Τα προγράμματα διάγνωσης σχολίασε ο Γιάννης Στουρνάρας, ενώ παραδέχτηκε πως τα προγράμματα διάσωσης πέτυχαν αλλά με μεγαλύτερο κόστος.
Επεσήμανε ότι τα προγράμματα εξάλειψαν τεράστια ελλείμματα τόσο σε δημοσιονομικό επίπεδο, όσο και σε ισοζύγιο πληρωμών.
Σημειώνοντας ότι τώρα μιλούμε με το πλεονέκτημα της «στερνής γνώσης» επεσήμανε ότι υπήρχαν υπερβολικές αιρεσιμότητες για πολλά θέματα, η τρόικα προσπαθούσε να κάνει «μικροδιαχείριση», ενώ υπήρξε εμπλοκή πολλών μερών στις διαπραγματεύσεις.
Χαρακτήρισε σωστό μέτρο την φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας, καθώς διεύρυνε την φορολογική βάση, αλλά επεσήμανε ότι οι δημοσιονομικοί πολλαπλασιαστές αποδείχθηκαν λάθος και έκαναν ζημιά. Παράλληλα τόνισε ότι η μεγάλη μείωση μισθών έφερε σημαντική πτώση φορολογικών εσόδων.
Επεσήμανε ότι δεν υπήρξε ιδιοκτησία των προγραμμάτων και ότι υπήρξε μεγάλο λάθος το ότι δεν επιτράπηκε στη χώρα, όπως για παράδειγμα στην Ιρλανδία, να δημιουργήσει bad bank. «Αυτό το λάθος το πληρώνουμε ακόμα και σήμερα», τόνισε.
Χρειάζεται ένα δίκτυο bad banks για να καθαρίσουμε από τα κόκκινα δάνεια στην Ευρώπη, τόνισε επικαλούμενος και τα διδάγματα της πανδημίας.
«Δεν υπάρχει πρόγραμμα-πανάκεια», τόνισε από την πλευρά του ο Χρήστος Σταϊκούρας αναφερόμενος στις ιδιαιτερότητες της κάθε επιμέρους χώρας. Είναι σημαντική η ιδιοκτησία του προγράμματος, εμείς ενώ προσφύγαμε στον μηχανισμό διάσωσης δεν συμφωνήσαμε με μεταρρυθμίσεις, τόνισε. Η δημοσιονομική πειθαρχία δεν αρκεί, πρέπει να υπάρχουν επενδύσεις και μεταρρυθμίσεις, συμπλήρωσε.
Η «βασική αμαρτία» ήταν το ότι δεν έγινε η αναδιάρθρωση χρέους από την αρχή. Αυτό επηρέασε και τα τρία προγράμματα από την αρχή, σημείωσε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Κάθε φορά που κάποιος ευρωπαίος έλεγε θα δούμε το θέμα του χρέους στο τέλος του προγράμματος οι επενδυτές που θα ήθελαν να έρθουν στην Ελλάδα έλεγαν «όταν θα έρθει το τέλος του προγράμματος, τότε θα επενδύσουμε και εμείς, σημείωσε. Ξέρουμε από τις αποκαλύψεις της WSJ ότι στο ΔΝΤ κάποιες χώρες έλεγαν ότι το πρόγραμμα ήταν κυρίως για τη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών και δευτερευόντως για την Ελλάδα.
Εξήγησε ότι θα έπρεπε να υπάρχει «χρυσός κανόνας» που θα εξαιρεί τις επενδύσεις από τους δημοσιονομικούς κανόνες, καθώς αυτές είναι εν πολλοίς αυτοχρηματοδοτούμενες.
