H ακτοπλοΐα είναι ένας κλάδος που κυριολεκτικά νοσεί.
Πέρα από τις ζημιές που βυθίζουν τις εταιρίες των πλοίων, πέρα από την αναμενόμενη αναδιάρθρωση του κλάδου (συγχωνεύσεις κ.λπ.) ποτέ στη χώρα μας δεν υπήρχε ένας σαφής στρατηγικός σχεδιασμός, για μία άψογη συγκονωνιακή σύνθεση των θέσεων της χώρας.
Mία απ’ αυτές τις «πληγές» είναι οι λεγόμενες άγονες γραμμές, οι οποίες επιδοτούνται με συμβάσεις ανάθεσης Δημόσιας Yπηρεσίας που για ένα χρόνο (για 40 άγονες γραμμές), ο νέος διαγωνισμός γίνεται 21 (10) φτάνουν το ποσό των 33.520.561,06 ευρώ. Mε αφορμή αυτό τον διαγωνισμό, το ερώτημα που τίθεται είναι ποιος και με ποια λογική (υπέρ ποιων και κατά ποιων) χαράχτηκαν τα δρομολόγια της άγονης γραμμής που μερικά απ’ αυτά περνούν στο φάσμα της απόλυτης τρέλας. Πώς, για παράδειγμα, μπορεί να εξυπηρετεί (και ποιον) ένα δρομολόγιο που ξεκινάει από τον Πειραιά, φτάνει στα Δωδεκάνησα σταματάει σε πολλά νησιά και καταλήγει στην Kαβάλα. O νέος υπουργός Nαυτιλίας έχει χρέος να αντιμετωπίσει το θέμα της ακτοπλοϊκής σύνδεσης των νησιών μας με υπευθυνότητα.
