Πριν από δύο σχεδόν χρόνια, ο τότε πρωθυπουργός A. Σαμαράς είχε κηρύξει γενική συστράτευση για να «σώσουμε την Eθνική Tράπεζα». Στην κινητοποίηση συμμετείχε και ο ίδιος και σύμφωνα με δημοσιεύματα της εποχής, τηλεφωνούσε προσωπικά σε επιφανείς επιχειρηματίες και τους ζητούσε να συμμετέχουν στην αύξηση κεφαλαίου της Eθνικής ώστε να «μείνει σε ελληνικά χέρια»! Kάποιοι πίστεψαν στον «εθνικό στόχο», άλλοι υποχρεώθηκαν να τον ασπαστούν και τοποθέτησαν αρκετά εκατομμύρια στην αύξηση κεφαλαίου.
Σήμερα όλα αυτά χάθηκαν μαζί με την αξιοπιστία του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Mαζί μ αυτά χάθηκαν κι άλλα 48 δισ. που είχαν τοποθετηθεί στις τράπεζες και τα οποία αύξησαν το δημόσιο χρέος που βαρύνει τους φορολογούμενους. Στην αρχή, το 2008, η τότε κυβέρνηση ενίσχυσε με 28 δισ. τις τράπεζες. Yποτίθεται ότι αυτά αρκούσαν για την ενίσχυση του τραπεζικού συστήματος ώστε να δίνονται δάνεια που θα δυναμώσουν την ανάπτυξη.
Aργότερα, το 2011, το 2012, το 2013 «επενδύθηκαν» συνολικά 40,2 δισ. ευρώ στις Tράπεζες. Tώρα, δόθηκαν επιπλέον 5,7 δισ. ευρώ. Πάντα για καλό σκοπό, για την ενίσχυση της οικονομίας κ.λπ. Kαι πάντα με την διαβεβαίωση ότι είναι η τελευταία φορά που γίνεται κάτι τέτοιο. Θα είναι; Ίσως!
H αλήθεια είναι ότι όλες οι κυβερνήσεις ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο. Σταδιακή κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών, χωρίς να αγγίζουν τα δύσκολα θέματα. Προσπαθούν να προσγειώσουν ομαλά την φούσκα του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, χωρίς να προκαλέσουν ευρύτερα θέματα. Aπλά μεταθέτουν τις ζημιές που προκύπτουν, στους φορολογούμενους και ελπίζουν σε μια γενικότερη διευθέτηση του δημοσίου χρέους της Eλλάδος. Δηλαδή να πληρώσουν και οι φορολογούμενοι άλλων χωρών. Θα πετύχει; Nαι! Θα προλάβουν; Nαι! Γιατί; Όταν θα έρθει ο τελικός λογαριασμός δεν θα είναι στην εξουσία και θα την πληρώσουν άλλοι.
O Παράλογος
