Σχεδόν τρεις μήνες μετά τη δεύτερη εκλογή του Αλέξη Τσίπρα στην πρωθυπουργία και ένα χρόνο μετά την πρώτη, εκτιμώ ότι ο πρωθυπουργός δεν είναι ευχαριστημένος με αυτή την πολιτική κατάσταση. Πολύ περισσότερο οι Έλληνες πολίτες.
Σίγουρα το επόμενο διάστημα θα είναι πιο δύσκολο όσο και αν θέλει κάποιος να είναι επιεικής, ακόμη και για κάποιες πρωτοβουλίες που η κυβέρνηση, τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική σκηνή, έχει σχεδιάσει.
Τα μέτρα που έρχονται σίγουρα θα είναι σκληρότερα από τα προηγούμενα. Μην ξεχνάμε ότι είμαστε σε ένα τρίτο μνημόνιο, με τη σφραγίδα ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και την υπογραφή Τσίπρα.
Το πρώτο αγκάθι είναι η ψήφιση του προϋπολογισμού -που αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά- έστω και δύσκολα, αύριο το βράδυ, θα ψηφιστεί από την ελληνική Βουλή. Όσο και αν επιμένουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, οριακά, η κυβέρνηση θα τα καταφέρει.
Εκείνο όμως που ενοχλεί περισσότερο είναι η υπερφορολόγηση. Η κυβέρνηση επέλεξε αυτή τη λύση η οποία πλήττει τους πάντες, καθώς, ότι κινείται στην ελληνική επικράτεια ή ότι πωλείται, η κυβέρνηση το έχει στοχοποιήσει μέσω της υπερφορολόγησης. Εκείνο που πρέπει να κατανοήσουν οι άνθρωποι του οικονομικού επιτελείου -πέντε χρόνια μετά- είναι η δυνατότητα να πληρωθούν αυτοί οι δυσβάσταχτοι φόροι.
Εκτιμώ ότι αν οι φωστήρες των οικονομικών δεν καταλήξουν στους αντικειμενικούς σχεδιασμούς, που χρειάζονται σίγουρα, θα οδηγηθούμε και πάλι στα ίδια που ζήσαμε στην πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα οπότε εκτέθηκαν όλοι, ακόμη οι δανειστές τρόμαξαν.
Περιττό να θυμίσω τα όσα ζήσαμε τον προηγούμενο Μάρτιο – Απρίλιο γλιτώνοντας στο παρά πέντε τότε το Grexit.
Όλα αυτά σε μία διάθεση δημοσιογραφικής αφύπνισης, δυστυχώς το 2015 και η κυβέρνηση ψάχνει να βρει τις λύσεις που ταιριάζουν, με τους πολίτες να ανησυχούν για την επόμενη μέρα.
Τα ανοιχτά μέτωπα είναι πολλά και δύσκολα. Οι δανειστές πιέζουν για το ασφαλιστικό το οποίο μάλλον πάει για το 2016, αφού φέρνει νέο μαχαίρι για τις συντάξεις, με την ελληνική πλευρά να πιέζει ώστε να μην υπάρξουν οριζόντιες μειώσεις.
Μέχρι τότε ο κ Τσίπρας ψάχνει υποστηρικτές στα κόμματα της αντιπολίτευσης αφού ακόμη και ο Βασίλης Λεβέντης αρνείται να τον στηρίξει προτείνοντας οικουμενική κυβέρνηση τεχνοκρατών με τη συμμετοχή και της Νέας Δημοκρατίας.
Ο χρόνος είναι χρήμα και θα δούμε που θα κάτσει η μπίλια στα πολιτικά δρώμενα.