Μπορεί η “ανάσα” από την Ευρωζώνη και τους υπόλοιπους πιστωτές της χώρας να άργησε λίγο, όμως, τελικώς ήρθε.
Κι εν προκειμένω, αυτό είναι που έχει σημασία. Αυτό είναι το τελικό συμπέρασμα που προκύπτει από την χθεσινοβραδυνή απόφαση της Συνόδου Κορυφής που ενέκρινε το δεύτερο πακέτο οικονομικής βοήθειας προς την Ελλάδα. Το οποίο, αν επιχειρούσε κανείς να το σκιαγραφούσε, θα το περιέγραφε ως εξής:
α) Δίνει επιπλέον 109 δισ ευρώ στην χώρα μας, απευθείας, δηλαδή, μέσω της Ευρωζώνης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Σ αυτά τα λεφτά συνυπολογίζονται όμως και οι ανείσπρακτες δόσεις του πρώτου δανείου των 110 δισ ευρώ. Κατά συνέπεια, υπολογίζεται ότι τα καθαρά λεφτά του β’ δανείου είναι κάπου 60 δισ ευρώ. Καθόλου άσχημα, δηλαδή, γιατί αν γίνει ένα άθροισμα των δανεικών από το πρώτο και το δεύτερο πακέτο προκύπτει το ποσό – μαμουθ των 170 δισ ευρώ
β) Αυτή τη φορά, στο παιχνίδι μπαίνει και ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος με τον έναν ή τον άλλον τρόπο (επαναγορά, ανακύκλωση, ανανέωση ομολόγων κλπ), θα συνεισφέρει από την πλευρά του, εμμέσως πλην σαφώς, άλλα περίπου 50 δισ ευρώ.
γ) Οι όροι του δανεισμού γίνονται ακόμα πιο ευνοικοί. Για παράδειγμα, το επιτόκιο των 110 δισ ευρώ, πέφτει ακόμα χαμηλότερα, στο 3,50%, ενώ ο χρόνος αποπληρωμής του φτάνει πλέον στα 15 χρόνια, από 7,5 που ήταν πριν κι από 4 που ήταν αρχικά
δ) Η αναχρηματοδότηση των ομολόγων, σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνει, σε βάθος χρόνου, ακόμα και στα 30 χρόνια (ξεκινώντας από τουλάχιστον 15), ενώ
ε) Η κάλυψη που παρέχεται οικονομικά στην Ελλάδα για να παραμένει εκτός αγορών εκτείνεται έως και το 2019. Δηλαδή μέχρι τότε η Ελλάδα δεν θα έχει ανάγκη τις αγορές.
Αν μετά απ όλα αυτά δεν καταφέρει – και πάλι – να συνέλθει, τότε εν πολλοίς θα είναι άξια της μοίρας της.
