Τη σύγχιση που επικρατεί στους κόλπους της Νέας Δημοκρατίας, όσο μάλιστα η χώρα βαδίζει πρός τις ευρωεκλογές, αποτυπώνει η τοποθέτηση του ευρωβουλευτή της ΝΔ Κ. Πουπάκη.
Την ώρα που στην Αθήνα η κυβέρνηση επιδιώκει συμφωνία με την τρόικα επί των προαπαιτουμένων του μνημονίου ώστε να απελευθερωθούν οι δόσεις της βοήθειας (άνω των 10,4 δισ. ευρώ) που εκκρεμούν στο Στρασβούργο ο ευρωβουλευτής της ΝΔ Κ. Πουπάκης κατακεράυνωσε την τρόικα λέγοντας “η Τρόικα διέλυσε το κράτος πρόνοιας, γενίκευσε την ανεργία, οδήγησε σε ύφεση και κατάρρευση μικρομεσαίων επιχειρήσεων διογκώνοντας την ακραία φτώχεια σε σημείο κοινωνικής εξαθλίωσης”.
Θύμισε δηλαδή την αντιμνημονιακή γραμμή της εποχής που η ΝΔ βρισκόταν στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Οπως ανακοίνωσε ο ίδιος κατά τη σχετική συζήτηση που έγινε στο πλαίσιο των εργασιών της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για το “ρόλο και τις εργασίες της Τρόικας” ο ευρωβουλευτής Κ. Πουπάκης καταδίκασε τις “Τροϊκανές” μεθόδους υπογραμμίζοντας ότι μόνο θεσμικά όργανα, με δημοκρατική λογοδοσία, πρέπει να καθοδηγούν την πολιτική διαδικασία σχεδιασμού και εφαρμογής των προγραμμάτων δημοσιονομικής προσαρμογής στη βάση της κοινωνικής συμφωνίας και ειρήνης.
Το πλήρες κείμενο της τοποθέτησης του κ. Πουπάκη στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο:
«Χωρίς αμφιβολία, η κρίση ανέδειξε και επέτεινε τις μακροοικονομικές ανισορροπίες ορισμένων κρατών μελών. Η Ελλάδα αποτέλεσε την πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που εντάχθηκε στο μεικτό μηχανισμό στήριξης αναλαμβάνοντας επαχθείς δεσμεύσεις.
Τέσσερα χρόνια μετά, το κοινωνικό, αναπτυξιακό και ανθρωπιστικό κόστος των Προγραμμάτων Οικονομικής Προσαρμογής είναι ανυπολόγιστο. Η ταυτόχρονη εφαρμογή πολιτικών ακραίας λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης, μια «συνταγή» που αγνόησε εθνικές ιδιαιτερότητες, θεμελιώδεις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, καθώς και τους στόχους της Στρατηγικής Ευρώπη 2020. Και φυσικά, με εσφαλμένους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές και λάθος εκτιμήσεις, αλλά και μέτρα που πολλές φορές παραπέμπουν περισσότερο σε τιμωρία, οδήγησε εκ του αποτελέσματος:
– Στην κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων πολιτών κατά περίπου 50%, μια πρωτοφανής μείωση για ευρωπαϊκό κράτος μεταπολεμικά
– Σε μια βαθιά και παρατεταμένη ύφεση που ξεπερνά σωρευτικά το 25%
– Σε γενίκευση της ανεργίας που αγγίζει το 28% και της μακροχρόνιας ανεργίας, με 6 στους 10 νέους στο επαγγελματικό πουθενά
– Σε παραγωγική αποεπένδυση και διάλυση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας
– Στη μετατροπή του Κράτους Πρόνοιας σε Κράτος Φιλανθρωπίας ,όταν η ακραία φτώχεια διογκώνεται επικίνδυνα με φαινόμενα αστέγων και συσσιτίων να πολλαπλασιάζονται
Η «απάντηση», λοιπόν, στην κρίση μπορούσε και έπρεπε να ήταν αμιγώς ευρωπαϊκή, περισσότερη Ευρώπη αλληλεγγύης και αμοιβαιότητας. Μια «λύση» που θα συνδύαζε την απαραίτητη δημοσιονομική εξυγίανση με την αναγκαία ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής.
Μέσα από θεσμικές δομές, μηχανισμούς, αξιολογήσεις και διαφανείς διαδικασίες, σε συνεργασία με τα Εθνικά Κοινοβούλια, και όχι εκβιαστικά, και έπειτα από διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους – που δεν έγινε – ώστε να είχε διασφαλιστεί:
– Ο σεβασμός του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Μοντέλου και Κεκτημένου χωρίς εξαιρέσεις και αστερίσκους
– Η δημοκρατική νομιμοποίηση και λογοδοσία
– Η κοινωνική συναίνεση και συνεννόηση, κρίσιμα δηλαδή ζητήματα που απουσιάζουν μέχρι σήμερα από τη «μεθοδολογία» της Τρόικας»
