Η τραπεζική ένωση θα είναι πιθανόν η τελευταία μεγάλη πρωτοβουλία στην Ευρωζώνη, η οποία υποφέρει από «κόπωση ενοποίησης», δηλώνουν αξιωματούχοι της Ευρωζώνης.
Μετά από τρία έτη στενότερης συνεργασίας, η οποία προκλήθηκε από την κρίση κρατικών χρεών, η Ευρωζώνη φθάνει μάλλον στο όριο, όπου οι κυβερνήσεις δεν θέλουν να εκχωρήσουν περαιτέρω εξουσία. «Οι κυβερνήσεις θεωρούν τώρα ότι έχουν γίνει ήδη αρκετά και πρέπει αυτά πρώτα να εφαρμοστούν, να λειτουργήσουν και μετά βλέπουμε» δήλωσε ένας από τους τέσσερις υψηλόβαθμους αξιωματούχους της Ευρωζώνης που μίλησαν με τον όρο της ανωνυμίας στο Reuters.
Οι πιο φιλόδοξες ιδέες – για δημοσιονομική ένωση, ενιαίο υπουργείο Οικονομικών ή ακόμη και κοινή έκδοση χρέους – που αιωρούνταν όταν η κρίση έφθασε στο ζενίθ της, φαίνονται τώρα υπερβολικά αισιόδοξες ή ακόμη και μη αναγκαίες. Ορισμένοι πολιτικοί λένε ότι η Ευρωζώνη θα είναι τυχερή ακόμη και αν ολοκληρώσει την τραπεζική ένωση, επειδή και αυτή οδηγεί σε μία περαιτέρω μεταβίβαση εξουσίας από εθνικό σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ιδιαίτερα όσον αφορά τις αποφάσεις για το κλείσιμο τραπεζών και τη χρηματοδότηση της σχετικής διαδικασίας. «Έχουμε φθάσει βασικά σε ένα σημείο, όπου η μεταφορά περισσότερης εξουσίας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τις Βρυξέλλες γενικά για να υπαγορεύουν τις εθνικές πολιτικές δεν αποτελεί πλέον κάτι που οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να συμφωνήσουν» είπε ένας άλλος αξιωματούχος.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα τονίσουν σήμερα την ανάγκη να εμμείνουν στο φιλόδοξο χρονοδιάγραμμα για την τραπεζική ένωση, διατηρώντας την πίεση ώστε να λυθούν τα ακανθώδη ζητήματα της χρηματοδότησης και της μεταβίβασης εξουσίας έως το τέλος του έτους. Η διήμερη σύνοδος κορυφής στις Βρυξέλλες εμποδίστηκε από το γεγονός ότι δεν υπάρχει γερμανική κυβέρνηση, καθώς οι διαπραγματεύσεις καθυστερούν στο Βερολίνο.
Ωστόσο, οι γνωρίζοντες εκ των έσω τα πράγματα δηλώνουν ότι υπάρχουν βαθύτεροι λόγοι για την αδράνεια. Όταν μαινόταν η κρίση χρέους στο πρώτο εξάμηνο του 2012, οι ηγέτες προσήλθαν με φιλόδοξα σχέδια για την ενοποίηση, προκειμένου να πείσουν τους επενδυτές ότι δεν θα διαλυόταν το ευρώ. «Αλλά αυτό ήταν περισσότερο μία κίνηση για την αποτροπή της διάλυσης, παρά μία κίνηση προς μία πραγματική ενοποίηση», δήλωσε τρίτος αξιωματούχος. Αργότερα το 2012, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) διακήρυξε ότι θα υποστηρίξει το ευρώ με ένα πρόγραμμα αγοράς ομολόγων, η Γερμανία δήλωσε ότι η Ελλάδα θα μείνει στο ευρώ και συμφωνήθηκε μία νέα χρηματοδοτική σύμβαση για την Ελλάδα. Οι αγορές ηρέμησαν και η έννοια του επείγοντος παρήλθε. Η άτακτη διάσωση της Κύπρου νωρίτερα φέτος δεν αποτελούσε πλέον ευρύτερο κίνδυνο. Παρά τις δημόσιες διακηρύξεις ότι δεν υπάρχει περιθώριο για εφησυχασμό, οι πολιτικοί πιστεύουν ότι η κρίση έχει περάσει, δήλωσε τέταρτος αξιωματούχος, που λαμβάνει μέρος στις συνόδους της Ευρωζώνης, προσθέτοντας: «Αυτός ο ενθουσιασμός είναι εντελώς πρόωρος». Η διακοπή της ενοποίησης τώρα θα είναι επικίνδυνη, δήλωσε ο ίδιος αξιωματούχος, σημειώνοντας ότι αν δεν υπάρχει όρεξη για περαιτέρω κινήσεις, θα πρέπει τουλάχιστον η Ευρωζώνη να έχει ένα σχέδιο για το πότε και πώς θα επιτύχει τα επόμενα βήματα, ακόμη και στο απώτερο μέλλον.
