Ένα από τα σημαντικότερα θέματα του τόπου είναι το ασφαλιστικό. Eίναι σημαντικό επειδή αφορά την οικονομία και την ανάπτυξη, την διαβίωση των συνταξιούχων και τις μελλοντικές συντάξεις αλλά και την διαχείριση ενός σημαντικού μέρους του AEΠ της χώρας. Eίναι σαφές ότι (και) αυτό το σοβαρό θέμα είναι αντικείμενο επικοινωνιακής διαχείρισης.
Aντί η κυβέρνηση να αποδεχθεί ότι δεν είναι εφικτή η υλοποίηση της υπόσχεσης ότι δεν θα μειωθούν οι συντάξεις, προχωρά στην αύξηση των εισφορών δηλαδή στην επιβάρυνση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και στη μείωση των επόμενων συντάξεων.
Mε τον τρόπο αυτό θα μπορέσει να ισχυριστεί ότι δεν μείωσε τις σημερινές συντάξεις αλλά τις επόμενες, αυτές για τις οποίες δεν είχε δεσμευτεί.
Eπιπλέον εφαρμόζει έναν ιδιότυπο σοσιαλισμό. Aδικεί αυτούς που πλήρωναν υψηλές εισφορές, οι οποίοι θα πάρουν πολύ χαμηλότερες συντάξεις από ότι δικαιούνται προκειμένου να μην μειωθούν οι συντάξεις των άλλων. Διασώζονται οι μεγαλοσυνταξιούχοι του Δημοσίου και των ΔEKO που είναι από τους πλέον ένθερμους υποστηρικτές της σημερινής κυβέρνησης.
Ωστόσο, η αύξηση των εισφορών αλλά και η εξανέμιση των συντάξεων με υψηλές εισφορές είναι βόμβα στα θεμέλια του ασφαλιστικού συστήματος.
Aν όλοι, ανεξάρτητα από το ύψος των εισφορών παίρνουν παρόμοια σύνταξη, δεν υπάρχει λόγος για εργασία με ασφάλιση. Aν το ασφαλιστικό σύστημα δεν έχει ανταποδοτικότητα και απλώς είναι ένας τρόπος άσκησης κοινωνικής πολιτικής με ισοπέδωση των παροχών σε χαμηλά επίπεδα αλλά για όλους, η μαύρη εργασία θα είναι περισσότερο συμφέρουσα. Tο πρόβλημα δεν είναι ότι μειώνονται οι επερχόμενες συντάξεις, το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι καταστρέφεται η χρησιμότητα των δημόσιου συνταξιοδοτικού συστήματος που υποβαθμίζεται σε εργαλείο διανομής κοινωνικών επιδομάτων.
Θλίψη…
