«Το μάθημα από την Ευρώπη είναι σαφές. Όπου η Σοσιαλδημοκρατία έκοψε τη θλιβερή σύνδεση με τον νεοφιλελευθερισμό και προσέγγισε αριστερές δυνάμεις και αριστερά ακροατήρια, τα αποτελέσματα ήταν θετικά (Μεγάλη Βρετανία, Πορτογαλία, εν μέρει Ισπανία κ.α.). Όπου, αντίθετα, η μεταστροφή δεν έγινε, άργησε ή δεν ήταν αξιόπιστη, η κατάρρευση ήταν αναπόδραστη», σημειώνει σε άρθρο του στην εφημερίδα ΝΕΑ ΣΕΛΙΔΑ ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης.
Με αφορμή τις εξελίξεις στην Ευρώπη και το ερώτημα ως προς τις σχέσεις ριζοσπαστικής Αριστεράς και Σοσιαλδημοκρατίας υπογραμμίζει ότι «το θέμα δεν είναι η προσχώρηση του ενός στις θέσεις του άλλου, αλλά η διαμόρφωση πεδίων συνεργασίας, χώρων διαλόγου και κοινής δράσης. Αυτό, εκτός των άλλων, προϋποθέτει σαφή οριοθέτηση απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό και ανάληψη πρωτοβουλιών για τη συγκρότηση ενός μεγάλου προοδευτικού συνασπισμού, ικανού να δώσει συλλογική και αλληλέγγυα απάντηση στο σύγχρονο κοινωνικό πρόβλημα και στην κρίση της Ευρώπης».
«Στο πλαίσιο αυτό, αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και οι εξελίξεις στον λεγόμενο χώρο της “Κεντροαριστεράς” στη χώρα μας» υπογραμμίζει ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και προσθέτει «ανεξάρτητα από την έκβαση των συγκεκριμένων σχεδιασμών, εκείνο που τελικά κρίνεται είναι αν αυτός ο πολιτικός χώρος θα συνδράμει και θα συμμετάσχει στη συγκρότηση του προοδευτικού πόλου που θα αναλάβει την ευθύνη της ανασυγκρότησης της χώρας και τη θεμελίωση της μεταμνημονιακής Ελλάδας σε νέες βάσεις ή θα καταντήσει ένα ακολούθημα της Δεξιάς, εξέλιξη που -με μαθηματική ακρίβεια- θα οδηγήσει στον μαρασμό, αν όχι και στον αφανισμό του».
Σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ, αναφερόμενος στο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει ότι «από την ίδρυσή του, θεώρησε ότι η έξοδος από την κρίση και η ανασυγκρότηση της χώρας θα είναι αποτελέσματα ενός συνασπισμού ευρύτερων κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Στη βάση αυτής της αντίληψης ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί τον αριστερό κεντρικό πυρήνα μιας προοδευτικής συσπείρωσης, το σημείο αναφοράς μιας συμπαράταξης προοδευτικών δυνάμεων, με στόχο την υλοποίηση ενός σχεδίου εξόδου από την κρίση, σε πλήρη αντιπαράθεση με τις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις».
«Οι δυνάμεις που επενδύουν σε μια τυφλή αντι-ΣΥΡΙΖΑ εμμονή διατρέχουν τον κίνδυνο του ετεροκαθορισμού και της αυτοπαγίδευσης που αυτός συνεπάγεται. Η άποψη, για παράδειγμα, ότι θα ψηφίζουν στη Βουλή όχι με βάση την άποψή τους, αλλά με βάση τι θα μπορούσε να βλάψει την κυβέρνηση, η ακύρωση, δηλαδή, του ρόλου της Βουλής, αλλά και η δική τους αυτοακύρωση, κάνει ήδη ορατά τα αδιέξοδα» τονίζει ο Γιάννης Δραγασάκης και καταλήγει υποστηρίζοντας ότι «στις συνθήκες που διαμόρφωσε η κρίση, οι κοινωνικές ανάγκες που θα ήθελαν να εκφράσουν πολιτικοί σχηματισμοί του “Κέντρου” και της “Κεντροαριστεράς” είναι εξ αντικειμένου “αριστερόστροφες”. Αναδεικνύουν γι’ αυτό πεδία συνεννόησης και συνεργασίας που μπορούν να ανοίξουν τον δρόμο για προοδευτικές συγκλίσεις».
