Tο «χτύπημα του Προέδρου του ΣEB και οι κεραυνοί κατά των δημαγωγών του μπαλκονιού»
Ο πραγματικός εχθρός του κ. Δασκαλόπουλου είναι ό,τι αντιστρέφεται στο επιχειρείν. Με πρώτο το κράτος και μετά τους ιδεολογικούς αντιπάλους της ιδιωτικής πρωτοβουλίας
Συχνά, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος παρεμβαίνει δημόσια με οξύ – χωρίς γωνίες – λόγο, προκαλώντας έντονες συζητήσεις. Τούτη τη φορά, εξαπέλυσε «κεραυνούς». Παρενέβη στον σύγχρονο «τροϊκό πόλεμο» και είπε τις δικές του αλήθειες για τους πολιτικούς ταγούς. Δεν κατονόμασε, αλλά όλοι ξέρουν σε ποιους απευθύνθηκε.
Τους συμπεριέλαβε σχεδόν όλους. Στους «δημαγωγούς του μπαλκονιού και του πεζοδρομίου» π.χ., συμπεριλαμβάνονται πολιτικοί όλων των κομμάτων. Από τους αρχηγούς της αντιπολίτευσης, μέχρι και υπουργούς της κυβέρνησης και κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Και από επαγγελματίες κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, μέχρι επικεφαλείς θεσμικών φορέων. Όλοι τους, κατά τον ίδιο, καταφέρθηκαν εναντίον του Τόμπσεν – που «κούνησε το δάχτυλο» στις επαγγελματικές ομάδες, που αντιδρούν στις αναγκαίες οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις – κοιτώντας και δείχνοντας στους υπόλοιπους το δάχτυλο, προκειμένου να αποσιωπήσουν την αλήθεια. Και τους χαρακτήρισε υποκριτές και δήθεν αγωνιστές, αφού παριστάνουν τους «απελευθερωτές της πατρίδας» από μια δήθεν κατοχή. Ιδιοτελείς και ανεύθυνους, που το μόνο στο οποίο αντιστέκονται είναι οι αυτονόητες μεγάλες αλλαγές, που τους θίγουν. Με άλλοθι το μνημόνιο.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο πρόεδρος του ΣΕΒ ταράζει τα νερά, στρεφόμενος κατά του πολιτικού συστήματος. Ωστόσο είναι μια από τις πιο αιχμηρές και διλημματικές τοποθετήσεις του. «Ή παπάς ή ζευγάς» είπε. Και ζήτησε από όλους να δουν την αλήθεια. Και τον εαυτό τους στον καθρέφτη. Διότι, κατά τη γνώμη του, πολύ απλά, η χώρα δεν έχει ακόμα αποφύγει τον κίνδυνο της χρεωκοπίας. Και συγχρόνως, πρέπει να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις των καιρών, ώστε εκτός από τη διάσωση, να ξαναβάλει στις ράγες και το τρένο της ανάπτυξης, αλλά στις σωστές ράγες, ώστε να μην ξαναεκτροχιαστεί.
Και όσοι θα έσπευδαν να μιλήσουν για «δεκανίκι της κυβέρνησης και της τρόικας», φαίνεται ότι σκοπίμως θα «ξεχνούσαν» την προηγούμενη παρέμβασή του. Όπου έβαζε ως «κόκκινη γραμμή», από πλευράς επιχειρηματικού κόσμου απέναντι στις θρυλούμενες νέες απαιτήσεις της τρόικας, τη διασφάλιση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα, για τον οποίο είπε, μη διαχωρίζοντας επιχειρήσεις και εργαζομένους, ότι πληρώνει ήδη στο βωμό μιας κρίσης το σκληρότερο τίμημα, επιδοτώντας με τα κέρδη και τη δουλειά του το κρατικό πελατειακό εποικοδόμημα, στο οποίο το πολιτικό σύστημα δεν θέλει ή δεν μπορεί να βάλει μαχαίρι. Επέρριψε τη βασική ευθύνη για την αδυναμία προώθησης των μεταρρυθμίσεων σε ορισμένους υπουργούς, που δεν θέλουν ή διστάζουν, εφευρίσκοντας άλλοθι.
ta kinhtρα
Ο 54χρονος επιχειρηματίας και πρόεδρος του ΣΕΒ, συχνά έχει κατηγορηθεί για παρεμβάσεις – υποδείξεις προς τους πολιτικούς. Πολλοί του έχουν αποδώσει και «πονηρά» κίνητρα, όπως να απαξιώσει την πολιτική και τους πολιτικούς, διεκδικώντας ρόλο για τον εαυτό του. Μέχρι και εμπνευστή της δημιουργίας «κόμματος των επιχειρηματιών» τον έχουν παρουσιάσει, ασχέτως του ότι διαρρηγνύει τα ιμάτιά του και ότι η πολιτική δεν τον ενδιαφέρει. Ούτε καν υπό την έννοια του να «εξαργυρώσει» την προεδρία του με μια θέση ευρωβουλευτή ή προεδρίας κάποιου οργανισμού, όπως έκαναν – και έκτοτε βυθίστηκαν – προκάτοχοί του. Ακόμα και ως μυστικό συνομιλητή της τρόικας τον έχουν χαρακτηρίσει συνδικαλιστές και πολιτικοί της αντιπολίτευσης, λησμονώντας ότι χάρη στην επιμονή του ΣΕΒ, ο ιδιωτικός τομέας διέσωσε τα κεκτημένα του, από τότε που η χώρα ενεπλάκη με το μνημόνιο μέχρι σήμερα.
Ή υποβολέα των κυβερνητικών μέτρων, που λαμβάνουν οι υπουργοί στο πλαίσιο του μνημονίου, υπερβάλλοντας τη σκληρότητα των εντολών της τρόικας. Εμφανίζοντάς τον ως «εγκέφαλο» μιας «συνωμοσίας» σε βάρος των εργαζομένων, όπου σε συνεργασία με την κυβέρνηση αποφασίζουν για την εφαρμογή σκληρών μέτρων και ρυθμίσεων, υπερκαλύπτοντας τις απαιτήσεις της τρόικας. Και «λησμονώντας» ότι κάθε δυο χρόνια οι εργαζόμενοι τα βρίσκουν μαζί τους και υπογράφουν την εθνική συλλογική σύμβαση, με την οποία εξασφαλίζεται η εργασιακή ειρήνη και από την οποία μένουν όλοι ευχαριστημένοι. Ο πραγματικός εχθρός όμως του κ. Δασκαλόπουλου είναι ό,τι αντιστρέφεται στο επιχειρείν. Με πρώτο το κράτος και αυτούς που ασκούν πολιτική μέσω αυτού και γιγαντώνοντάς το και μετά τους ιδεολογικούς αντιπάλους της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Εναντίον αυτού του κράτους, που δυσκολεύει τη ζωή του πολίτη και του επιχειρηματία, που τα δικά του ελλείμματα, χάριν των «ημετέρων» πληρώνει το σύνολο των πολιτών, που ζυμώνει ένα χρόνο το νέο αναπτυξιακό νόμο και έχει «παγώσει» την αναπτυξιακή διαδικασία, στρέφεται. Και φυσικά κατά του πολιτικού συστήματος, που εκτρέφει αυτό το κράτος, προκειμένου να αναπαραχθεί.
Πόλεμος λάσπης από «γαλάζια κέντρα»
Ο καιρός που ο Κώστας Λαλιώτης από τη θέση του γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, το 2002, αποκαλούσε τον ΣΕΒ «παραμάγαζο της Ρηγίλλης» έχει παρέλθει εδώ και καιρό. Και φυσικά, όχι γιατί η Ν.Δ. μετακόμισε πλέον από το νεοκλασικό του κέντρου στο υπερσύγχρονο κτίριο της Συγγρού, αλλά γιατί επί προεδρίας Δασκαλόπουλου ο ΣΕΒ δείχνει να κατακτά κάτι άγνωστο για τον ίδιο στις προηγούμενες δεκαετίες. Την πραγματική αυτονομία του από την πολιτική και τα κόμματα. Ο Δ. Δασκαλόπουλος πιστώνεται αυτή την εξέλιξη, έστω κι αν το γεγονός έχει στενοχωρήσει και τα δυο μεγάλα κόμματα. Τη μεν Ν.Δ, διότι μέχρι και την εποχή Κυριακόπουλου επαιρόταν ότι σύσσωμος ο επιχειρηματικός κόσμος, μέσω των οργανωμένων θεσμικών φορέων του σε αυτήν και την πολιτική της έβρισκε τόπο έκφρασης.
Το δε ΠΑΣΟΚ, διότι στερήθηκε από τον απαραίτητο για τα σημαντικά πολιτικά και κοινωνικά του μέτωπα, αλλά και την αναπαραγωγή της κυριαρχίας του όλα τα προηγούμενα χρόνια στο συνδικαλιστικό χώρο, «ταξικός εχθρός». Το παραμύθι έπαψε πλέον να έχει «δράκο», άρα δεν έχει και υπόσταση ως προς το σκηνικό, το οποίο υποτίθεται ότι εξέφραζε.
Το γεγονός ότι και τα δυο μεγάλα κόμματα περισσότερο δείχνουν να δυσαρεστούνται και λιγότερο να απολαμβάνουν και να αξιοποιούν την κομματική ουδετερότητα του προέδρου του ΣΕΒ, επιβεβαιώνει την ορθότητα του τρόπου, με τον οποίο εκείνος κινείται. Κάτι που γίνεται ακόμη πιο αντιληπτό, παίρνοντας τα χαρακτηριστικά ανησυχίας και εκνευρισμού, καθώς διαπιστώνεται ότι μέσω διαφόρων bloggs που απηχούν «γαλάζιες απόψεις, διοχετεύονται διάφορες «πληροφορίες» και ισχυρισμοί σχετικά με τη δράση του Δ. Δασκαλόπουλου, πότε παντελώς αστήρικτοι και πότε εμφανώς υποβολιμαίοι. Και που απλά επικυρώνουν τον «πόλεμο λάσπης», που δέχεται από «γαλάζια» κέντρα ο πρόεδρος του ΣΕΒ.