Ο υπεύθυνος οικονομικών αναλύσεων της “Ντόιτσε Μπανκ”, Τόμας Μάγιερ επισημαίνει πως είναι αναγκαία η μεγαλύτερη πολιτική ενοποίηση σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλιώς είναι ο ορατός και ο κίνδυνος διάλυσης της ευρωζώνης.
Ο κ. Μάγιερ, ο οποίος χαίρει μεγάλης εκτίμησης και στους τραπεζικούς κύκλους, αλλά και στο πολιτικό κατεστημένο της Γερμανίας, τιτλοφορεί την έκθεσή του «Η πολιτική οικονομία του ευρώ» και λαμβάνει υπόψη του τόσο τα οικονομικά δεδομένα των χωρών της ευρωζώνης σήμερα, όσο και την ιστορική διαδρομή της ΟΝΕ.
Το βασικό συμπέρασμα
Το βασικό συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ο διαπρεπής οικονομολόγος είναι πως «προκειμένου να επιστρέψει η ΟΝΕ σε μια σταθερή, θεσμικά κατοχυρωμένη βάση, μοιάζει απαραίτητο οι κυβερνήσεις είτε να προχωρήσουν σε ένα ουσιαστικό βήμα προς την πολιτική ενοποίηση, είτε να αποκαταστήσουν τους δυο αρχικούς πυλώνες της ΟΝΕ».
Σύμφωνα με το στέλεχος της «Ντόιτσε Μπανκ» αυτοί οι δυο βασικοί πυλώνες είναι ότι αφενός μεν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δε θα αποκλίνει από το έργο της, που είναι η διατήρηση της νομισματικής σταθερότητας, προβαίνοντας σε παρεμβάσεις στην αγορά ομολόγων, όπως κάνει σήμερα δεχόμενη και ως εγγύηση τα ομόλογα της Ελλάδας και άλλων χωρών.
. Αφετέρου, η κάθε κυβέρνηση πρέπει να είναι υπεύθυνη για τα δημόσια οικονομικά της και να απαγορεύεται η “βοήθεια” από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης για την αντιμετώπιση του δημοσίου χρέους.
Επιβάλλεται η ένωση
Μάλιστα ο κ. Μάγιερ τονίζει στην έκθεση του ότι «με την πολιτική ένωση, κατά την άποψή μας πολύ απίθανη, η καλύτερη επιλογή για ένα σταθερό μέλλον της ΟΝΕ θα ήταν η επιστροφή στις βασικές αρχές της Συνθήκης του Μάαστριχ.
Χωρίς πολιτική ηγεσία από τα πάνω, αυτή η έκβαση είναι πιθανόν να οδηγηθεί από αυθόρμητα (grass-root) γεγονότα (για παράδειγμα, μια εξέγερση βουλευτών των κυβερνώντων κομμάτων στο ελληνικό ή το γερμανικό κοινοβούλιο εναντίον των ηγεσιών τους ή μια μαζική διαφυγή κεφαλαίων από τις ελληνικές τράπεζες).
Δεδομένης της πρόσφατης δυναμικής στην πολιτική συζήτηση, θα δίναμε σε μια τέτοια έκβαση εντός των επομένων 6 – 12 μηνών την υψηλότερη πιθανότητα.
Εναλλακτικά, εάν οι πολιτικές ηγεσίες διατηρήσουν τον έλεγχο κι επιβάλουν τη συνέχιση της εφαρμογής μη βιώσιμων προγραμμάτων προσαρμογής, βλέπουμε έναν σοβαρό κίνδυνο μιας διάλυσης τελικά της ΟΝΕ».
