Αυτό που ζούμε δεν είναι μια κρίση. Είναι o φόβος για το άγνωστο.
Έχουμε προ καιρού φύγει από το στάδιο στο οποίο όσα συμβαίνουν μπορούν να γίνουν αντιληπτά ως μια ακραία, έντονη, πλην όμως προσωρινή κατάσταση, που θα τελειώσει και θα ξαναγυρίσουμε στον…. κόσμο μας, έχοντας αποκτήσει, το πολύ πολύ, κάποιες νέες συνήθειες.
Δεν πρόκειται περί αυτού
Ίσως δεν το έχουν καταλάβει όσοι πιστεύουν ότι οι διεκδικήσεις σήμερα είναι ίδιες και απαράλλαχτες με εκείνες της μεταπολίτευσης. Μάλλον αυτός είναι ο λόγος που επιμένουν να ερίζουν πάνω στα απομεινάρια των δυνατοτήτων του ελληνικού κράτους και θεωρούν ως εξαιρετικά προοδευτική και μαχητική στάση να διεκδικούν για τους εαυτούς τους αυτά που δεν υπάρχουν για το σύνολο.
Αυτό που ζούμε είναι ιστορική σύγκρουση, και σίγουρα όχι μόνο Ελληνική, από εκείνες που γεννούν καινούργιους κόσμους με νέες συνθήκες.
Και όταν κάποιου το κύτταρο αλλάζει δομή, δεν του λες ότι περνάει μια κρίση!
Τον βοηθάς να διαχειριστεί τον καινούργιο εαυτό του, να έχει δυνατή «CRASΗ» (κράση).
Να διαχειριστεί τη σύγκρουση του παλιού με το καινούργιο και να αποκτήσει την ανθεκτικότητα που χρειάζεται η μετάβαση για το ευ ζην του μέλλοντός του.
Αυτό είναι το «Crash management»
Και το χρειαζόμαστε σήμερα και με τις δύο έννοιές του.
Πρώτον γιατί πρέπει να διαχειριστούμε το «crash» (ελληνιστί, τη βίαιη αλλαγή) και τα λάθη του παρελθόντος. Ως εξ αυτού είναι αυτονόητο ότι πρέπει να φτιάξουμε τη στρατηγική και να βρούμε τα καινούργια εργαλεία για να υλοποιήσουμε τις αλλαγές σε ένα πολύ πιεστικό χρονοδιάγραμμα, και με εξαιρετικά πολλούς αστάθμητους παράγοντες.
Δεύτερον γιατί οφείλουμε να διαχειριστούμε τα «crashes» (ελληνιστί, τις συγκρούσεις) που συμβαίνουν σε όλα τα επίπεδα ώστε να αναδιαταχθούν οι δυνάμεις, να διαμορφωθούν παντού τα καινούργια στρατόπεδα, τα νέα ιδεολογικά ρεύματα και οι νέες ηγεσίες, με τους νέους ρόλους.
Είναι πράγματι περίπλοκο
Γιατί εκτός όλων των άλλων το «crash management» απαιτεί έναν πολύ μεγάλο βαθμό ελευθερίας στη σκέψη και στην πράξη.
Απαιτεί να είσαι ελεύθερος από τον φόβο. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν πρόκειται να το ασκήσουν οι περισσότεροι από τους managers που μας έφτασαν εδώ. Φοβούνται ακόμη και το τέλος του φόβου. Δικαίως.
Στο τέλος του φόβου βρίσκονται εκείνοι που τους αμφισβητούν και κυρίως όσοι μπορούν να τους αντικαταστήσουν. Βρίσκονται αυτοί από τους παλιούς που θέλουν να αλλάξουν, να γίνουν καλύτεροι από τον παλιό τους εαυτό. Όλοι αυτοί που είναι πραγματικά ικανοί. Αυτοί που πρέπει να θέλουν και να μπορούν να προσφέρουν. Αυτοί που μπορούν να νικήσουν το «φόβο» των πολλών και το δικό τους! Αυτοί που έχουν δυνατή «CRASΗ» (κράση).
*ο φίλος ήθελε να κάνει φυσικά το σχόλιο του και εννοείται πως το παραθέτω: «αυτό το crash management δεν μου φαίνεται και πολύ καινούργιο…μου θυμίζει τρομερά τη φράση του Μάο: «μεγάλη αναταραχή, υπέροχη κατάσταση!»
Μάκης Σεριάτος
