Τα υπέρ και τα κατά των υποψηφίων για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας
Η προεκλογική περίοδος έδωσε σε όλους εμάς που ασχολούμαστε με την επικοινωνία να ερμηνεύσουμε, να αναλύσουμε, να επικροτήσουμε ή να στηλιτεύσουμε συμπεριφορές των πολιτικών, στάσεις, κινήσεις, ντύσιμο, λεκτικό, γνώση ξένων γλωσσών, «μαγκιά» κλπ. Και δεν εστιάσαμε ή δεν τολμήσουμε να εστιάσουμε κυρίως σε αυτό που είναι και το βασικότερο. Ότι όλα αυτά ήταν περίβλημα.
Κοινότυπες καμπάνιες παραδοσιακού και κάπως «παλιακού» χαρακτήρα, με συγκεντρώσεις, μπαλκόνια και σημαιάκια. Σκηνές πλήθους και «κοσμοσυρροές» που έβγαζαν κυβέρνηση. Και το αποτέλεσμα; Mια χαοτική διαφορά μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ που προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και διαδικασίες αλλαγής αρχηγού.
Φτάνουμε λοιπόν στο προκείμενο. Βαγγέλης Μεϊμαράκης, Κυριάκος Μητσοτάκης, Άδωνις Γεωργιάδης ή Απόστολος Τζιτζικώστας;
Πριν καταγράψουμε τα χαρακτηριστικά του κάθε υποψηφίου, να πούμε πως η επικοινωνία δεν είναι πολιτική. Ανεξάρτητα για ποια εκλογή μιλάμε κάθε φορά, η πολιτική θέλει επιχειρήματα, αποφάσεις, λύσεις, προσεγγίσεις των προβλημάτων των ψηφοφόρων. Πολλές φορές ο σύμβουλος Επικοινωνίας ενός πολιτικού πέφτει στην «παγίδα» να ασχολείται μόνο με τη διαμόρφωση της εικόνας του, μόνο με την καταγραφή των χαρακτηριστικών του, ανεξάρτητα από την εικόνα του κομματικού σχηματισμού στον οποίο ανήκει ο πολιτικός. Ο κάθε αρχηγός αποτελεί φυσικά σημαντική παράμετρο του προφίλ του κόμματος, αλλά εξίσου σημαντικό είναι και αυτό που διαχέει ο ίδιος ο πολιτικός σχηματισμός ως συλλογική δράση.
Και οι τέσσερις υποψήφιοι για την αρχηγία, σε προσωπικό επίπεδο, έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά, θετικά και αρνητικά τα οποία τους έχουν διαμορφώσει ένα ήδη δομημένο προφίλ, το οποίο θα παίξει μεν ρόλο στην επιλογή των μελών και των φίλων της ΝΔ, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν θα είναι αυτό το κρίσιμο μέγεθος για τον αυριανό αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ας μη γίνουν τα λάθη της προεκλογικής περιόδου. Ας μη δοθεί τόση έμφαση σε debates που μάλλον διχαστικά θα λειτουργήσουν. Ας μη γίνουν δεκάδες σφυγμομετρήσεις που στο κάτω κάτω κανένας πια δεν πιστεύει μετά το πατατράκ των εκλογών. Ας μη κρίνουμε την αποδοχή από συγκεντρώσεις και σφίξιμο χεριών. Ας παιχτεί το παιχνίδι στο ξεκαθάρισμα της ιδεολογικής βάσης, αν και εκεί δεν είμαι αισιόδοξος.
Να πω μια αλήθεια; Δεν πιστεύω ότι επικοινωνιακά οποιοδήποτε αποτέλεσμα θα αποτελέσει την ΑντιΣυριζα επιλογή, από την άποψη ότι ο λαός ακόμα ΔΕΝ ΑΚΟΥΕΙ τη ΝΔ. Όχι γιατί η αίσθηση της ακοής του χωλαίνει, αλλά γιατί δεν θέλει να ακούσει. Κουράστηκε. Βαρέθηκε. Βέβαια θα απογοητευτεί και από τον Τσίπρα. Και η απογοήτευση θα είναι μεγαλύτερη, ιδίως μετά τα φορολογικά μέτρα που θα «γονατίσουν» ακόμα περισσότερο τον κόσμο. Και φυσικά αυτούς που τον ψήφισαν. Αλλά όχι ακόμα. Την αίσθηση του «νέου» την έχει ακόμα η κυβέρνηση. Κρίνεται βέβαια στην έννοια «νέο», αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή. Τρεις εκλογικές νίκες στο portfolio του πρωθυπουργού. Δεν μπορείς να αγνοήσεις το γεγονός.
Ο λαός γνώρισε και την «κεντροδεξιά» του Κώστα Καραμανλή, και τη «δεξιά» του Σαμαρά, και την «συναίνεση» του Μεϊμαράκη, και τον μαχητικά «δεξιό» Γεωργιάδη, και τον «ήπιο» Κυριάκο Μητσοτάκη και τον ελαφρώς «αντάρτη» Τζιτζικώστα.
Το αποτέλεσμα; Κυβέρνηση Τσίπρα.
Ακούει βέβαια και για το παρασκήνιο «Καραμανλικών», «Σαμαρικών» που κάποιοι θέλουν κάποιους ενώ κάποιους άλλους ούτε να τους δούν ούτε να τους ακούσουν. Ακούει για «τζάκια», «απογόνους», αλλά και για «αυτοδημιούργητους», «έξω από κομματικούς σωλήνες», υποψήφιους που αν μπορούσαν μέχρι και το επίθετό τους θα άλλαζαν για να αποστρέψουν το «βαρίδι» του πατρικού ονόματος.
Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι το ζητούμενο για τη ΝΔ πρέπει να είναι το ιδεολογικό της υπόστρωμα. Ποιο να είναι το μήνυμα εκείνο που θα επιτρέψει στον ελληνικό λαό να την εμπιστευτεί και πάλι. Γιατί οι ψηφοφόροι να την προτιμήσουν; Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι είναι αριστερά; Μα δε θα εφαρμόσει κι αυτός μνημόνιο; Δεν θα υποχρεωθεί να κάνει μεταρρυθμίσεις; Δεν θα προσχωρήσει-υποχρεωτικά- στις ιδιωτικοποιήσεις;
Σε δεύτερο επίπεδο θα παίξει ρόλο ο δομημένος λόγος που έχουν οι 4 υποψήφιοι και η επικοινωνιακή προσπάθεια που καταβάλλουν, ώστε να διεκδικήσουν την αρχηγία του κόμματος.
Σε κάθε περίπτωση η εκλογή του επόμενου προέδρου της ΝΔ θα στηριχθεί και στα ιδιαίτερα ατομικά γνωρίσματα των υποψηφίων, στα ισχυρά τους σημεία, στο παρελθόν τους και στην προσωπικότητά τους.
Ποια είναι όμως τα θετικά και αρνητικά σημεία του κάθε υποψηφίου;
ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΜΕΪΜΑΡΑΚΗΣ
Είναι ο νυν έστω και προσωρινός πρόεδρος της ΝΔ. Αυτό είναι πλεονέκτημα και μειονέκτημα συγχρόνως. Πλεονέκτημα γιατί έχει δώσει «αρχηγικό» αέρα και μειονέκτημα γιατί τον ακολουθεί το φάσμα της ήττας στις εκογές της 20ης Σεπτεμβρίου. Έδειξε βέβαια ικανότητες συσπείρωσης της ΝΔ στις εκλογές, παρόλο που αυτό δεν φάνηκε στο αποτέλεσμα, παρά τα δημοσκοπικά ευρήματα. Προβάλλει μια εικόνα πυγμής και σταθερότητας και δεν παρασύρεται σε υποσχεσιολογία.
Είναι άμεσος, επικοινωνιακός, αυθόρμητος, καλός ομιλητής, έχει χιούμορ, «ντόμπρος» και αυτό «περνάει» στην Κοινή Γνώμη.
Την εκφρασθείσα προεκλογικά συναίνεση, όπου παρά τους διάφορους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς όπως «ψευτράκος», «καταστροφέας της χώρας», κλπ, περιλάμβανε και πρόσκληση στον Αλέξη Τσίπρα να συμμετάσχει ως…Αντιπρόεδρος στην κυβέρνησή του, εφόσον φυσικά θα ήταν 1ο κόμμα, δεν την «ξεχνούν» οι οπαδοί της ΝΔ. Τον τελευταίο καιρό προσπαθεί να «αποτινάξει» την έννοια της…συναίνεσης, ακόμα και…αποφεύγοντας να περάσει μποροστά από το έδρανο του πρωθυπουργού.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ
Διαθέτει ήπιο, πειστικό λόγο και έχει επιχειρήματα που απευθύνονται κύρια στη λογική των οπαδών και φίλων της ΝΔ. Στοχεύει στη δεξαμενή της κεντροδεξιάς που είναι αρκετά εκτεταμένη, αλλά μάλλον αφήνει απέξω μέρος των ψηφοφόρων της παράταξης που ίσως ελκύονται από περισσότερο δεξιές θέσεις και πεποιθήσεις.
Μειονέκτημά του το βάρος του ονόματός του το οποίο συνδέεται με «τζάκια» και «πολιτικούς απογόνους». Δεν πρέπει να καταβάλλει τόσο μεγάλη προσπάθεια ώστε να θεωρηθεί αυτοδημιούργητος και να απεμπλακεί από έννοιες του «κομματικού σωλήνα» και άλλα κλισέ που υπάρχουν αυτή την περίοδο.
ΑΔΩΝΙΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ
Υπερασπίστηκε όσο λίγοι τη ΝΔ στα δύσκολα, όταν όλοι οι υπόλοιποι μάλλον το απέφευγαν, στο όνομα ίσως ενός καθωσπρεπισμού και μιας δήθεν συναίνεσης. Το πλεονέκτημά του είναι ότι απενοχοποίησε την έννοια της «δεξιάς», πιθανώς όμως «χάνοντας» από τη δεξαμενή του «κέντρου». Έχει καλή «σκηνική» παρουσία και δεν περνάει απαρατήρητος. Δείχνει να επιθυμεί σφόδρα την εκλογή του ως προέδρου και ίσως αυτό τον οδηγήσει σε υπερβολές. Στα μειονεκτήματά του ίσως περιλαμβάνεται η θέση για σκληρή αντιπολίτευση που ενδεχόμενα θα πολώσει το κλίμα, καθώς και το γεγονός της πρόκλησης αντικρουόμενων συναισθημάτων που προκαλεί ο πολιτικός του λόγος.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΖΙΤΖΙΚΩΣΤΑΣ
Νέος, φιλόδοξος πολιτικός με φρέσκες ιδέες και φιλοδοξία να αλλάξει τη μέχρι τώρα εικόνα της ΝΔ, έχοντας μια αρκετά σημαντική πορεία ως περιφερειάρχης, με αρκετούς ως φαίνεται υποστηρικτές. Βέβαια η σε περίπτωση εκλογής του αδυναμία εκπροσώπησης της ΝΔ στη Βουλή, αποτελεί σημαντικό μειονέκτημα, που δεν καλύπτεται ούτε από την επιχειρηματολογία ότι το κόμμα έχει άξιους εκπροσώπους, ούτε ότι η μάχη θα δοθεί στην κοινωνία. Δυστυχώς ή ευτυχώς η Βουλή δίνει το έναυσμα και το χαρακτήρα στις δράσεις κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Η κοινοβουλευτική ομάδα χρειάζεται τον «μαέστρο» της παρόντα.
Του ΗΛΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΔΗ
Επικοινωνιολόγου – Συμβούλου Στρατηγικής Επικοινωνίας