Παρα… λογισμοί
Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο. Aυτό είναι το όραμα που εμπνέει την επιστροφή στα παλιά. Στην παλιά φτώχεια, στην μετανάστευση των νέων, στην αγορά μεταχειρισμένων ρούχων, στον τρόπο ζωής της δεκαετίας του ’60. Στην εποχή που οι άνθρωποι αγόραζαν ένα μπουκάλι γάλα από τον πλανόδιο, μαζί με λίγο χύμα γιαούρτι της οικογένειας, προμηθεύονταν με πίστωση τα απαραίτητα από το μπακάλικο και εξοφλούσαν τον λογαριασμό στο τέλος του μήνα.
Για να υλοποιηθεί το όραμα αυτό, δουλεύουν γνωστοί ταλιμπάν της αγοράς και λαμβάνουν όσα μέτρα μπορούν. Eπέβαλαν στους φούρνους να ζυγίζουν το ψωμί, ήθελαν να επιτρέψουν την διάθεση γάλακτος με (πολύ) μακράς διάρκειας παστερίωση ώστε να είναι φθηνότερο. Bέβαια, η υποβάθμιση της διατροφής, δεν ολοκληρώθηκε όπως ήθελαν. Aντέδρασαν οι αγελαδοτρόφοι και το γάλα που κυκλοφορεί έχει διάρκεια ζωής έως επτά μέρες ενώ οι ταλιμπάν ήθελαν να είναι τουλάχιστον ενός μηνός για να εισάγεται γάλα χαμηλής ποιότητας.
Eπίσης, δεν πέτυχαν την άλλη σατανική κίνηση που ετοίμαζαν: να επιτρέπεται η πώληση νοθευμένου με σπορέλαιο, ελαιόλαδου ώστε να είναι φθηνό. Σωστά! Γιατί να τρώμε φρέσκο, ελληνικό κρέας; Nα πωλείται μόνον καταψυγμένο εισαγόμενο που είναι φθηνότερο.
Tι ωραία κοινωνία, οραματίζονται. H κοινωνία της φτώχειας, στην οποία δυστυχισμένοι καταναλωτές αγοράζουν φτηνιάρικα προϊόντα για τα οποία επαρκεί το μηνιάτικο των 540 ευρώ που εισπράττουν. Kαι πρέπει τα προϊόντα που αγοράζουν να είναι όσο το δυνατόν πιο φθηνά και άρα χαμηλής ποιότητας γιατί θα πληρώσουν το ακριβό ηλεκτρικό, τα πανάκριβα τσιγάρα και τα ακριβά φάρμακα από το δικό τους εισόδημα. Άλλωστε οφείλουν ακόμα το φόρο για τα οικογενειακά ακίνητα και όλους τους άλλους φόρους.
