να υπάρχει ευχαριστήρια επιστολή με αποδέκτη το γερμανικό υπουργείο οικονομικών. Διότι, αν στις 22 Σεπτεμβρίου η Εναλλακτική επιτύχει το άλμα για το γερμανικό Κοινοβούλιο, αυτό θα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Στους πέντε πρώτους μήνες της ύπαρξής του, το προσφάτως ιδρυθέν κόμμα είχε πολύ μικρή δημοσκοπική απήχηση και συγκαταλεγόταν στα «υπόλοιπα κόμματα».
Το μοναδικό προεκλογικό θέμα που έθετε το κόμμα δεν ακουγόταν, μέχρι που ο Σόιμπλε στα μέσα Αυγούστου στο Άρενσμπουργκ αναφέρθηκε ξαφνικά σε ένα τρίτο πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα. Από εκεί και μετά η ευρω-διάσωση έγινε θέμα της προεκλογικής συζήτησης και η Εναλλακτική έχει λάβει ώθηση. Λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές οι δημοσκοπήσεις της δίνουν από 3 έως 5% (σ.σ: το εκλογικό όριο είναι 5%).
Με την πρώτη ματιά είναι περίεργο το ότι πέρασε τόσος πολύς χρόνος μέχρι το θέμα της ευρω-κρίσης να φτάσει στον προεκλογικό αγώνα, καθώς στην βουλευτική περίοδο που τελειώνει κυριάρχησαν τα δράματα της Ελλάδας, της Κύπρου, της Πορτογαλίας κλπ. Κατά το τελευταίο διάστημα τα πράγματα έχουν εμφανώς ηρεμήσει, αλλά η καγκελάριος Μέρκελ αποφεύγει να «διαφημίσει» αυτήν της την επιτυχία.
Κάθε αναφορά του θέματος θα ισοδυναμούσε με υπόμνηση του ότι οι Γερμανοί σήμερα ενέχονται με τριψήφιο αριθμό δισεκατομμυρίων για τις χώρες του Νότου. Επιπλέον, η καγκελάριος γνωρίζει καλά ότι το τέρας της κρίσης αυτήν την στιγμή είναι ήρεμο, αλλά και πάλι θα ξυπνήσει.
Όταν ξυπνήσει, η Σλοβενία θα ζητήσει το πρώτο, η Πορτογαλία το δεύτερο και η Ελλάδα το τρίτο πακέτο βοήθειας. Θα ξυπνήσει και αν η Ιρλανδία απαιτήσει άμεση βοήθεια για τις τράπεζές της, στην Ιταλία καταρρεύσει η κυβέρνηση συνασπισμού και η Γαλλία εγκαταλείψει την διάθεσή της να συνεργαστεί. Τότε είναι πιθανόν όχι μόνον το τέρας να ξυπνήσει, αλλά να επανέλθει με όλη του την δύναμη.
Το ότι η Εναλλακτική δεν έχει καταφέρει να καταστήσει το θέμα της κρίσης σε κυρίαρχο του προεκλογικού αγώνα, έχει να κάνει με την καγκελάριο. Παρόλο που πολλοί Γερμανοί ερωτοτροπούν με τις απαιτήσεις της Εναλλακτικής για ένα τέλος στην πολιτική διάσωσης και την επιστροφή στο μάρκο, γνωρίζουν την κρίση ουσιαστικά μόνον από την τηλεόραση. Η Μέρκελ κατά την γενικά διαδεδομένη άποψη είναι έναντι των Ελλήνων εξαιρετικά γενναιόδωρη, αλλά χωρίς αυτήν τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα.
Αυτή η ατμόσφαιρα είναι γνωστή όχι μόνον στον πρωτάρη Λούκε, αλλά και στον έμπειρο (σ.σ.: υποψήφιο καγκελάριο των Σοσιαλδημοκρατών) Πέερ Στάινμπρουκ, ο οποίος έχει το επιπρόσθετο πρόβλημα ότι από το 2009 το κόμμα του έχει υπερψηφίσει στην Βουλή όλα τα σχέδια της Μέρκελ για την ευρω-διάσωση. Γι’ αυτό και οι Σοσιαλδημοκράτες, παρόλο που θέτουν στην διάθεση των υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης περισσότερα χρήματα, δεν μπορεί να κάνουν λόγο για θεμελιώδη στροφή από το σύνθημα της Μέρκελ: «Χρήματα έναντι μεταρρυθμίσεων».
Σε αυτό το θέμα οι Πράσινοι κάνουν την ζωή τους ευκολότερη και, βασιζόμενοι στην κακή μνήμη των ψηφοφόρων, κατηγορούν την Μέρκελ ότι θέτει την Νομισματική Ένωση σε κίνδυνο. Ταυτοχρόνως με προτάσεις όπως π.χ. τα ευρω-ομόλογα, μετατρέπουν κάθε σκέψη για συνεργασία με τους Χριστιανοδημοκράτες σε αποκύημα φαντασίας.
Έχοντας τέτοιο ανταγωνισμό, στους Αριστερούς του Γκρέγκορ Γκίζι δεν απομένει τίποτε άλλο, από το να κινηθούν ακόμα πιο αριστερά. Το διάδοχο κόμμα του PDS επιδιώκει να ανατρέψει την μείωση των κοινωνικών δαπανών στην Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Κύπρο και να εξαναγκάσει την ΕΚΤ να παράσχει άμεσα δάνεια προς τις κυβερνήσεις των χωρών της Ευρωζώνης. Το ότι αυτό σύμφωνα με το ισχύον δίκαιο δεν επιτρέπεται, δεν φαίνεται να επηρεάζει τον Γκίζι και τους συντρόφους του.
Σε κάθε περίπτωση, χάρη στην σαφή θέση της Εναλλακτικής και του κόμματος της Αριστεράς, ο ψηφοφόρος έχει δύο εναλλακτικές επιλογές στο «Ναι» των Χριστιανοδημοκρατών και των Ελευθέρων Δημοκρατών και στο «ναι μεν, αλλά» του SPD και των Πρασίνων σε σχέση με την συνέχιση της μέχρι τώρα ευρωπαϊκής πολιτικής της Γερμανίας: μία εναλλακτική στο αριστερό άκρο του πολιτικού φάσματος και μία στο δεξιό.
Είναι πολύ λιγότερο σαφές το ποια θα είναι η συνέχεια. Όχι μόνον, επειδή τα οικονομικά δεδομένα από τις υπερχρεωμένες χώρες δεν προσφέρουν μία ενιαία εικόνα, αλλά επειδή γίνονται αντικείμενο εντελώς διαφορετικών ερμηνειών.
Οι επικριτές της σημερινής πορείας θεωρούν ότι οι μεταρρυθμιστικές επιτυχίες της Ελλάδας δεν είναι σημαντικές, ενώ οι θιασώτες της γερμανικής ευρωπαϊκής πολιτικής αξιολογούν και την παραμικρή πρόοδο ως απόδειξη για την εμφάνιση φωτός στην άκρη του τούνελ. Η αλήθεια όμως είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει αν το φως είναι από τον ήλιο ή το επερχόμενο τρένο.
Το πότε η Ευρώπη θα εξέλθει της κρίσης, δεν εξαρτάται τόσο από τα προεκλογικά προγράμματα, αλλά από παράγοντες απρόβλεπτους όσο οι πρόσφατες νομισματικές αναταράξεις σε μερικές ραγδαία αναπτυσσόμενες χώρες. Θα παραμείνουν τοπικά περιορισμένες ή θα προκαλέσουν την επόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία θα εξουδετερώσει τις ευρωπαϊκές μεταρρυθμιστικές επιτυχίες;
Είναι σαφές ότι, παρόλες τις νέες ευρωπαϊκές Συνθήκες και τους θεσμούς που δημιουργήθηκαν στην διάρκεια της κρίσης, όπως το ESM, η Ευρωζώνη δεν έχει αποκτήσει πανοπλία εναντίον της κρίσης.
Οι περισσότεροι ειδικοί θεωρούν αναγκαία μία απόφαση για την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθηθεί: είτε θα πρέπει εκείνες οι εργασίες, τις οποίες η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν μπορεί να ασκήσει σωστά λόγω μειωμένων αρμοδιοτήτων, να επανεθνικοποιηθούν, είτε θα πρέπει το ευρωκοινοβούλιο και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο να διαμορφωθούν σε μίας μορφής ευρωπαϊκή κυβέρνηση.
Τα γερμανικά κόμματα αποφεύγουν να λάβουν σαφή θέση, και μόνον οι Πράσινοι έχουν εισηγηθεί οι κοινοβουλευτικές ομάδες του ευρωκοινοβουλίου να κατεβαίνουν στις ευρωεκλογές με επικεφαλής υποψηφίους, από τους οποίους θα προκύψει ο πρόεδρος της Επιτροπής. Μία πραγματικά αυστηρή ευρωπαϊκή πολιτική συνταγή κανένα κόμμα στην Γερμανία δεν είναι σε θέση να προτείνει. Το ποιος θα επωφεληθεί και ποιος όχι, θα φανεί την Κυριακή το βράδυ.
