Αλλαγή των δημοσιονομικών κανόνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την επιστροφή της στην ανάπτυξη προτείνει το γνωστό ίδρυμα ερευνών (think tank) Bruegel.
Μελέτη των Gregory Claeys, Zsolt Darvas και Alvaro Leandro συνιστά να μη δίνεται έμφαση στην εξάλειψη των διαρθρωτικών ελλειμμάτων των προϋπολογισμών, τα οποία οι ερευνητές θεωρούν ότι είναι δύσκολο να μετρηθούν και να ελεγχθούν (σ.σ.: δεν πρόκειται για τα πραγματικά ελλείμματα των προϋπολογισμών, αλλά αυτά που θα προέκυπταν αν η οικονομία αναπτυσσόταν με έναν δυνητικό ρυθμό, η εκτίμηση του οποίου υπόκειται σε σοβαρά λάθη, σύμφωνα και με μελέτη του ΟΟΣΑ). Αντί τούτου, οι αναλυτές προτείνουν να δοθεί έμφαση στις δημόσιες δαπάνες και τα δημόσια έσοδα και να μην επιτρέπονται μειώσεις φόρων, αν δεν αντισταθμίζονται από μειώσεις δαπανών. Αυτό σημαίνει, επίσης, ότι δεν θα μπορούσαν να αυξάνονται συνεχώς οι δημόσιες δαπάνες χωρίς να αυξηθούν οι φόροι.
Το σφίξιμο της δημοσιονομικής πολιτικής στο λάθος σημείο του οικονομικού κύκλου «πιθανόν να είναι ένας λόγος που εξηγεί την αναιμική οικονομική ανάκαμψη στην Ευρώπη, εγείροντας ερωτήματα για την αποτελεσματικότητα του δημοσιονομικού πλαισίου της ΕΕ», σημειώνουν οι αναλυτές, προσθέτοντας: «Στην πράξη, η εφαρμογή των κανόνων εμποδίζεται από δείκτες που υπολογίζονται με κακό τρόπο και λανθασμένες προβλέψεις και μπορεί να οδηγήσουν σε εσφαλμένες συστάσεις πολιτικής».
Το σύστημα που προτείνουν θα ωφελείτο, σημειώνουν οι αναλυτές του Bruegel, από ένα ανεξάρτητο Ευρωπαϊκό Δημοσιονομικό Συμβούλιο, το οποίο θα μπορούσε να σταθμίσει ποιες ειδικές περιστάσεις απαιτούν μεγαλύτερη ευελιξία. Αυτό θα «εξάλειφε την αίσθηση μία ενδεχόμενα ακατάλληλης ή με πολιτικά κίνητρα εφαρμογής των κανόνων», σημειώνουν οι συγγραφείς.
Σημειώνουν ακόμη ότι με το σύστημα που προτείνουν, η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Βρετανία θα είχαν επιδείξει δημοσιονομική πειθαρχία πριν από τη χρηματοπιστωτική κρίση, όταν είχαν σημειωθεί μεγάλες αυξήσεις στις τιμές των ακινήτων και των δημοσίων δαπανών που πιθανότατα επιδείνωσαν τον οικονομικό κύκλο. Η Ιταλία θα έπρεπε να μειώσει το δημόσιο χρέος της, ενώ η Γερμανία και η Σουηδία θα μπορούσαν να είχαν κάνει μεγαλύτερες δαπάνες από το 2004 έως το 2007. «Μετά το 2009, ο κανόνας μας θα επέτρεπε πολύ περισσότερο αντικυκλικές (σ.σ.: που θα αντιμετώπιζαν την ύφεση) δημοσιονομικές πολιτικές από αυτές που εφαρμόστηκαν στην πραγματικότητα σε πολλές χώρες της ΕΕ», σημειώνεται.