Σύμφωνα με νέα έρευνα του αμερικανικού Πανεπιστημίου του Ιλινόι, μια νέα τεχνολογία φόρτισης μπαταριών μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αφαλάτωση θαλασσινού νερού.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν συγκεκριμένα ότι η ηλεκτρική ενέργεια που περνά μέσα από μια μπαταρία γεμάτη με θαλασσινό νερό, έλκει τα ιόντα αλατιού από αυτό και τα διαχωρίζει από το νερό. Η επιστημονική ομάδα υπό τον καθηγητή Κάιλ Σμιθ αναπτύσσει τώρα μια συσκευή που χρησιμοποιεί τη μικρότερη δυνατή ποσότητα ενέργειας για την εκτέλεση της διαδικασίας.
Οι μπαταρίες λιθίου είναι διαδεδομένες στις ηλεκτρονικές συσκευές, όπως οι φορητοί υπολογιστές και τα κινητά τηλέφωνα, αλλά η σχετική σπανιότητα του λιθίου έχει οδηγήσει τους ερευνητές να αναζητήσουν εναλλακτικές λύσεις, μία εκ των οποίων είναι το νάτριο, το οποίο αποτελεί πάνω από το 2,6% του φλοιού της Γης.
Τώρα η τεχνολογία της μπαταρίας ιόντων νατρίου, ενώ βρίσκεται ακόμη στα πρώτα στάδια της ανάπτυξής της, αναδεικνύεται επιπλέον ως μια ενδιαφέρουσα επιλογή για οικονομικά αποδοτική αφαλάτωση.
Οι Αμερικανοί ερευνητές ανέπτυξαν μια μπαταρία νατρίου που, όπως αυτές του λιθίου, διαθέτει ιόντα που ρέουν από το ένα ηλεκτρόδιο προς το άλλο. Οι μπαταρίες περιέχουν αλμυρό νερό, και όταν αποφορτίζονται τότε τα δύο στοιχεία του άλατος, δηλαδή τα ιόντα νατρίου και χλωρίου, καταλήγουν σε έναν από τους δύο θαλάμους της συσκευής, αφήνοντας αφαλατωμένο νερό στον άλλο.
Η αντίστροφη όσμωση είναι η επικρατούσα μέθοδος στην αφαλάτωση του νερού, ωθώντας το νερό μέσα από μία μεμβράνη που κρατά το αλάτι εκτός, αλλά αποτελεί μία ακριβή και όχι τόσο αποτελεσματική μέθοδο. Αντίθετα, η νέα μέθοδος με την μπαταρία χρησιμοποιεί ηλεκτρική ενέργεια για την απομάκρυνση φορτισμένων ιόντων αλατιού από το νερό.
Σύμφωνα με τον Σμιθ, υπάρχουν αρκετά πλεονεκτήματα της μπαταρίας έναντι της αντίστροφης όσμωσης, συμπεριλαμβανομένης της μεγαλύτερης ευελιξίας και προσαρμοστικότητας, ανάλογα με την επιδιωκόμενη εφαρμογή. Η μέθοδος απαιτεί επίσης πολύ λιγότερη πίεση για την άντληση του νερού, κάτι που μεταφράζεται σε χαμηλότερες ενεργειακές ανάγκες και κατά συνέπεια κόστος, πρόσθεσε ο Σμιθ.
Κρίνοντας από τις μέχρι τώρα δοκιμές, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η συσκευή θα μπορούσε να ανακτήσει περίπου το 80% του αφαλατωμένου νερού από περιβάλλοντα με υψηλό βαθμό συγκέντρωσης, όπως το θαλασσινό νερό.
