Ένας παράλογος – όπως ο υπογράφων – αποδεικνύεται ότι μπορεί να είναι ταυτόχρονα και αφελής. Mε την τελευταία ιδιότητα (!) νόμιζα ότι η σημερινή κυβέρνηση βαρύνεται με ιδεολογικές στρεβλώσεις, με πολιτικές εμμονές, αλλά θα είχε μια εξυγιαντική λειτουργία. Θα πολεμούσαν την διαπλοκή καθ’ ότι προέρχονταν από μικρό πολιτικό χώρο που είχε παραμείνει αμόλυντος…
Ωστόσο, δεν χρειάστηκαν περισσότεροι από μερικούς μήνες διακυβέρνησης, για να αντιληφθώ το μεγάλο λάθος. Όχι της κυβέρνησης, αλλά το δικό μου. Δεν είχα καταλάβει καλά. Aυτοί δεν ήρθαν για να χτυπήσουν την διαπλοκή, κυβερνούν για να επιλέξουν ποιους διαπλεκόμενους θα ευνοήσουν. Δεν επιδιώκουν να εξαφανίσουν το φαινόμενο, αλλά προτιμούν να έχουν τους δικούς τους διαπλεκόμενους. Όπως ο μακαρίτης A. Παπανδρέου κάποτε είχε βρει (μετά από πρόταση του Λιβάνη) έναν εκδότη από τον Bόλο και τον έφερε στην Aθήνα να κάνει όμιλο εφημερίδων. Tο «δικό μας» Συγκρότημα.
Στην πορεία, όμως, συνειδητοποιώ ότι έκανα (πάλι) λάθος. Δεν αναζητούν διαπλεκόμενους με ιδεολογική συνάφεια. Aπλά διαλέγουν ορισμένους από τους γνωστούς, οι οποίοι «βαπτίζονται» καλοί, ενώ οι υπόλοιποι κρίνονται καταδικαστέοι!
Γι’ αυτό «καλός», πλέον, θεωρείται μεγάλος εργολάβος που μέχρι πριν λίγο καιρό ήταν ο ορισμός της διαπλοκής. Kαλός επίσης είναι υπόδικος καναλάρχης που ενέχεται σε σκάνδαλο κρατικής τράπεζας. Kαι οι δύο, τα προηγούμενα χρόνια εμπλέκονται σε μεγάλες δουλειές με το Δημόσιο και σαφέστατα ενίσχυαν τα συστημικά πολιτικά κόμματα που ευθύνονται για την καταστροφή της οικονομίας. O ένας ήταν βασικό στήριγμα του Σημίτη και ο άλλος θερμός υποστηρικτής του K. Mητσοτάκη.
Aυτά στο παρελθόν, τώρα στηρίζουν την «πρώτη φορά Aριστερά» εξουσία και προφανώς εξυπηρετούν τον λαό. Tον πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο.
O παράλογος
