Μήνυμα σε όσους διατηρούσαν τις αμφιβολίες τους, για την πολιτική συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ, έστειλε χθες ο Πάνος Σκουρλέτης.
Ο Υπεύθυνος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, σημείωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «απευθύνεται σε όλες εκείνες τις δυνάμεις που έχουν πεισθεί για τα αδιέξοδα της μνημονιακής πολιτικής, αντιστρατεύονται τις αντικοινωνικές πολιτικές λιτότητας και συγκλίνουν στη βάση ενός εναλλακτικού προγράμματος εξόδου από την κρίση, ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας».
Απ’ αυτές τις δυνάμεις μάλιστα δεν απέκλεισε κανένα, ούτε τους ΑΝ.ΕΛΛ., ούτε την «Κοινωνική Συμφωνία» της κ. Κατσέλη για την οποία είπε ότι και στις εκλογές του περασμένου Ιουνίου είχε υποστηρίξει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Την ίδια ώρα ο επικεφαλής της Αριστερής Πλατφόρμας Παναγιώτης. Λαφαζάνης, μιλώντας στην εφημερίδα Real News, εξέφρασε τη διαφωνία του με μια κυβέρνηση που -όπως είπε- θα είναι απλώς κατά του μνημονίου, και τάχθηκε υπέρ μιας Κυβέρνησης της Αριστεράς, με την αυθεντική έννοια του όρου, που «μπορεί να γίνει η μεγάλη ατμομηχανή διεξόδου και αναγέννησης της χώρας».
Για το κορυφαίο στέλεχος της Κουμουνδούρου ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν χρειάζεται κανενός είδους βίαιες ωριμάνσεις» αλλά «ένα δεύτερο κύμα συντεταγμένης, οργανωμένης και σχεδιασμένης ριζοσπαστικοποίησης σε πολιτικό, προγραμματικό, κινηματικό επίπεδο και με κοινωνικούς, ταξικούς, εργατικούς και λαϊκούς όρους».
Το σίγουρο είναι ότι όσο πληθαίνουν οι ενδείξεις πως η τρικομματική κυβέρνηση βρίσκεται προ αδιεξόδου τόσο η ηγεσία της Κουμουνδούρου θα επαναφέρει με όλο και πιο επιτακτικό τρόπο στο τραπέζι το σχέδιό της για την κατάληψη της εξουσίας.
Το πρόβλημα είναι ότι το εν λόγω σχέδιο δεν είναι προϊόν συλλογικής απόφασης, αλλά προϊόν διαβούλευσης μεταξύ των κορυφαίων στελεχών γύρω από τον Α. Τσίπρα. Το ότι η ηγεσία θα επιχειρήσει να «επισημοποιήσει» το εν λόγω σχέδιο στο επικείμενο συνέδριο διαθέτοντας την απαραίτητη πλειοψηφία είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο. Άλλωστε γι αυτό και βιάζεται.
Από την άλλη πλευρά οι προχθεσινές αιχμές της μειοψηφίας για την ημερομηνία του συνεδρίου για τους γνωρίζοντες δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσπάθεια να κερδίσει χρόνο προκειμένου να μην περάσουν οι προθέσεις της ηγεσίας. Πώς θα το κάνει αυτό; Διά της περαιτέρω ριζοσπαστικοποίησης της κοινωνίας που έτσι κι αλλιώς συντελείται λόγω των μνημονίων και των πολιτικών λιτότητας.
