Λίαν επικριτικός για τον τρόπο που λειτουργούν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και τις πολιτικές μανούβρες που επισκιάζουν τα πραγματικά οικονομικά δεδομένα, εμφανιζόταν σε παλιότερο άρθρο του για την κρίση στην ευρωζώνη, ο άρτι βραβευθείς με Νόμπελ, Γάλλος οικονομολόγος Ζαν Τιρόλ, σημειώνοντας ότι πολλές φορές και όχι χωρίς την απαίτηση για ανταλλάγματα, οι ιθύνοντες έκαναν τα στραβά μάτια σε περιπτώσεις όπως αυτή της Ελλάδας και της Ιταλίας με τα «μαγειρεμένα στοιχεία» που επέτρεψαν στις δυο χώρες την είσοδο στην ευρωζώνη.
«Η πολιτική προκατάληψη απέναντι στο laissez-faire είναι κατανοητή.
Πρώτον μια χώρα δεν κερδίζει πολλά από την επιμονή της να επιβάλει την πειθαρχία σε μια άλλη χώρα που δεν συμμορφώνεται με τους κοινούς κανόνες…
Δεύτερον, τα πολιτικά συμφέροντα μπορεί να επικρατούν έναντι της όποιας ανησυχίας για την υπόληψη. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εσκεμμένη αδιαφορία της ΕΕ για τα λογιστικά τεχνάσματα της Ελλάδας και της Ιταλίας, ώστε να επιτραπεί στις δυο αυτές χώρες να μπουν στην ευρωζώνη.
Τρίτον, οι επιβάλλοντες μπορεί να αισθάνονται ότι θα τους κάνουν την ίδια χάρη (θα έχουν την ίδια αντιμετώπιση) όταν έρθει η σειρά τους. Είναι ενδιαφέρον, ότι Γαλλία και Γερμανία παραβίασαν και οι ίδιες τους κανόνες το 2003. Συνεπώς, η ελευθερία, οι πολιτικές ατζέντες και τα ανταλλάγματα (quid pro quos) όλα συνδέονται ώστε να κάνουν τις κυρώσεις να μοιάζουν κενή απειλή»» έγραφε ο Ζαν Τιρόλ σε άρθρο του 2012 με τίτλο «Η ευρω-κρίση. Ορισμένες σκέψεις για την θεσμική μεταρρύθμιση».