Τα τελευταία χρόνια οι χώρες που μοιράζονται το ευρώ καταρρέουν η μία μετά από την άλλη. Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία.
Ποια θα ακολουθήσει, αναρωτιέται ο αρθρογράφος του Bloomberg Matthew Lynn. Πολλοί θα έλεγαν πως σειρά έχει η Ισπανία. Άλλοι λένε για Ιταλία. Μερικοί δείχνουν ακόμη και το Βέλγιο, μια χώρα με υψηλά χρέη αλλά χωρίς κυβέρνηση.
Ωστόσο, ο Lynn δείχνει προς τη Γαλλία.
Ολοένα και περισσότερο ασταθής πολιτικά, η κατάσταση του χρέους της χειροτερεύει συνεχώς, χάνει τον ανταγωνισμό με τη Γερμανία και δεν δείχνει μεγάλη προθυμία για να αλλάξει. Αυτοί είναι καλοί λόγοι για τις αγορές ομολόγων της Ευρώπης να καταστήσουν τη Γαλλία το νέο πεδίο μάχης.
Φυσικά, δεν υπάρχει έλλειψη υποψηφίων για το επόμενο σκέλος της κρίσης στην περιφέρεια του ευρώ. Η Ισπανία παρουσίασε μια φούσκα και έχει ένα από τα μεγαλύτερα δημοσιονομικά ελλείμματα στη ζώνη του ευρώ. Η Ιταλία έχει μια κληρονομιά δημοσίου χρέους σχεδόν τόσο κακή όσο αυτή της Ελλάδας, και αγωνίζεται από τότε που προχώρησε στην ένταξη του ενιαίου νομίσματος. Τα ίδια ισχύουν και για την Πορτογαλία. Απ’ την άλλη, το Βέλγιο έχει μόλις ολοκληρώσει έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς καμία κυβέρνηση. Η αδυναμία πρωτοβουλίας για τη διακυβέρνηση της μικρής αυτής χώρας δείχνει πως η διέξοδος από το έλλειμμα του προϋπολογισμού είναι μάλλον απίθανη.
Ανάμεσα σε όλα αυτά, η Γαλλία κατάφερε να γλιστρήσει από το ραντάρ. Αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρώπης και μια ευημερούσα οικονομία, έστω και αν το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της έχει επεκταθεί μόνο 1,6% κατά μέσο όρο τις δύο τελευταίες δεκαετίες.
Στροφή στη Γαλλία
«Οι επενδυτές ομολόγων δεν θα αργήσουν να κάνουν μια στροφή προς τη Γαλλία, αφού τελειώσουν με την Πορτογαλία και την Ισπανία», δήλωσε ο Xavier Rolet, διευθύνων σύμβουλος του London Stock Exchange Group Plc, το Δεκέμβριο.
Τέσσερις λόγοι καθιστούν τη χώρα την επόμενη υποψήφια.
Πρώτον, εισέρχεται σε ένα πολιτικά επικίνδυνο έδαφος. Οι προεδρικές εκλογές του επόμενου έτους φαίνεται να είναι δραματικές. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως ο νυν πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί θα δυσκολευτεί στο δεύτερο γύρο, και μπορεί κάλλιστα να υποβιβαστεί στην τρίτη θέση από την εξτρεμιστική Εθνικού Μετώπου, με επικεφαλής τη Μαρίν Λε Πεν.
Δεύτερον, η κατάσταση του χρέους της Γαλλίας επιδεινώνεται συνεχώς. Το 2010, το έθνος είχε το πέμπτο μεγαλύτερο έλλειμμα προϋπολογισμού στη ζώνη του ευρώ, στο 7% του ΑΕΠ. Κατάφερε να νικηθεί μόνο από την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία. Η μετοχή του χρέους της κυβέρνησης έπληξε το 81% του ΑΕΠ το 2010. Ο αριθμός αυτός θα φτάσει το 90% αυτό το έτος και 95% το 2012, σύμφωνα με την εταιρεία συμβούλων Capital Economics.
Τρίτο, η Γαλλία χάνει την ανταγωνιστικότητά της. Το καίριο πρόβλημα για όλες τις χώρες που αγωνίζονται με το ενιαίο νόμισμα είναι ότι δεν μπορούν να παραμείνουν ανταγωνιστικές με τη Γερμανία. Αυτό ισχύει οπωσδήποτε για τη Γαλλία. Το κόστος εργασίας για τη Γερμανία μειώθηκε 0,7% κατά το τέταρτο τρίμηνο, ενώ στη Γαλλία αυξήθηκε 1,1%.
Τέταρτο, απ’ ό,τι φαίνεται η χώρα είναι απρόθυμη να αλλάξει. Ο Σαρκοζί ανέλαβε την εξουσία υποσχόμενος να ταρακουνήσει την οικονομία. Ωστόσο, λίγα παρέδωσε. Κατά τις επόμενες εκλογές, θα αντιμετωπίσει μια πρόκληση από την ακραία, δεξιά που είναι κατά του ευρώ.
Η Ισπανία και η Ιταλία μπορεί να έχουν μεγαλύτερα προβλήματα του χρέους και ίσως να μην έχουν κάνει πολλά για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές, ωστόσο, η Ισπανία εργάζεται σκληρά για να βελτιώσει τα οικονομικά της και η Ιταλία έχει τουλάχιστον τα χρέη της υπό έλεγχο. Η Γαλλία δεν έχει κάνει τίποτα από αυτά.
Δεν υπάρχει καμία στροφή προς τη Γαλλία ακόμα. Η χώρα έχει ακόμα χρόνο να δανειστεί με παρόμοιους όρους με τη Γερμανία. Και υπάρχει ακόμη χρόνος για να διορθώσει την κατάσταση. Η μείωση του ελλείμματος φέτος ή του χρόνου θα κάνει τα πράγματα να φαίνονται καλύτερα.
Είναι μάταιο, παρόλα αυτά, να πιστέψει κανείς πως η πτωτική πορεία θα σταματήσει στην Πορτογαλία.
