Tο εξελισσόμενο δράμα στην Ευρωζώνη περιλαμβάνει τρεις πτυχές: τις αναπόφευκτες αναδιαρθρώσεις, τη ζωή στη ζώνη του ευρώ μετά την αναδιάρθρωση και το πολιτικό κόστος, σύμφωνα με άρθρο του Irwin Stelzer της WSJ.
Οικονομική πτυχή
Το πρώτο και πιο προφανές, είναι το οικονομικό. Είναι πλέον σαφές ότι για πρακτικούς λόγους η Ελλάδα είναι το παράδειγμα. Είτε το default παίρνει τη μορφή κουρέματος -μόνο μερική αποπληρωμή- ή του «reprofiling» του χρέους -έτσι ώστε οι πιστωτές να περιμένουν περισσότερο για τα χρήματά τους- είναι άνευ σημασίας. Ο Ζαν Κλοντ Τρισέ, επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, λέει πως μια αναδιάρθρωση δεν είναι στα χαρτιά.
Από την άλλη, η Άνγκελα Μέρκελ είναι οικονόμος με την αλήθεια, και λέει ότι δεν θα συμφωνήσει να διευκολύνει τους όρους ή την αύξηση του ποσού της τριετούς Ελληνικής διάσωσης.
Δεν είναι εύκολο να ζητήσει από τους φορολογούμενους της για ακόμη μεγαλύτερη θυσία, ενώ η Ελλάδα δεν πληροί τους στόχους που συμφωνήθηκαν, όταν οι εταίροι της ευρωζώνης στήριξαν τις τράπεζες: τα φορολογικά έσοδα υπολείπονται, οι δαπάνες υπερβαίνουν τους στόχους και το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων. Επιπλέον, είναι πολύ πίσω από το χρονοδιάγραμμα.
Στην Πορτογαλία, η μεγάλη πλειοψηφία στη Βουλή ενέκρινε τους όρους διάσωσής της. Όμως οι όροι, σε ορισμένες πτυχές είναι αυστηρότερες από εκείνες που υπαγορεύονται στην Ελλάδα, κάνοντας την αναδιάρθρωση του πορτογαλικού χρέους μια εικονική βεβαιότητα.
Στην Ιρλανδία το ποσοστό ανεργίας φτάνει στο 14,7% και το δημόσιο χρέος είναι ίσο με περίπου 160% του ΑΕΠ της. Ο Morgan Kelly, κάτοχος εδρών στα οικονομικά στο University College του Δουβλίνου και στοΠανεπιστήμιο Cornell, γράφει: «Με την ιρλανδική κυβέρνηση να βρίσκεται σε ‘καλό’ δρόμο για ένα χρέος, σχεδόν ίσα με το ένα τέταρτο του ενός τρισεκατομμυρίου ευρώ το 2014, μια παρατεταμένη και χαοτική πτώχευση καθίσταται αναπόφευκτη… Η εθνική επιβίωση απαιτεί την έξοδο της Ιρλανδίας από τη διάσωση».
Ευρωζώνη μετά την αναδιάρθρωση
Η δεύτερη πτυχή είναι το μέλλον της ζώνης του ευρώ μετά την αναδιάρθρωση. Ο Simon Tilford, επικεφαλής οικονομολόγος του Κέντρου Ευρωπαϊκών Μεταρρυθμίσεων εκτιμά πως ακόμα και αν μια αναδιάρθρωση θα ανακούφιζε την Ελλάδα, η στάσιμη οικονομία της δεν θα μπορούσε να παράγει επαρκή έσοδα για τη μείωση των τεράστιων ελλειμμάτων της χώρας.
Οι ιδιώτες επενδυτές θα υποθέσουν ότι οι εταίροι της Ευρωζώνης δεν θα χρηματοδοτήσουν ένα δεύτερο πακέτο διάσωσης για την Ελλάδα, κάνοντας έτσι την έξοδό της από το ευρώ, ως τη μόνη ευκαιρία ανάκτησης της ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξης. Η Πορτογαλία θα ακολουθήσει για τους ίδιους λόγους. Φυσικά, αυτό μπορεί να αποφευχθεί αν οι βόρειες χώρες συνεχίσουν να στέλνουν χρήματα προς τα νότια, κάτι που θα έβρισκε αντίθετες τη Γερμανία, Γαλλία και άλλες χώρες.
Πολιτικό κόστος
Η τρίτη πτυχή είναι το πολιτικό κόστος. Αν αποτραπεί η έξοδος από την Ευρωζώνη, η ζώνη του ευρώ θα αποτελείται από μια εξαγριωμένη ομάδα των πλούσιων χωρών του Βορρά, και μια εξίσου οργισμένη ομάδα από τις φτωχές χώρες της περιφέρειας, αγανακτισμένοι για την απώλεια της κυριαρχίας και των σκληρών μέτρων λιτότητας.
Φαίνεται πως είναι πια απίθανο η ευρωζώνη να μπορεί να λειτουργήσει συλλογικά, όπως και στο παρελθόν.