Υπέρ ενός νέου «κουρέματος» του ελληνικού χρέους δηλώνει ο κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Οικονομίας, Χρ. Πισσαρίδης, στην βελγική εφημερίδα L’ Echo, ενώ εκφράζει την εκτίμηση πως η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ.
Ο κ. Πισσαρίδης σημειώνει ότι αυτή τη φορά, η απώλεια θα αναληφθεί από τους θεσμικούς πιστωτές, αν και η ΕΚΤ έχει πρόσφατα δηλώσει πως δεν είναι εξουσιοδοτημένη να υποστεί απώλειες.
Σχετικά με τις χώρες που προχώρησαν σε διμερή δάνεια κατά την πρώτη διάσωση, απαντά πως αν κοιτάξει κανείς ψυχρά το πρόβλημα, μπορεί να φανταστεί την κατάσταση σαν μια εμπορική συμφωνία με την ελληνική κυβέρνηση.
«Μια ενδεχόμενη μη πληρωμή των τόκων θα μπορούσε να θεωρηθεί ως νέα χρηματοδότηση της Ελλάδας. Η κίνηση αυτή είναι σαφώς παράτυπη. Ζούμε όμως σε καιρούς εξαιρετικούς. Η απομείωση από την πρώτη αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους άγγιξε το 50% ενώ δεν προβλεπόταν στις συμφωνίες. Είμαι σίγουρος λοιπόν πως θα μπορούσαμε, με τον ίδιο τρόπο, να μην απαιτήσουμε την μη πληρωμή των τόκων. Αυτή θα ήταν η λιγότερο επώδυνη λύση», παρατηρεί.
Ερωτηθείς σε τι ποσοστό πρέπει να κουρευτεί το ελληνικό χρέος σήμερα για να γίνει βιώσιμο, ο κ. Πισσαρίδης επισημαίνει πως σήμερα το χρέος της χώρας αγγίζει το 170%, ποσοστό που δεν έχουμε ξαναδεί στην Ευρώπη.
Αναφερόμενος παράλληλα στις ανησυχητικές διαστάσεις των ποσοστών ανεργίας σε Ισπανία, Ελλάδα και Πορτογαλία ο κ. Πισσαρίδης απαντά πως κατά την άποψή του η ανεργία στις χώρες αυτές συνδέεται κυρίως με μακροοικονομικά προβλήματα: τη χρηματοπιστωτική κρίση, την κρίση στην αγορά ακινήτων και των κατασκευών. Αυτό σημαίνει πως οι χώρες που είχαν διαρθρωτικά προβλήματα υπέστησαν μια πιο βίαιη άνοδο της ανεργίας από τις άλλες χώρες που διέθεταν ήδη πολιτικές απασχόλησης. Η ανεργία δεν είναι λοιπόν διαρθρωτική, διαρθρωτικά είναι τα προβλήματα που ανέβασαν – κυρίως στην Ισπανία – το ποσοστό ανεργίας στα σημερινά υψηλά επίπεδα, αναφέρει.
Σε ερώτηση για το μέλλον των σημερινών ανέργων, ο Πισσαρίδης σχολιάζει πως ο κίνδυνος μιας χαμένης γενιάς είναι υπαρκτός υπό την έννοια ότι οι νέοι χάνουν την επαγγελματική εμπειρία που θα μπορούσαν να αποκτήσουν αμέσως μετά την εκπαίδευσή τους.
«Σε ό,τι αφορά την ανεργία των νέων, η συμβουλή μου είναι να δοθούν στους (νέους) ανέργους οικονομικές αποζημιώσεις 6-9 μηνών. Στο τέλος αυτής της περιόδου, αν οι άνεργοι δεν έχουν βρει εργασία ή αν δεν έχουν επιστρέψει στο πανεπιστήμιο, θα μπορούσε να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα πρακτικής άσκησης χρηματοδοτούμενο από την κυβέρνηση. Μια άλλη λύση θα ήταν να παραμείνουν οι πτυχιούχοι για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα στο εκπαιδευτικό σύστημα», σημειώνει.
Υποστηρίζει επίσης ότι η ανεργία των νέων στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία πηγαίνει «προς μια κακή κατεύθυνση», γιατί τα κράτη αυτά υποχρεούνται να εφαρμόζουν ταυτόχρονα δημοσιονομική λιτότητα.
Εκτιμά τέλος ότι η ανεργία στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου μπορεί να μειωθεί αν απελευθερωθεί η αγορά εργασίας, αν γίνει πιο ελαστική, αν αποσυρθούν οι περιορισμοί που ισχύουν για τους εργοδότες και αν ενθαρρυνθεί η κινητικότητα της εργασίας. Όπως επισημαίνει ωστόσο, το πρόβλημα με τα μέτρα αυτά, είναι ότι χρειάζονται χρόνο για να υλοποιηθούν.