Η Süddeutsche Zeitung εξηγεί την αμφίσημη στάση του Βερολίνου απέναντι στο ΔΝΤ
Οι εξελίξεις και η ανάγκη μεταρρυθμίσεων στην ευρωζώνη, πρωτίστως στην Ιταλία, αλλά και στην Ελλάδα, απασχολούν τον γερμανόφωνο τύπο. Πολλοί συγκρίνουν πλέον τις δύο υπερχρεωμένες χώρες του Νότου.
“Το δίλημμα του Σολτς με την Ελλάδα” επιγράφεται άρθρο της εφημερίδας Süddeutsche Zeitung, που εξηγεί την αμφίσημη στάση του Βερολίνου απέναντι στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Σύμφωνα με τη Deutsche Welle, η εφημερίδα του Μονάχου γράφει ότι στο τελευταίο Γιούρογκρουπ ο νέος γερμανός υπουργός Οικονομικών Όλαφ Σολτς είπε “όχι” σε δύο βασικές απαιτήσεις του ΔΝΤ σε σχέση με την Ελλάδα: “Σύμφωνα με κύκλους της ΕΕ ο Σολτς αρνήθηκε να παρατείνει την περίοδο αποπληρωμής των ήδη δοθέντων δανείων στα 15 χρόνια. Κατά τη γερμανική άποψη μία παράταση έως τρία χρόνια θα ήταν αρκετά. Επίσης ο υπουργός Οικονομικών τάχθηκε κατά της απαίτησης του ΔΝΤ να συνδεθούν αυτομάτως οι διευκολύνσεις για το χρέος με τους μελλοντικούς δείκτες ανάπτυξης. Τη σχετική πρόταση είχε υποβάλει η Γαλλία από κοινού με τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM)”.
Συνεπώς, εκτιμά η Süddeutsche Zeitung, ο Σολτς βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: από τη μία πλευρά θέλει να συμμετάσχει το ΔΝΤ με κεφάλαια στο ελληνικό δανειακό πρόγραμμα. Από την άλλη πλευρά δεν είναι διατεθειμένος να δεχθεί τις απαιτήσεις του ΔΝΤ. Ιδιαίτερη σημασία, σε όρους εσωτερικής πολιτικής, έχει το ότι η Ομοσπονδιακή Βουλή είχε συναινέσει στο δανειακό πρόγραμμα μόνο υπό τον όρο ότι θα παρέμενε το ΔΝΤ. Επιπλέον η συμμετοχή του Ταμείου θα έστελνε ηχηρό μηνυμα στις διεθνείς αγορές, οι οποίες θα επιδοκίμαζαν το γεγονός ότι και το Ταμείο θεωρεί βιώσιμο το ελληνικό χρέος”.
Το περιοδικό SPIEGEL κάνει μία σύγκριση Ελλάδας και Ιταλίας, επισημαίνοντας ότι οι ρητορικές κορώνες των ιταλών λαϊκιστών θυμίζουν τις απειλές του Γιάνη Βαρουφάκη. “Στην πραγματικότητα όμως”, επισημαίνει, “η επίθεση από τη Ρώμη είναι θρασύτερη και πιο επικίνδυνη. Είναι πιο επικίνδυνη, γιατί η Ιταλία, σε αντίθεση με την πολύ μικρότερη Ελλάδα, θα μπορούσε να στηριχθεί το πολύ για ένα-δύο χρόνια από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό διάσωσης. Στη συνέχεια το ευρώ θα κυλούσε αναπόφευκτα σε μία κρίση, η οποία θα απειλούσε την ίδια την ύπαρξή του, συμπαρασύροντας στην άβυσσο τράπεζες και χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς σε όλον τον κόσμο. Αν η Ελλάδα ήταν ο εκρηκτικός μηχανισμός, η Ιταλία είναι η πυρηνική βόμβα”.
“Επιπλέον”, συνεχίζει στον σχολιασμό του το SPIEGEL, “η καμπάνια της Ρώμης διακρίνεται από ιδιαίτερη θρασύτητα. Η Ελλάδα ήταν μια πτωχή χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, η οποία παρακάλεσε για βοήθεια σε ώρα ανάγκης. Αντιθέτως οι Ιταλοί διαθέτουν κατά μέσο όρο περισσότερα περιουσιακά στοιχεία από τους Γερμανούς και είναι πολύ πλουσιότεροι από τους πολίτες της Λετονίας ή της Σλοβακίας- οι οποίοι όμως καλούνται να επωμιστούν το βάρος μίας φορολογικής μεταρρύθμισης, που θα οφελούσε κυρίως τους πλουσιότερους Ιταλούς. Εάν τελικά η νέα κυβέρνηση (της Ρώμης) περάσει αυτό που θέλει, θα καθιερώσει μία εξαιρετικά ύπουλη μορφή μεταφοράς πόρων στην Ευρώπη, από τους πιο φτωχούς στους πιο πλούσιους”.
Σε υψηλούς τόνους και το σχόλιο της Koblenzer Zeitung: “Όπως είναι φυσικό, η απαίτηση της Ρώμης για δραστικό κούρεμα χρέους ξυπνάει τον παραδοσιακό φόβο των Γερμανών- και όχι μόνο- για κοινοτικοποίηση των κινδύνων (στην ευρωζώνη). Η νομισματική ένωση, όπως και η κοινή ένωση ευθύνης των τραπεζών, δεν έγιναν για να να διορθώνονται λάθη περασμένων κυβερνήσεων με τα χρήματα των εταίρων. Η Ιταλία θα πρέπει με τις δικές της δυνάμεις να μεταρρυθμιστεί και να εξυγιάνει το υπερχρεωμένο κράτος, πριν κληθούν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας να μετριάσουν τους μελλοντικούς κινδύνους”.
