«Οι “ακίνδυνοι” κρατικοί τίτλοι ήταν το τέλειο σημείο για να συσσωρεύσει το τραπεζικό σύστημα τη ρευστότητα που δεν δανείζει στις επιχειρήσεις»
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η συλλογιστική τού αρθρογράφου των Financial Times John Dizard, σχετικά με τους κινδύνους που (ακόμη) διατρέχει η ευρωζώνη:
– Φίλοι στην αμερικανική αγορά αναρωτιούνται γιατί σπαταλώ τόσο χρόνο αναλύοντας και γράφοντας για την Ευρώπη, ειδικότερα καθώς δεν υπήρξε κάποια πραγματικά ενδιαφέρουσα κρίση στην ευρωζώνη τον τελευταίο χρόνο.
Δέχονται πως υπήρξε ένα καλό ράλι στις χρηματιστηριακές αγορές για να φτάσουν τους αμερικανικούς δείκτες, αλλά διερωτώνται εάν πρόκειται για κάτι περισσότερο από μία στάσιμη οικονομία που γερνάει ταχύτατα, που είναι όλο και λιγότερο ενωμένη και τα βασικά σενάρια δεν προβλέπουν να συμβεί κάτι σημαντικό στο άμεσο μέλλον.
Η απάντηση είναι «όχι». Σε έναν κόσμο όπου είναι δύσκολο να επιτευχθεί πραγματική ανάπτυξη, πρέπει να τα καταφέρουμε με την αστάθεια και πιστεύω ότι θα υπάρξουν πολλά ακόμη σε αυτόν τον τομέα στις ευρωπαϊκές αξίες τον επόμενο χρόνο.
Αυτοί οι τελευταίοι 12 μήνες ήταν καλοί για τα κρατικά ομόλογα της περιφέρειας της ευρωζώνης και για τις μετοχές των τραπεζών που τα είχαν συσσωρεύσει στους ισολογισμούς τους. Η απόδοση των 10ετών ελληνικών ομολόγων έχει υποχωρήσει περισσότερο από 600 μονάδες βάσης και των ισπανικών πάνω από 120 μονάδες βάσης.
Ακόμη και οι τίτλοι που πουλά η σχεδόν «αναρχική» ιταλική κυβέρνηση σημειώνουν μείωση στην απόδοση περισσότερο από 20 μονάδες βάσης. Αντιθέτως, οι αμερικανικοί κρατικοί τίτλοι βρίσκονται στο κόκκινο παρ’ όσα γενναιόδωρα κάνει η Fed για να καθηλώσει τα πραγματικά επιτόκια.
Γι’ αυτήν την εξέλιξη, οι κερδοσκόποι στα κρατικά ομόλογα της ευρωπεριφέρειας θα πρέπει να ευχαριστήσουν την κατάρρευση του ιδιωτικού δανεισμού, που εδώ και ενάμιση χρόνο υποχωρεί συνολικά στην ευρωζώνη. Τα κεφάλαια έπρεπε κάπου να πάνε και, σε μία αποπληθωριστική περιοχή όπως είναι η νότια Ευρώπη, οι «ακίνδυνοι» κρατικοί τίτλοι ήταν το τέλειο σημείο για να συσσωρεύσει το τραπεζικό σύστημα τη ρευστότητα που δεν δανείζει στις επιχειρήσεις.
Είναι γεγονός ότι οι αυξημένες αξίες των κρατικών τίτλων δεν είναι ακόμη τόσο υψηλές ώστε να γίνει ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Από την άλλη πλευρά, όμως, υπάρχουν ρυθμιστικές αρχές με κατανόηση, όπως εκείνες στην Ισπανία, που επέτρεψαν να καταμετρηθούν ως κεφάλαια ανύπαρκτες φορολογικές πληρωμές για ανύπαρκτα κέρδη.
Τέτοιες κινήσεις θα πρέπει να διατηρήσουν τις δομές ακέραιες μέχρις ότου ορισμένοι Αμερικανοί ή Καναδοί εμφανιστούν με απευθείας τοποθετήσεις ή μέχρις ότου ένας μεγάλος αριθμός αγοραστών σταθερού εισοδήματος πάρει φορτηγά γεμάτα από CoCos τραπεζών. Αυτοί οι τίτλοι μπορούν να μετατραπούν σε αρκετά φτηνές μετοχές μέσα σε διάστημα δύο ετών.
Λυπάμαι που είμαι κυνικός, αλλά απλούστατα δεν έχω πειστεί ότι έχει εξαφανιστεί μαγικά ο ευρωπαϊκός κίνδυνος.
Οι Αμερικανοί επενδυτές που παίρνουν αποφάσεις βασιζόμενοι σε τεχνική έρευνα ή ακούγοντας τις ειδήσεις υποτιμούν τον κίνδυνο κατακερματισμού των οικονομιών και των τραπεζικών συστημάτων της ευρωζώνης. Οι Ευρωπαίοι γνωρίζουν πολύ καλύτερα τον βαθμό στον οποίο έχουν επανακρατικοποιηθεί τα τραπεζικά τους συστήματα και οι αγορές κρατικών ομολόγων, με αναλογικά πολύ πιο αδύναμες διασυνοριακές ροές κεφαλαίων.
Ο συνδυασμός δημοσιονομικής λιτότητας και ύφεσης στον ιδιωτικό τομέα της περιφερειακής Ευρώπης -η αποκαλούμενη προσαρμογή- αν μη τι άλλο έχει αυξήσει τον κίνδυνο κεφαλαιακών περιορισμών ακόμη και πλήρους εξόδου από την ευρωζώνη, σε ορισμένες περιπτώσεις.
Για παράδειγμα, η Ελλάδα βρίσκεται τώρα σε τροχιά για να καταγράψει πρωτογενές πλεόνασμα και δείχνει την αυτάρκειά της αρνούμενη να υποβάλει τον προϋπολογισμό της στις αρχές της Ε.Ε. Υπήρχε σαφής συμφωνία μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των Ευρωπαίων να αναβληθεί η «Εμπλοκή του Επίσημου Τομέα» (OSI) μέχρι την ολοκλήρωση των γερμανικών εκλογών του Σεπτεμβρίου και τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης. Αυτό, όμως, είναι πλέον παρελθόν και θα πρέπει να περιμένετε ελληνικό OSI τον επόμενο χρόνο.
Θεωρείτε ότι έχει προεξοφληθεί πλήρως; Τι θα γίνει εάν υπάρξουν παρόμοια αιτήματα από την Πορτογαλία για αντίστοιχη διαχείριση του επίσημου χρέους της χώρας; Πού σταματά η διαδικασία διαδοχικών ζημιών για τους φορολογούμενους πολίτες των πιστωτριών χωρών; Υπό αυτές τις συνθήκες, θα ήταν δύσκολο για μια κυβέρνηση -όπως για παράδειγμα τη γαλλική- να πείσει το γερμανικό εκλογικό σώμα να συμφωνήσει στην ανάγκη για «περισσότερη Ευρώπη» υπό την έννοια της κοινής δημοσιονομικής πολιτικής.
Η λαϊκή σοφία για την ευρωπαϊκή πολιτική δείχνει ότι μετά τις γερμανικές εκλογές θα πρέπει τώρα να περιμένουμε για το αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών εκλογών την άνοιξη. Ή για το αποτέλεσμα των επόμενων δημοτικών εκλογών στη Γαλλία.
Δεν νομίζω ότι αυτό είναι αληθές. Δική μου εκτίμηση είναι πως τον επόμενο χρόνο θα υπάρξει αρκετή αστάθεια στους ευρωπαϊκούς τίτλους, με τα πάνω και τα κάτω τους, που δεν θα συμπίπτουν με προκαθορισμένα γεγονότα όπως οι εκλογές.
Αντιθέτως, η πολιτική τάξη και οι επενδυτές θα καθοδηγηθούν από γεγονότα εκτός του δικού τους ελέγχου, όπως η απρόσμενη αύξηση σε όλη την καμπύλη των αμερικανικών επιτοκίων.-
