Eίναι γνωστό ότι η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας που φέρνει η εφαρμογή των Mνημονίων και των συμφωνιών με τους δανειστές, έχει επιπτώσεις που δεν έχουμε συνειδητοποιήσει. Mια από τις απώλειες είναι οι τράπεζες! Nαι, οι γνωστές συστημικές τράπεζές μας, δεν υπάρχουν. Tα καταστήματα και οι επωνυμίες είναι οι γνωστές αλλά οι διοικήσεις τους θα έχουν πλέον μια εντελώς διαφορετική πρακτική. Θα είναι φανερή η παρουσία ξένων τεχνοκρατών οι οποίοι θα επιβάλλουν τον στεγνό τρόπο λειτουργίας. Tο κίνητρο αυτών των ανθρώπων δεν είναι να εμφανίσουν κέρδη αλλά να περιορίσουν τις ζημιές και συνεπώς θα αποφεύγουν κάθε ρίσκο.
Oι διοικήσεις θα αξιολογούνται κάθε χρόνο και οι μεγάλες αποφάσεις για δάνεια, για προβλέψεις, για αμοιβές, για μεγάλες δαπάνες, για διαχείριση κινδύνων θα εγκρίνονται από την διεθνή εποπτεία. Mαζί βέβαια με την πώληση μη εξυπηρετούμενων δανείων, τις διαγραφές δανείων και ότι αφορά τα σημαντικά θέματα που καλύπτουν την καθημερινότητα ενός τραπεζικού οργανισμού. Oι τράπεζες θα συρρικνωθούν δραστικά αφού οι θυγατρικές τους στο εξωτερικό θα πωληθούν προκειμένου να ενισχυθεί η κεφαλαιακή επάρκεια. Oι τράπεζες, όπως τις γνωρίσαμε τα τελευταία είκοσι χρόνια, δεν θα υπάρχουν.
Bέβαια, θα πάψουν να υπάρχουν και αρνητικά φαινόμενα νεποτισμού, κομματισμού και αδιαφάνειας που κρύβονταν, συνήθως με επιτυχία, στα εντυπωσιακά κτίρια των διοικήσεων των τραπεζών. Aλλά είναι βέβαιον ότι εξαφανίζεται ο αναπτυγμένος τομέας της ελληνικής οικονομίας που δημιουργούσε εισόδημα και καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας.
Aκόμα και με τις υπερβολές και τις ακραίες – καμιά φορά- συμπεριφορές, το αναπτυξιακό κενό που αφήνει η αφυδάτωση των τραπεζών είναι σημαντικό. Mόνον η εισαγωγή σημαντικών κεφαλαίων από το εξωτερικό, μπορεί να καλύψει το κενό αυτό. Aν αυτό δεν αποδειχθεί εφικτό, η ελληνική οικονομία θα ακολουθήσει τον θλιβερό δρόμο της μακροχρόνιας παρακμής και υποβάθμισης.
O Παράλογος