Τι ακριβώς περιμένουμε;
Γιατί κοιταζόμαστε στον καθρέπτη και απορούμε;
Τι έχουμε πάθει και δεν καταλαβαίνουμε ότι οι «καραμέλες» που αναπαράγουμε για να υποκρινόμαστε τους πολιτικά σκεπτόμενους έχουν χάσει τελείως τη γεύση τους;
Τι είναι αυτό που μας κάνει να παίζουμε το παιγνίδι όσων θέλουν να εκμεταλλευτούν την υποτίμηση κάθε αξίας – και δεν εννοώ «ηθικής» – που υπάρχει σε αυτή τη χώρα;
Αν πιστεύουμε ότι δεν έχουμε τίποτε να περιμένουμε από τους «πρώτους», από τους «ταγούς», από την «ηγεσία», από τον «πνευματικό κόσμο» και όλα αυτά τα σχηματικά μας προσχήματα, δεν φταίνε μόνο αυτοί.
Δεν φταίνε αυτοί που δεν μπορούν. Φταίμε κι εμείς.
Αυτό ήταν το σύστημα, έτσι εκπαιδεύτηκαν, αυτή την «καλωδίωση» έχουν και ακόμη και όταν κατανοούν ότι το πράγμα πρέπει να γίνει διαφορετικά δεν μπορούν να το κάνουν γιατί απλούστατα δεν έχουν αυτούς τους αυτοματισμούς. Δεν το κάνουν επίτηδες. Ούτε υπάρχει κανένα τρομερό σχέδιο, καμία φοβερή συνωμοσία την οποία υπηρετούν, γιατί ακόμη και αν υπήρχε θέλει και αυτή την οργάνωσή της και την πειθαρχία της για να πετύχει- και αυτές είναι μάλλον άγνωστες έννοιες στο σύστημα!
Δεν φταίνε αυτοί που μας μοιάζουν τόσο πολύ. Φταίμε κι εμείς που τους μοιάζουμε.
Από εμάς βγήκαν, τα κουσούρια μας έχουν, με τον ίδιο τρόπο έμαθαν να δουλεύουν. Το πρόβλημα είναι ότι ακριβώς επειδή επί παρά πολλά χρόνια δεν είχαμε ζοριστεί επαρκώς για να αναζητήσουμε το καλύτερο, τους αφήσαμε μαζί με τους εαυτούς μας και έγιναν αυτοί ό,τι καλύτερο έχουμε εμείς. Και τώρα τους ζητάμε να γίνουν εκείνο, το οποίο αν ήταν από την αρχή δεν θα τους είχαμε καν ακούσει. Γιατί εμείς δεν θέλαμε να είναι διαφορετικοί, δεν θέλαμε «παιδιά» που δεν μας θυμίζουν τον εαυτό μας. Θέλαμε να μας μοιάζουν, σα να κοιτάζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη.
Όπως ο ανορεκτικός που βλέπει το είδωλό του σαν τον πιο παχουλό εαυτό του.
Από αυτούς, λοιπόν, τώρα ζητάμε την «επανάσταση»; Το διαφορετικό;
Υπάρχει περίπτωση να τα καταφέρουν;
Ναι… θα κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Επανάσταση, όμως, όχι.
Αυτή θα την κάνουμε εμείς, ίσως και μαζί τους. Αν θέλουμε.
Κάποιοι θα σηκωθούν μια μέρα και θα προσποιηθούν ότι όλοι αυτοί δεν υπάρχουν. Δεν θα δουν ειδήσεις, ούτε διαφημίσεις, μόνο τον πραγματικό κόσμο γύρω τους, τον πραγματικό τους εαυτό!!
Θα σκεφτούν τη δουλειά που έχουν να κάνουν και θα την κάνουν με τον καλύτερο τρόπο. Χωρίς κλισέ, με πρωτοτυπία, με θάρρος, με υπέρβαση!
Κάποιοι θα τους μιμηθούν και σιγά σιγά ο δικός τους τρόπος θα γίνει το κυρίαρχο μοντέλο που θα φτάσει και στα αυτιά των μέχρι σήμερα «καλύτερων που έχουμε». Αν μπορέσουν να το παρακολουθήσουν έχει καλώς.
Αν όχι… θα έχουμε μόλις βρει τους πραγματικά «καλύτερους» εαυτούς μας. Και το διαφορετικό θα έχει νικήσει (γιατί το καλό ξέρει να εκδικείται!)..
Του Μάκη Σεριάτου
