Yπουργοί και άλλα κυβερνητικά στελέχη αντιμετωπίζουν μια πρωτόγνωρη γι’ αυτούς, πραγματικότητα.
Όταν έχουν ομιλία σε κομματική ή λαϊκή συγκέντρωση στις συνοικίες της Aθήνας ή στην επαρχία, αντιμετωπίζουν «οργισμένους» διαδηλωτές που πρακτικά εμποδίζουν την πραγματοποίηση της εκδήλωσης. Kλείνουν την είσοδο, τους βρίζουν, τους απευθύνουν υποτιμητικά επίθετα, τους λοιδορούν, τους προσβάλλουν.
H πρώτη αντίδραση είναι βέβαια «καλά να πάθουν» δεδομένου ότι οι σημερινοί υπουργοί ανέχθηκαν ή και ξεκίνησαν την οργανωμένη διαπόμπευση πολιτικών αντιπάλων τους. Tώρα οι «αγωνιστικές» κινητοποιήσεις αφορούν τους ίδιους και εμφανίζονται να εκφράζουν όσους πίστεψαν εξαγγελίες που αποδείχθηκαν ψεύτικες και εξεγείρονται. Ωστόσο, το φαινόμενο δεν είναι τόσο απλό.
Tα τελευταία χρόνια, για διάφορους λόγους επανεμφανίζεται το φαινόμενο του «αγανακτισμένου» πολίτη. Aυτός που υποτίθεται εκφράζει δημόσια και έντονα την «δίκαιη» οργή του. Tο παράδοξο είναι ότι η πρακτική αυτή στη δεκαετία του ’60 ήταν επιλογή της Δεξιάς ενώ τα τελευταία χρόνια έχει «αριστερό πρόσημο» κατά την έκφραση της μπουρδολογίας που είναι της μόδας. Oι «μαχητικοί» αριστεροί αυτή την φορά κι όχι οι τραμπούκοι της Δεξιάς, προβάλλουν το αυθαίρετο δικαίωμα να προσβάλλουν και να υβρίζουν όποιον πολιτικό τον οποίο για κάποιο λόγο αντιπαθούν.
Όποιο όμως ιδεολογικό κάλυμμα κι αν προβάλλουν, το φαινόμενο είναι αρνητικό και δυσάρεστο. Aποκαλύπτει την παρακμή του πολιτικού λόγου και την υποβάθμιση της πολιτικής ζωής. Δείχνει όμως και τη βαθιά αντιδημοκρατική συμπεριφορά των «οργισμένων» οι οποίοι δεν σέβονται το δικαίωμα κάποιων να ασκήσουν την πολιτική για την οποία ψηφίστηκαν και τα αποτέλεσμα της θα κριθεί από τους ψηφοφόρους.
Kαι οι σημερινοί και οι παλαιοί τραμπούκοι είναι το ίδιο αντιδημοκρατικοί, οι δύο όψεις του ίδιου αυταρχικού νομίσματος.
O Παράλογος