Την παράταση του βίου της κυβέρνησης Παπαδήμου αλλά κυρίως την ουσιαστική και εφ’ όλης της ύλης διακυβέρνηση ζητά η Α. Διαμαντοπούλου με άρθρο -παρέμβαση τονίζοντας ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου «Δεν είναι κυβέρνηση της δόσης, και της άλλης δόσης και του PSI».
Η υπουργός Παιδείας θέτει επίσης θέμα κυβερνητικής υπολειτουργίας ,απόρροια του χαρακτηρισμού της κυβέρνησης ως μεταβατικής και «περιορισμένου σκοπού».
«Ο ειδικός σκοπός για τον οποίο συγκροτήθηκε η κυβέρνηση, δεν μπορεί να εξελιχθεί σε περιορισμένο σκοπό και κυβερνητική υπολειτουργία» σημειώνει η κ. Διαμαντοπούλου και συνεχίζει « Η εθνική ομοψυχία που επιχειρήθηκε και τελικά εκφράστηκε από την κυβέρνηση Παπαδήμου, δεν πρέπει να μείνει σαν μια επίφαση προς τα έξω, σαν αντάλλαγμα για μια δόση. Πρέπει να αξιοποιηθεί εσωτερικά, να ενισχυθεί, να απλώσει και να αγκαλιάσει κάθε μας δραστηριότητα.
Ο ειδικός σκοπός για τον οποίο συγκροτήθηκε η κυβέρνηση, δεν μπορεί να εξελιχθεί σε περιορισμένο σκοπό και κυβερνητική υπολειτουργία. Δεν είναι κυβέρνηση της δόσης, και της άλλης δόσης και του PSI. Είναι πολλές και δύσκολες οι άμεσες ενέργειες και αναγκαίες πρωτοβουλίες, που συνεχώς προβάλλουμε, αλλά και πρέπει να αναλάβουμε. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάνουμε ούτε μία ώρα, γιατί αυτή έχει πλέον ανυπολόγιστο κόστος σε εθνικό και ατομικό επίπεδο.
Θεωρώ σημαντική την παρέμβαση του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κ. Στεφανόπουλου.
– Η κυβέρνηση Παπαδήμου πρέπει να διαθέτει όλα τα απαιτούμενα χρονικά περιθώρια, ώστε να υλοποιήσει ένα σύνολο εξαιρετικά δύσκολων και άμεσων στόχων.
– Παράλληλα, ο Πρωθυπουργός θα πρέπει να έχει (τουλάχιστον από τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση) την επιλογή ανασχηματισμού, στελέχωσης της κυβέρνησής του, χωρίς αποτύπωση κομματικών σχεδιασμών και με διεύρυνση της σημερινής στήριξης. Να συμμετέχουν οι πλέον κατάλληλοι και ικανοί, οι οποίοι αναπόσπαστοι από οποιοδήποτε άλλο έργο ή βλέψεις θα ασχοληθούν με τα αντικείμενα αρμοδιότητας τους. Δεν υπάρχει υπουργείο και χώρος που τα άμεσα προβλήματα δεν είναι τεράστια.
– Αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει, ανταποκρινόμενη ΚΑΙ στον τεχνοκρατικό της χαρακτήρα, να θέσει στόχους ανά μήνα και ανά υπουργείο. Θα ενθαρρύνει όλους τους κρατικούς λειτουργούς στην επίτευξη του εθνικού στόχου. Και φυσικά θα πρέπει να ελέγξει και να κατευθύνει τις υπηρεσίες και τη χρηματοδότηση της τεχνικής βοήθειας, που μας παρέχεται, η οποία δεν μπορεί να λειτουργεί αυτόνομα, αλλά πρέπει υποχρεωτικά να ακολουθεί τις προτεραιότητες της ελληνικής κυβέρνησης, ιδιαίτερα σε αυτή τη φάση που όλα δρομολογούνται.
– Τα κόμματα που αποφασίζουν να συμβάλουν σε αυτή την εθνική προσπάθεια, θα πρέπει να το κάνουν με ειλικρίνεια, στο Κοινοβούλιο, στο δημόσιο λόγο και στους κοινωνικούς χώρους για την επιτυχία μιας κυβέρνησης που θα αναγνωρίζουν ως κυβέρνηση εθνικής ομοψυχίας και όχι επιβεβλημένο έξωθεν «αναγκαίο κακό». Όλα τα κόμματα οφείλουν ΤΩΡΑ να καταθέσουν συγκεκριμένες προτάσεις που θεωρούν ότι βοηθούν στην έξοδο από την κρίση και όχι να τις αφήνουν για «έκπληξη» μετά τις εκλογές. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Ο κρίσιμος χρόνος είναι ΤΩΡΑ και όλοι θα κριθούμε.
Είναι αυτονόητο πως κατάληξη και συνάμα αφετηρία της νέας εποχής θα είναι οι εκλογές, η έκφραση του Λαού, η ετυμηγορία των πολιτών, και πρέπει όλοι μαζί να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για νηφάλια κρίση πάνω σε θέσεις, προγράμματα και προοπτικές.
Φυσικά και αναγνωρίζω την πολιτική συμφωνία που έχει επιτευχθεί, αλλά τα δεδομένα αλλάζουν κάθε μέρα και οι αποφάσεις μας δεν μπορεί παρά να αφορούν πρώτα την Ελλάδα. Θα είναι κρίμα η σημερινή δυνατότητα επιλογής, να προκύψει ως υποχρέωση εκ των υστέρων και ως αποτέλεσμα συμφορών.
Μια συντεταγμένη εθνική προσπάθεια τώρα έχει και τα περιθώρια και τις ευκαιρίες για μια αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα, διεκδικώντας μικρές και μεγάλες νίκες, οι οποίες θα αναπτερώσουν την αισιοδοξία, την ελπίδα και την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού.
Ας μην διαφεύγει της προσοχής μας πως στην Ευρώπη αλλά και στον κόσμο ολόκληρο, τα νέα κέντρα ισχύος θα αποτελέσουν οι κοινωνίες που θα καταφέρουν να βγουν από την κρίση με αλώβητη την εθνική αυτοπεποίθησή τους. Αντίθετα, κοινωνίες που θα καταρρεύσουν – πρωτίστως ψυχολογικά – δεν θα έχουν άλλο μέλλον από αυτό του δορυφόρου».
