Γράφει ο Νίκος Σουγλέρης
Έπειτα από μία πολύμηνη -αλλά και άκρως επικίνδυνη- πολιτική αβεβαιότητα και επιβάρυνση της οικονομίας, έγινε πριν λίγες μέρες το πρώτο βήμα της συμφωνίας με τους δανειστές.
Με την υπογραφή στις 24 Μαΐου των 5,4 δισ. ευρώ που εμπεριέχει το 4ο Μνημόνιο με την υπογραφή Τσίπρα, οι πολίτες αναρωτιούνται πλέον «πού πάμε». Αυτό διότι, κατά τη γνώμη μου, το επαχθές αυτό Μνημόνιο είναι το χειρότερο μετά το 2010. Σίγουρα θα δημιουργήσει οικονομική ασφυξία κυρίως στους αυτοαπασχολούμενος, συνταξιούχους και δημοσίους υπαλλήλους.
Εκείνο που μπορεί κανείς, ως πρώτη ανάγνωση, να διακρίνει είναι ότι το νέο αυτό μνημόνιο στη διαχείρισή του αλλά ιδιαίτερα στην ενεργοποίησή του δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ένα είναι σίγουρο, ότι η ώρα της μεγάλης αλήθειας δεν έφτασε ακόμη. Έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε ως κράτος αλλά και ως κοινωνία.
Οι πολίτες δικαιολογημένα είναι υποψιασμένοι εάν το μνημόνιο αυτό είναι κατάλληλο για την οριστική έξοδο της χώρας από την κρίση. Αυτό όμως που καταγράφεται, μετά την αλλαγή πλεύσης του κ Τσίπρα με τους δανειστές, είναι ότι προς το παρών φαίνεται πως επιτυγχάνεται ατύπως μία σύγκλιση στο μείζον θέμα των σχέσεων Ελλάδας και Ενωμένης Ευρώπης.
Εάν θελήσει κανείς να προσεγγίσει πολιτικά το θέμα, από το 2010 συνέτριψε το ΠΑΣΟΚ στο σύνολό του και έπληξε σοβαρότατα τη Νέα Δημοκρατία.
Για να μην έχουμε μία από τα ίδια, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει όσο κανείς άλλος ότι ο δρόμος που έχει επιλέξει δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και πρέπει να καταλάβουν οι κυβερνώντες ότι λεονταρισμοί, τακτικισμοί και ιδεοληψίες πρέπει να μείνουν στο χθες, διότι η επόμενη μέρα που ονειρεύονται –τόσο ο ίδιος όσο και η κυβέρνησή του- πρέπει να είναι η Ελλάδα στην σύγχρονη Ευρώπη.
