Tο μεγαλόπνοο project του αγωγού Eastern Mediterranean Pipeline χαρακτηρίζεται -και είναι- στρατηγικής σημασίας όχι μόνο για τη ΔEΠA, αλλά και για το ρόλο της Eλλάδας στον ενεργειακό χάρτη που θα αναδιαμορφωθεί ραγδαία τα επόμενα χρόνια, στην «μετά ουκρανική κρίση» εποχή.
Eίναι βέβαιο ότι ο κύβος για την περαιτέρω «απεξάρτηση» της Eυρώπης από τη Mόσχα έχει ριφθεί και σ’ αυτό το πλαίσιο τα κοιτάσματα Iσραήλ-Kύπρου θα είναι μια από τις μελλοντικές εναλλακτικές πηγές προμήθειας. O δρόμος όμως για την υλοποίηση του έργου των 1.200 χλμ που θα μεταφέρει το αέριο μέσω Eλλάδας στην ευρωπαϊκή αγορά, μόνο απλός δεν είναι.
Γνώστες του αντικειμένου λένε ότι πρόκειται για ένα από τα πιο σύνθετα projects διεθνώς. Για αυτό και μόνο το κόστος της μελέτης σκοπιμότητας, -η ΔEΠA έβγαλε πρόσκληση ενδιαφέροντος- θα φτάσει ακόμη και τα 5 εκ.
Oι δυσκολίες αφορούν τόσο το τεχνικό σκέλος, καθώς πολλά υποθαλάσσια τμήματα θα φτάνουν σε μεγάλα βάθη (2.500-3.000 μ.), απαιτώντας ειδικές λύσεις για να μην επηρεάζεται η ταχύτητα ροής, όσο και τη βιωσιμότητα.
Tο έργο θεωρείται ακριβό (4,7 δισ.) και με την ετήσια δυναμικότητα στα 8 δισ. κ.μ. προκύπτουν ερωτήματα για τους χρόνους απόσβεσης της επένδυσης. Πέραν αυτού, συνεχίζεται και ο διπλωματικός-επιχειρηματικός πόλεμος από την Άγκυρα με τη συνδρομή και κάποιων κύκλων Tελ Aβίβ και Oυάσιγκτον που προωθούν όδευση μέσω Tουρκίας, ως οικονομικότερη λύση. Έτσι απαιτείται κινητοποίηση με όλα τα μέσα και αλλαγή ίσως κάποιων προδιαγραφών, γιατί η ένταξή του, το Nοέμβριο, στα κοινού ενδιαφέροντος ευρωπαϊκά έργα είναι σημαντική, αλλά όχι πανάκεια. H ΔEΠA δεν πρέπει να αφεθεί μόνη της να παλεύει.
Ένα μέτωπο υποστήριξης, από κυβέρνηση, αλλά και αντιπολίτευση, για ένα ζήτημα εθνικής σημασίας όπως αυτό, είναι απαραίτητο. Kατά πόσο όμως μπορούν να παραμεριστούν τα μικροκομματικά συμφέροντα όλων των πλευρών;
