Πληθαίνουν οι φωνές στο ΠΑΣΟΚ που αντιτίθενται στις επιλογές και τις τελικές κινήσεις του στενού κυβερνητικού κύκλου.
Μια ακόμη φωνή υψώθηκε σήμερα και αυτή ήταν της Μιλένας Αποστολάκη, η οποία μέσα από το προσωπικό της blog της μιλάει για μεγάλες καθυστερήσεις και δεν παραλείπει να τονίζει πως η κοινωνία δοκιμάζεται.
Επιχειρώντας μία αποτίμηση των δύο χρόνων του ΠΑΣΟΚ στη διακυβέρνηση της χώρας, η Μιλένα Αποστολάκη προτείνει συγκεκριμένες πολιτικές που θα πρέπει να προωθηθούν μέσα στο επόμενο δίμηνο.
Διαβάστε την άποψη όπως παρατίθεται στο προσωπικό της ιστολόγιο:
“ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Η υπογραφή της δανειακής σύμβασης του μνημονίου, η ένταξη της χώρας στο μηχανισμό στήριξης, η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και η σταδιακή υλοποίηση των μέτρων που περιέχονται στις δανειακές συμβάσεις συνιστούν αποφάσεις οι οποίες είχαν ως στόχο να οικοδομήσουν εκείνο το τείχος που θα θωρακίσει τη χώρα μας απέναντι στο ενδεχόμενο της χρεοκοπίας.
Στο διάστημα αυτό, συμπληρώνονται δύο ολόκληρα χρόνια στις 4 Οκτωβρίου, προσπαθήσαμε να συγκροτήσουμε ένα εθνικό μέτωπο. Η στρατηγική ήταν ορθή, όχι γιατί έπρεπε να μοιραστούμε το πολιτικό κόστος, αλλά γιατί χρειαζόταν να ενισχύσουμε τις δύσκολες προσπάθειες που κατέβαλε η χώρα.
Η αντιπολίτευση της χώρας και κυρίως η αξιωματική αντιπολίτευση δηλαδή ένα κόμμα με μακρά κυβερνητική εμπειρία αντιστάθηκε με επιμονή στη δημιουργία αυτού του εθνικού μετώπου. Ανεξάρτητα από τη ρητορική της τα αίτια υπήρξαν καταφανώς μικροκομματικοί υπολογισμοί που παραπέμπουν σε άλλες εποχές και ασφαλώς είναι κατώτερα των περιστάσεων.
Αυτή η ανεύθυνη και παλαιάς κοπής συμπεριφορά δεν μπορεί όμως σε καμία περίπτωση να συνιστά για την κυβέρνηση ένα διαρκές επιχείρημα για εσωτερική και εξωτερική χρήση. Και αυτό γιατί η δική της αποτελεσματικότητα, η δική της προνοητικότητα και εν τέλει η δική της επιτυχία δεν μπορεί να εξαρτάται από τη στάση της αντιπολίτευσης.
– Για παράδειγμα το γεγονός ότι μέχρι το Σεπτέμβριο του 2011 δεν προχωρήσαμε στις αναγκαίες και χρήσιμες για το δημόσιο συμφέρον αποκρατικοποιήσεις καθώς και στην αναγκαία και χρήσιμη για το τόπο αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας δεν οφείλεται στην ανυπαρξία συναίνεσης.
– Οι καθυστερήσεις μας στις συγχωνεύσεις φορέων, στην επεξεργασία και υλοποίηση πολιτικών για τον περιορισμό του δημόσιου τομέα βαραίνουν αποκλειστικά εμάς.
-Όπως εμάς αποκλειστικά βαραίνει το γεγονός ότι δεν έχουμε εισπράξει το ΕΤΑΚ που επιβάλλαμε το 2009 καθώς και τον ΦΑΠ που επιβάλλαμε το 2010 και το 2011, ακόμα και αν τούτο οφείλεται στις καθυστερήσεις και τις γραφειοκρατικές διελκυστίνδες που ο προληπτικός έλεγχος των δημοσίων συμβάσεων επιβάλλει.
Όλα αυτά έστειλαν ένα μήνυμα ασυνέπειας προς το εξωτερικό και οδήγησαν στη σκλήρυνση της στάσης των εταίρων υποχρεώνοντας την κυβέρνηση να λάβει νέα μέτρα επανειλημμένα.
Τα μέτρα ισοδύναμου αποτελέσματος που αναζητάμε κάθε φορά για να ισοσκελίζουμε τις αστοχίες και τις καθυστερήσεις μας δοκιμάζουν τις αντοχές της κοινωνίας και απειλούν τη συνοχή της. Ο κόσμος δεν αντέχει άλλο. Πρέπει λοιπόν να τελειώνουμε με τα κάθε φορά καινούργια μέτρα. Και τούτο προϋποθέτει την εφαρμογή και υλοποίηση των ψηφισθέντων καθώς και την επιστροφή σε πολιτικές ανάπτυξης ως αντίδοτο στην ύφεση.
Η πραγματοποίηση αυτού του στόχου θα αποτελέσει για τη χώρα και για την κυβέρνηση ένα σημαντικό επιχείρημα στην προσπάθεια που καταβάλει προκειμένου να υλοποιηθούν οι αποφάσεις της 21ης Ιουλίου. Όσοι αντιμάχονται την προοπτική της ενίσχυσης του ΕFSF και της ενεργοποίησης του PSI προσανατολίζοντας τις χώρες της Ευρωζώνης στη λύση του κουρέματος 50% δεν κουράζονται να προσθέτουν ως καθοριστικό επιχείρημα ότι οι Έλληνες δεν μπορούν και δεν θέλουν να εξορθολογήσουν τις δαπάνες στη χώρα τους, να νοικοκυρέψουν τα δημόσια οικονομικά τους.
Μπορούμε πιστεύω παρά τον χαμένο χρόνο να τους διαψεύσουμε. Στο επόμενο κρίσιμο δίμηνο πρέπει χωρίς τη παραμικρή καθυστέρηση να ολοκληρώσουμε:
Α) Ένα ενιαίο μισθολόγιο όπου οι αναπόφευκτες περικοπές που θα προκύψουν θα είναι αιτιολογημένες όχι μόνο από τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας αλλά γιατί θα βασίζονται σε κανόνες που θα διαπερνούν το σύνολο των φορέων του ευρύτερου δημόσιου τομέα καθορίζοντας το πέρασμα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης από την εποχή του Υπουργού που μοίραζε επιδόματα στην εποχή της ορθολογικής και αξιοκρατικής οργάνωσης.
Β) Ένα εθνικό φορολογικό σύστημα από το οποίο θα προκύπτει επιτέλους η διεύρυνση της φορολογικής βάσης της χώρας, δηλαδή η δυνατότητα των εισπρακτικών μηχανισμών να εντοπίζουν την παραοικονομία και τα μη δηλωθέντα εισοδήματα.
Αυτό για να συμβεί σε μια χώρα που δεν διαθέτει φορολογική συνείδηση προϋποθέτει την αξιοποίηση της άρσης του τραπεζικού απόρρητου των καταθέσεων σε συνδυασμό με ένα αξιόπιστο αντικειμενικό σύστημα τεκμηρίων διαβίωσης τα οποία η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων επιτέλους θα αξιοποιήσει καθιστώντας εφικτή την είσπραξη δισεκατομμυρίων οφειλόμενων φόρων ώστε να μην πληρώνουν πάντα και μόνο μισθωτοί και συνταξιούχοι.
Γ) Άμεση εξειδίκευση των ενιαίων και αντικειμενικών κριτηρίων για την εφαρμογή της εργασιακής εφεδρείας. Έπρεπε ήδη να ήμασταν έτοιμοι αποτρέποντας τη δημιουργία κλίματος αβεβαιότητας και ανασφάλειας που έχει καταλάβει το σύνολο των υπαλλήλων, οδηγώντας χιλιάδες πανικόβλητους σε αιτήσεις πρόωρης συνταξιοδότησης. Εν προκειμένω η δική μας ανετοιμότητα τροφοδοτεί το φαύλο κύκλο του δημοσιονομικού και κοινωνικού αδιέξοδου της χώρας.
Δ) Άμεση αξιοποίηση του ΕΣΠΑ ώστε να διασφαλιστεί η απορρόφηση των κοινοτικών πόρων και η επένδυση τους στην πραγματική οικονομία. Και στον τομέα αυτό χάνεται πολύτιμος χρόνος με αποτέλεσμα να καθυστερεί με απαράδεκτο τρόπο η υλοποίηση επενδυτικών προγραμμάτων και να παραμένει ακόμα σε εκκρεμότητα το ζήτημα των πέντε μεγάλων οδικών αξόνων, έργα που θα μπορούσαν να έχουν συμβάλλει ουσιαστικά στην τόνωση της οικονομίας και της απασχόλησης.
Ας δώσουμε λοιπόν άμεσα αυτά τα δείγματα γραφής. Οι ώρες είναι κρίσιμες και η σωτηρία της χώρας δύο χρόνια μετά συνιστά ακόμη ζητούμενο. Δεν μπορούμε άλλο να ροκανίζουμε το χρόνο.”
