Σε κίνδυνο πλήρους αποσταθεροποίησης η χώρα
Η λαϊκή οργή, οι θεσμοί, η βεβήλωση της εθνικής επετείου και τα πολιτικά εγκλήματα με την οικονομία και τα μέτρα.
Του ΠΑΥΛΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ
Η Ελλάδα βράζει! Όλα πλέον κρέμονται σε μια κλωστή και θεωρείται κάτι περισσότερο από βέβαιο ότι οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες.
Η κυβέρνηση σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει το λαϊκό αίσθημα, κάτι που δεν εκφράζει και κανένα κόμμα της ελληνικής βουλής. Ο έλεγχος πλέον έχει χαθεί. Σε όλα τα επίπεδα.
Οι εικόνες που έζησε σήμερα η Ελλάδα δεν αποτελούν απλώς ντροπή για την ιστορία του τόπου, δεν αποτελούν απλώς βεβήλωση της εθνικής μας εορτής, αλλά μας θέτουν ενώπιον ενός σοβαρού κινδύνου. Της αναρχίας, του διχασμού.
Πολλές φορές μέχρι τώρα, από τις σελίδες της Deal news, είχαμε επισημάνει τον κίνδυνο, η λαϊκή οργή, για όλα όσα συμβαίνουν στον τόπο μας, να δημιουργήσει ένα ποτάμι που θα πλήξει εκείνους που χωρίς πρόγραμμα χωρίς συναίνεση, χωρίς το αναγκαίο αίσθημα ευθύνης, βρέθηκαν να διαχειρίζονται την τύχη της χώρας.
Ιδιαίτερα στην περίπτωση που αυτή η λαϊκή οργή εκδηλωθεί αυθόρμητα και όχι κάτω από τις σημαίες τα πανό και τα λάβαρα των “αμαρτωλών”, ούτως η άλλως, συνδικαλιστικών οργανώσεων που εάν θέλετε αποτελούν κι αυτές, με τη γενικότερη έννοια κομμάτι του νοσηρού πολιτικού συστήματος της χώρας.
Μπορεί τα όσα συνέβησαν στη Θεσσαλονίκη να ξεκίνησαν από μια οργανωμένη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ, που με βουλευτές της κατέβηκε στο χώρο της παρέλασης για να διαμαρτυρηθεί. Να διαδηλώσει. Μπορεί αυτή η κίνηση του κόμματος, που πάντα, μαζί με το ΚΚΕ, τασσόταν κατά των παρελάσεων να έδωσε την αφορμή ώστε η παρέλαση να ματαιωθεί και να αμαυρωθεί η εθνική μας επέτειο.
Μια μέρα δηλαδή που έπρεπε όλοι να είμαστε ενωμένοι και να τιμούμε εκείνους που έδωσαν το αίμα τους για την Ελλάδα. Το νόημα της ίδιας της ελευθερίας.
Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν πρέπει να θέσουμε σε δεύτερη μοίρα την οργή του κόσμου.
Ο Έλληνας στην κυριολεξία δεν αντέχει άλλο. Υπέμενε πολλά. Στερήθηκε πολλά. Αισθάνεται καθημερινά την αδικία και την κοροϊδία. Δεν ήταν μόνο η Θεσσαλονίκη.
Σε πολλές πόλεις της χώρας με αφορμή την παρέλαση υπήρχαν αποδοκιμασίες, υπήρχαν διαμαρτυρίες εναντίον της κυβέρνησης και όλων των κομμάτων. Υπήρξε η απαίτηση ακόμα και της απομάκρυνσης των επισήμων από το χώρο της παρέλασης.
Δυστυχώς αυτή η λαϊκή οργή που σαφώς δηλητηριάζεται από τα όποια πολιτικά παιχνίδια κομματικών καπελωμάτων, υπάρχει μια προσπάθεια να υποβαθμιστεί. Να περάσει σε δεύτερη μοίρα.
Η παραδοχή αναξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος, η αναγνώριση της κυβερνητικής ανυπαρξίας και της προκλητικής αδιαφορίας ή εγκληματικής “συμμετοχής” των υπολοίπων κινήσεων στο τεράστιο θέμα διαχείρισης της κρίσης δεν βολεύει κανέναν.
Γι αυτό και οι τοποθετήσεις των κομμάτων απέναντι σε όσα συνέβησαν σήμερα έκλιναν περισσότερο στο θέμα της αμαύρωσης της εθνικής εορτής και την προσβολή του θεσμού του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ο λαός στην πλειοψηφία του μπορεί να μην κατανοεί την αξία των θεσμών. Γι αυτό ίσως φταίει και γενικά η πολιτική μας η οποία με τις πράξεις και τις ενέργειές της, με τα σκάνδαλα και την πολιτεία της, είναι η πρώτη που δεν σέβεται τους θεσμούς.
Εκείνοι που έβριζαν τον Παπούλια, αποκαλώντας τον προδότη, δεν το έκαναν για να προσβάλλουν το θεσμό που εκπροσωπεί. Απευθύνθηκαν στο πρόσωπο Παπούλιας σαν να του ζητούσαν ευθύνες γιατί δεν έκανε χρήση των δικαιωμάτων που του δίνει το σύστημα. Όχι απαραιτήτως της πρόκλησης εκλογών, αλλά τουλάχιστον της πρωτοβουλίας για τη σύγκλιση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών. Μπορούσε να κάνει πολλά ο Παπούλιας και δεν έκανε τίποτα.
Χωρίς να υιοθετούμε ασφαλώς τις εκφράσεις περί προδοσίας, πιστεύουμε ότι κανένας δεν πρέπει να είναι υπεράνω κριτικής. Άλλο αυτό το θέμα και άλλο ο θεσμός της Δημοκρατίας.
Αν ήταν έτσι, οποιαδήποτε πρόσωπα στον κόσμο εκπροσωπούσαν ένα θεσμό, θα έμεναν επί αιώνες στο απυρόβλητο. Είτε επρόκειτο για βασιλείς, είτε για πρόεδρους, είτε για αυτοκράτορες ή ακόμα και τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.
Τα σημερινά περιστατικά ήλθαν μια μέρα μετά το πανηγυρικό κλίμα που επιχείρησαν να προσδώσουν τόσο ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου όσο και ο υπουργός Οικονομικών, μετά τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής στις Βρυξέλλες.
Το haircut, την κηδεμονία, τη στήριξη, τη λιτότητα που έρχεται, τον πόλεμο με τις τράπεζες που τώρα θα τεθεί σε πρώτο πλάνο.
Δυστυχώς πέρα από τα όποια οφέλη για τη χώρα μας, οι αποφάσεις των Βρυξελλών στις οποίες προσμετρήθηκε περισσότερο το συμφέρον της Γερμανίας και των άλλων δανειστών μας, όπως και η αναγκαιότητα να μείνει ενωμένη η Ευρωζώνη, δεν συνοδεύεται από κάποιο όραμα. Από την ελπίδα. Από ένα σχέδιο εξόδου, από την κρίση.
Δυστυχώς η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση μαζί τα δύο τελευταία χρόνια δεν ευτύχησαν να βρεθούν σε ένα τραπέζι και να αναθέσουν σε ειδικούς να καταρτίσουν ένα συγκεκριμένο σχέδιο δράσης. Ένα σχέδιο ανάπτυξης.
Αντίθετα η κυβέρνηση συλλαμβανόταν πάντα να τρέχει πίσω από τις εξελίξεις και χωρίς πυγμή χωρίς πολιτική και κατεύθυνση να εφαρμόζει απλά και μόνο μια φορομπηχτική πολιτική, η οποία εν κατακλείδι μας οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερο αδιέξοδο. Στον θάνατο της οικονομίας μας.
Είναι αλήθεια ότι προστρέχαμε σε όλες τις αποφάσεις της Ευρώπης, σε όλες τις Συνόδους, χωρίς στρατηγική, χωρίς θέσεις, χωρίς αιτήματα, χωρίς τους δικούς μας όρους. Και το σημαντικότερο, διχασμένοι, αφού τα κόμματα της αντιπολίτευσης προτίμησαν να ακολουθήσουν το δρόμο των κομματικών τους ωφελειών.
Η ιστορία θα αναδείξει τις ευθύνες όλων όπως θα αναδείξει και τις ευθύνες εκείνων που μας οδήγησαν στο οικονομικό χάος και έμειναν ατιμώρητοι.
Στην Ελλάδα της ανικανότητας των υπουργών να παίρνουν αποφάσει. Από τις αποκρατικοποιήσεις ως τις θεσμικές αλλαγές και την προστασία της παρέλασης.
Στην Ελλάδα των σκανδάλων, της ατιμωρησίας, του κουκουλώματος.
Στην Ελλάδα του παρασκηνίου και της αναξιοκρατίας.
Στην Ελλάδα του σάπιου πλέον πολιτικού συστήματος και των τζακιών.
Σε αυτή την Ελλάδα δεν μπορείς να περιμένεις πολλά.
Θεωρείται βέβαιο πως η κοινωνική αναταραχή θα συνεχιστεί. Πιθανότατα και με πιο οξείς ρυθμούς.
Ιστορικά έχει αποδειχθεί πως ένας λαός δεν μπορεί πάντα να μένει θεατής. Να μετατρέπεται σαν θύμα.
Έστω κι αν δεν είναι απόλυτα ενημερωμένος για πολλά. Για τις υπόγειες συζητήσεις που γίνονται με τις τράπεζες, για τις δεσμεύσεις που δίνονται εν κρυπτώ στους ξένους. Για την πλήρη διάσταση των σκανδάλων.
Το” όχι” του λαού, όπως αυτό εκφράστηκε σήμερα σαφώς και έχει πολλές οπτικές γωνίες ανάλυσης και τοποθέτησης.
Ο καθένας μπορεί να το ερμηνεύσει όπως θέλει. Η ουσία δεν θα αλλάξει. Ποτέ εξ άλλου δεν θα συμφωνήσουμε όλοι σε αυτό τον τόπο.
Η ουσία δεν πρέπει να χαθεί. Ποια είναι αυτή; Ότι επιτέλους οι πολιτικοί πρέπει να πάρουν το μήνυμα. Η Ελλάδα δεν κινδυνεύει απλώς αλλά βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού.
