Η αντίδραση των πολιτών απέναντι στα μέτρα λιτότητας είναι απολύτως κατανοητή. Καθώς, μάλιστα, αντιλαμβάνονται ότι οι θυσίες τους δεν πιάνουν τόπο την τελευταία διετία, τότε η αγανάκτηση εντείνεται. Ταυτόχρονα, αναρωτιούνται γιατί φτάσαμε ως εδώ.
Προσπαθώντας να το πω όσο απλούστερα γίνεται: φτάσαμε εδώ γιατί θελήσαμε να γίνουμε Ευρώπη χωρίς πραγματικά ευρωπαϊκές αντιλήψεις. Αρχίσαμε στραβά από την αρχή.
Από το 1981 το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να θυσιάσει την ανάπτυξη προς όφελος του μεγάλου κράτους, που διόγκωνε συνεχώς τις δαπάνες, εκτροχίασε το δημόσιο χρέος, συμπίεσε την ιδιωτική πρωτοβουλία, έβαλε στο ράφι την αξιοκρατία και την αξιολόγηση και-τελικά- γέννησε ένα πραγματικό τέρας με δύο κεφάλια: τον κρατισμό και το λαϊκισμό.
Από δίπλα η Αριστερά πλειοδοτούσε, ζητώντας πιο πολλά και πιο μεγάλα λάθη. Εμείς περιγράψαμε μεν το πρόβλημα, προσπαθήσαμε ως ένα βαθμό να το αντιμετωπίσουμε, αλλά δεν αντιδράσαμε στο βαθμό που έπρεπε. Η χώρα έφτασε στο χείλος του γκρεμού.
Τη διετία 2009-2011 το ΠΑ.ΣΟ.Κ απέτυχε να τιθασεύσει το τέρας που σε μεγάλο βαθμό το ίδιο δημιούργησε. Εγκλωβίστηκε στο προεκλογικό «λεφτά υπάρχουν».Αντί να κάνει αμέσως όσα έπρεπε, προτίμησε να εφαρμόσει μια σπασμωδική πολιτική, επιτείνοντας την ύφεση.
Τα δύσκολα, αλλά αναγκαία μέτρα που χρειάζονταν, όπως οι καταργήσεις και συγχωνεύσεις δημόσιων φορέων, οι ιδιωτικοποιήσεις, η αποτελεσματική αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής κ.λπ. έμειναν στα λόγια, μαζί με την ανάπτυξη, όπως φανερώνει η υστέρηση στην απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων, η μη αποτελεσματική άρση των εμποδίων για την επιχειρηματικότητα κ.λπ.
Η προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ λιποθύμησε, τελικά, κάτω από το βάρος της αναξιοπιστίας και του τυχοδιωκτικού χειρισμού του Γιώργου Παπανδρέου στο θέμα του δημοψηφίσματος.
Όλα αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά και κάτω από δραματικές συνθήκες οδήγησαν στο σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Το κυριότερο όμως, αλλά και το πιο δύσκολο πράγμα σήμερα, φαίνεται να είναι η συνειδητοποίηση της κρισιμότητας της σημερινής κατάστασης από όλους.
Ασφαλώς με το PSI έγιναν κάποια οχυρωματικά έργα. Αποφύγαμε προς το παρόν το γκρεμό, αλλά δεν είμαστε πολύ μακριά απ΄ αυτόν. Όλοι μας, πολιτικοί και πολίτες, οφείλουμε να το αντιληφθούμε αυτό.
Και ξεκινώντας έναν δύσκολο και ανηφορικό δρόμο οφείλουμε να αφήσουμε μια για πάντα πίσω αυτά που μας έφεραν ως εδώ: τις λαϊκιστικές ρητορείες, την εξαπάτηση των πολιτών, τη σταθερή καταγγελία, σχεδόν δαιμονοποίηση κάθε μεταρρύθμισης και την υπεράσπιση του μοντέλου που μας έφερε στο σημερινό αδιέξοδο.
Αν, όμως, θέλουμε να ξεπεράσουμε οριστικά το σκόπελο και να ξαναβρούμε το δρόμο μας, δεν έχουμε παρά να προσπαθήσουμε όλοι να τρέξουμε στον ανήφορο αυτό.
Η πολιτική της τελευταίας διετίας δεν είναι μονόδρομος. Δεν είναι μονόδρομος η καταστροφή. Αλλά: δεν αποτελεί εναλλακτική επιλογή απέναντι στο «λεφτά υπάρχουν» του Γιώργου Παπανδρέου να αντιτάξουμε το «λεφτά υπάρχουν, να φαν΄ κι οι κότες» διάφορων μικρών αριστερών και δεξιών λαϊκιστικών κομμάτων.
Μόνο η αλήθεια, η κοινή λογική και η συστηματική προσπάθεια μπορούν να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε γρηγορότερα τις δυσκολίες.
Κερδίσαμε τη μείωση του δημόσιου χρέους. Το μεγάλο «αγκάθι» της Ελλάδας, το δημόσιο χρέος, μειώνεται σημαντικά, με την ελπίδα ότι θα γίνει βιώσιμο το 2020. Οι εταίροι μας ανέλαβαν να αποπληρώνουν το χρέος και εμείς αναλάβαμε να εξαφανίσουμε τα ελλείμματα και να κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει.
Κανένας και τίποτα, όμως, δεν μπορεί να εγγυηθεί την τελική επιτυχία του σχεδίου καλύτερα από εμάς τους ίδιους. Αν εμείς τρέξουμε πιο γρήγορα, θα είναι και η ανάπτυξη που θα έρθει πιο γρήγορα.
Όχι, φυσικά, πατώντας κάποιο μαγικό κουμπί ή διατάζοντας το σουσάμι να ανοίξει. Αλλά με την υλοποίηση όσων –ακόμα κι αν ορισμένα έχουν πολιτικό κόστος- έχουμε δεσμευτεί να κάνουμε.
Με την αποδοτικότερη και πιο δίκαιη λειτουργία του φορολογικού συστήματος. την εξυγίανση του συστήματος υγείας με τη περιστολή της σπατάλης, με την ταχεία εκκαθάριση εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων, η καθυστέρηση της οποίας μας στερεί πολύτιμα έσοδα, με αποκρατικοποιήσεις, αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας και-φυσικά- με ιδιαίτερη έμφαση στη ρευστότητα της αγοράς, χωρίς την οποία σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει.
Μόνο με αυτήν την προϋπόθεση θα εξουδετερωθούν οι συνέπειες των επώδυνων μέτρων, μόνο έτσι δεν θα πνιγούμε ξανά και, δυστυχώς, οριστικά στις χρόνιες παθογένειες του ελληνικού κράτους.
Στις εκλογές που δεν θα αργήσουν, οι Έλληνες πολίτες, το πραγματικό αφεντικό του τόπου, θα αποφασίσουν για την τύχη της χώρας τα επόμενα χρόνια. Καλούνται να πάρουν την πιο κρίσιμη απόφαση στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας.
Η Νέα Δημοκρατία, ως ο μοναδικός μεγάλος πυλώνας του πολιτικού μας συστήματος καλείται από τις συνθήκες να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και να κερδίσει το στοίχημα που έχασε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Όχι, δεν υπήρξαμε αλάθητοι.
Ωστόσο, δύο τουλάχιστον πράγματα πρέπει να αναγνωρίσει κανείς στη Νέα Δημοκρατία.
Πρώτον, ότι το 2009 ήμασταν το μόνο κόμμα που προειδοποιούσε για τις δυσκολίες, ενώ οι άλλοι ισχυρίζονταν ότι δεν υπήρχε καν κρίση.
Και δεύτερον, ότι από το 2010 σταθερά επιμένουμε στην ανάγκη πέρα από τη δημοσιονομική προσαρμογή να υπάρξει μια ουσιαστική αναπτυξιακή διάσταση στην οικονομική πολιτική. Τώρα στην Ευρώπη αυτό γίνεται ολοένα και περισσότερο αντιληπτό.
Έχουμε μπροστά μας μια ευκαιρία, που μπορούμε να την αξιοποιήσουμε με σοβαρότητα και σχέδιο. Αν, όμως, η Ελλάδα ενδώσει σε ακόμα περισσότερο λαϊκίστικες υποσχέσεις και αντιλήψεις σε σχέση με αυτές του ΠΑΣΟΚ του 2009,τότε όλοι οι Έλληνες θα βγούμε χαμένοι.
Και αυτό δεν πρέπει να το επιτρέψουμε στους εαυτούς μας.
Είπαμε ότι θελήσαμε να γίνουμε Ευρώπη χωρίς πραγματικά ευρωπαϊκές αντιλήψεις Ότι κάναμε λάθη και αστοχίες.
Όμως το παρελθόν δεν μπορούμε να το αλλάξουμε. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να το αφήσουμε πίσω. Μαζί με τα ψεύτικα λόγια τα μεγάλα. Εκείνο που ζητούν οι πολίτες από το πολιτικό σύστημα είναι να πει την αλήθεια. Και αφού την πει, να έχει και αποτέλεσμα στη δράση του.
Με αλήθεια, αποτέλεσμα και δικαιοσύνη, λοιπόν, ας αφήσουμε πίσω τον λαϊκισμό και τον κρατισμό και ας αρχίσουμε τη μάχη για τη σωτηρία του τόπου.
