Νομοθεσία, φορολόγηση, διαφθορά, αδιαφάνεια και γενικότερα ο οπισθοδρομικά ενεργών δημόσιος τομέας δυναμιτίζουν την ομαλή λειτουργία των ελληνικών ναυπηγείων
«Πριν από 15 περίπου χρόνια κάποιοι αποφάσισαν ότι η xώρα έπρεπε να γίνει χώρα υπηρεσιών». Με αυτά τα λόγια ξεκινά ο πρόεδρος του ομίλου Νεώριον (ναυπηγεία Ελευσίνας και Σύρου) Νίκος Ταβουλάρης το μακρύ αλλά βάσιμο κατηγορητήριό του κατά των χειρισμών, που ακολουθήθηκαν κατά την τελευταία δεκαπενταετία, στην ελληνική Οικονομία.
Και συνεχίζει: «Η σημερινή κατάσταση αποδεικνύει ότι η επιλογή αυτή ήταν λανθασμένη και η βιομηχανία αφέθηκε στην τύχη της». Όπως υπογραμμίζει, από τις αρχές της 10ετίας του ’80 η διεθνής ύφεση οδηγεί τα ναυπηγεία σε κρίση και δημιουργείται η ανάγκη προσαρμογής στις νέες συνθήκες.
«Οι περισσότερες χώρες επωφελούνται και βοηθούν την προσαρμογή αυτή. Εδώ κυριαρχεί ο αφόρητος λαϊκισμός, οι συνδικαλιστικές ακρότητες, η άγνοια των κατά καιρούς αρμοδίων και η ανυπαρξία ναυπηγικής πολιτικής, με αποτέλεσμα τα ναυπηγεία να καρκινοβατούν και συνεχώς να συρρικνώνονται.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα αυτά, αποτελεί επίτευγμα το πώς κατορθώνουν ορισμένες επιχειρήσεις μέχρι στιγμής να επιβιώνουν», σημειώνει χαρακτηριστικά μιλώντας στην Ναυτεμπορική. Το ερώτημα είναι εάν υπάρχει σήμερα χώρος και αντικείμενο για επενδύσεις, υπογραμμίζει ότι είναι εφικτό, εάν αρθεί μια σειρά από έξι αντικίνητρα.
Πιο συγκεκριμένα, ο κ. Ταβουλάρης ως πρώτο αντικίνητρο αναφέρει την ανώνυμη εταιρεία. «Στην πράξη έχουμε ουσιαστικά καταργήσει το “όχημα”, που οδήγησε σε παγκόσμιο επίπεδο τη δημιουργία πλούτου σε όλες σχεδόν τις χώρες. Σήμερα η λέξη “ανώνυμη” έχει καταντήσει απόλυτα προσχηματική», σημειώνει.
Δεύτερη στη σειρά έρχεται η αναδρομικότητα των νόμων, για την οποία τονίζει ότι αποτελεί: « “νάρκη” στα θεμέλια της xώρας, καθότι παγιδεύονται άτομα και επιχειρήσεις. Κατά τρόπο παράνομο, αυθαίρετο, παράλογο, πολιτικά ανήθικο και καταστροφικό για την οικονομία.
Κανέναν, όμως, δεν φαίνεται να απασχολούν οι γενικότερες συνέπειες της πρακτικής αυτής που οφείλεται κυρίως στην αδυναμία των υπευθύνων να αντιληφθούν τις μακροχρόνιες στρεβλώσεις στο πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό τομέα».
Από τη λίστα του δεν θα μπορούσε να λείπει το φορολογικό σύστημα. «Δεν υπάρχει σταθερό φορολογικό σύστημα και οι συνεχείς αναθεωρήσεις -όσο και αν συνοδεύονται από μεγαλόστομες εξαγγελίες προθέσεων και οραματισμών- έχουν “κοντά πόδια” αφού κατά κανόνα “αναθεωρούνται”.
Το θέμα γίνεται πλέον επώδυνο, αφού πάντοτε οι φορολογικές επιβαρύνσεις έχουν αναδρομικό χαρακτήρα», αναφέρει και προσθέτει: «Επιπλέον, δεν παρέχεται καμία ουσιαστική προστασία στους πολίτες και την επιχείρηση από την αυθαιρεσία και τα λάθη των υπηρεσιών του Δημοσίου. Η προστασία είναι εικονική και τελικά προσχηματική, ιδίως λόγω των μεγάλων χρόνων που απαιτούνται για δικαστική επίλυση των διαφορών».
Στο στόχαστρο του προέδρου του ομίλου Νεώριον μπαίνουν και οι επενδυτικοί νόμοι, ως τέταρτο σημείο της λίστας. «Η διαδοχική “παραγωγή” επενδυτικών νόμων δικαιολογείται μεν από τη μεταβολή των συνθηκών στη διεθνή οικονομία, όμως ταυτόχρονα υποδηλώνει και την αποτυχία του προηγούμενου. Αναπόφευκτα δημιουργεί στρεβλώσεις στον ανταγωνισμό, σε σχέση με ήδη λειτουργούσες επιχειρήσεις στη χώρα, ακόμη και με αυτές που έχουν ήδη υπαχθεί σε προηγούμενες ρυθμίσεις. Κλονίζεται έτσι η αναγκαία “σταθερότητα” του λειτουργικού πλαισίου της Οικονομίας», υπογραμμίζει .
Ως πέμπτο αντικίνητρο αναδεικνύει τα θέματα διαφθοράς και διαφάνειας. «Ολες οι πολιτικές παρατάξεις και κορυφαίοι πολιτικοί παράγοντες δηλώνουν κατά καιρούς ότι είμαστε μια διεφθαρμένη κοινωνία και διάφοροι διεθνείς οργανισμοί μας κατατάσσουν μεταξύ των πλέον διεφθαρμένων χωρών του πλανήτη. Οι επιχειρήσεις υποφέρουν, λόγω των ανωτέρω, στις σχέσεις τους με ξένες εταιρείες, τράπεζες και χώρες που επικαλούνται τις “δηλώσεις” αυτές», σημειώνει ο κ. Ταβουλάρης, ενώ τονίζει:
«Τα τελευταία χρόνια έχουμε και το θέμα της διαφάνειας. Το αυτονόητο ότι η διαφάνεια είναι απαραίτητη σε ένα κράτος δικαίου καταλήγει σε απόλυτο πρόσχη¬μα, χρησιμοποιούμενο όλο και περισσότερο, για να αποφεύγει κάθε αρμόδιος σε όλα τα επίπεδα να αναλάβει ευθύνες από τη στιγμή που δεν καταφέρνει να τις περάσει σε κάποιον συναρμόδιο».
«Αγκάθι» η γραφειοκρατία
Τελευταίο στη σειρά αναφέρει το δημόσιο τομέα για τον οποίο επισημαίνει ότι: «Είναι περιττές, αλλά και έντονα αντιπαραγωγικές, οι περισσότερες από τις “παρεμβάσεις” των δημόσιων υπηρεσιών. Ολοι ομολογούν, καυτηριάζουν, εξαγγέλλουν αναμόρφωση των μηχανισμών του Δημοσίου, πάταξη της γραφειοκρατίας, μείωση των κρατικών παρεμβάσεων, επανίδρυση του κράτους.
Η εμπειρία μας από τις συνεχείς και υποχρεωτικές συνεργασίες με το Δημόσιο -με εξαίρεση λίγες περιπτώσεις- είναι ότι υπάρχει εκτεταμένη “συναρμοδιότητα” πολυάριθμων δημόσιων υπηρεσιών και φορέων που καταλήγει σε τέλμα ή σε τερατώδεις καθυστερήσεις και για τα απλούστερα και αυτονόητα».
