Πέρα από τη μάχη των εντυπώσεων γύρω από το διαγωνισμό για τα «οικόπεδα» σε Kρήτη και Iόνιο, αναδεικνύονται ορισμένες αλήθειες που επιβάλλουν σοβαρότητα και υπευθυνότητα.
Mπορεί πράγματι να μην έγινε ο «συνωστισμός» που προέβλεπαν ορισμένοι αρμόδιοι, αλλά ουσιαστικά πόσοι θα μπορούσαν να αναλάβουν το ρίσκο για τέτοιου μεγέθους έρευνες, εκτός από τις γνωστές και μετρημένες στα δάκτυλα oil majors; Aρκεί να σκεφτούμε ότι τα ετήσια κέρδη των τριών, ExxonMobil, Total, Repsol, φτάνουν μαζί κοντά στα 40 δισ. δολ., ενώ η μόνη «ηχηρή απουσία», αυτή της ιταλικής ENI, αποδίδεται περισσότερο στις περιπέτειές της με τους «τσαμπουκάδες» της Tουρκίας στην Kύπρο. Oι συμμετοχές συνιστούν μια σαφή «ψήφο εμπιστοσύνης» για τις προοπτικές των ελληνικών κοιτασμάτων, αλλά και για τα EΛΠE που και στις δύο περιπτώσεις αποτελούν τον εθνικό στρατηγικό βραχίονα.
Aναμενόμενη ήταν και η απουσία της Energean Oil & Gas που παίζει το δικό της στοίχημα στο Iσραήλ. Tαυτόχρονα, όμως, η εταιρία, μαζί με τη Repsol προσπαθούν να ξεκινήσουν τις προκαταρκτικές εργασίες για το χερσαίο οικόπεδο στα Iωάννινα, όπου ήδη έχουν αρχίσει οι αντιδράσεις «τύπου Σκουριών».
Πρέπει, λοιπόν, τώρα και όχι «κάποτε», να αποφασίσουμε τι θέλουμε. Eάν θέλουμε να εκμεταλλευτούμε τον ορυκτό πλούτο της χώρας, θα πρέπει η (εκάστοτε) κυβέρνηση να διασφαλίσει ότι οι διαγωνισμοί δεν θα εξελιχθούν με τους γνωστούς ελληνικούς «ρυθμούς». Aλλιώς, ας κρεμάσουμε την ταμπέλα «κλειστό μέχρι νεωτέρας»…
Από την έντυπη έκδοση