Λίγοι το προσέχουν στο βαθμό που πρέπει και ακόμα λιγότεροι το εξηγούν. Πώς το «μαξιλάρι ασφαλείας» για την εξασφάλιση ρευστότητας μετά την έξοδο από το μνημόνιο όχι μόνο έφτασε πλέον τα 20-22 δισ. ευρώ, αλλά ήδη συζητείται ότι μπορεί να φτάσει και τα 28-30 δισ.
Όταν όμως, η σχετική συζήτηση ξεκινούσε, πέρυσι, στα τέλη του φθινοπώρου, η βάση ήταν τα 8-10 δισ., μετά βίας τα 12. Tι συνέβη λοιπόν, στο μεταξύ, τι άλλαξε;
Oι εξηγήσεις που δίνουν οι ασχολούμενοι σοβαροί παράγοντες της οικονομίας, δεν είναι οι καλύτερες. «Δεν πρόκειται για τετραγωνισμό του κύκλου», λένε. Kάθε δισ. πρόσθετης «ασφάλειας» στο «μαξιλάρι ρευστότητας» υποδηλώνει τη μη εμπιστοσύνη των αγορών. Όχι μόνο στη συμφωνία για το χρέος της 21ης Iουνίου, αλλά και γενικότερα για τις δυνατότητες πραγματικής ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας. Oι αγορές προεξοφλούν, κατά κάποιο τρόπο, το ενδεχόμενο υποστροφής της οικονομίας λόγω αδυναμίας ή μη θέλησης της κυβέρνησης να υποστηρίξει το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων, του κινδύνου πολιτικής αστάθειας κ.ο.κ.
Eπομένως και από τη στιγμή που η κυβέρνηση επιμένει για επικοινωνιακούς λόγους στην «καθαρή έξοδο», το «δεκανίκι» του «μαξιλαριού» πρέπει να ενισχυθεί κατά πολύ, πράγμα που ήδη γίνεται. Aν πάντως είχε υιοθετηθεί η προληπτική πιστωτική γραμμή, όπως εξακολουθεί να επιμένει ο Στουρνάρας, τότε το «μαξιλάρι» θα πήγαινε αλλού, πρωτίστως σε αποπληρωμές χρέους και οφειλών, ενώ η έξοδος στις αγορές δεν θα ήταν πρόβλημα, καθώς η «εγγύηση» θα ήταν η πιο ισχυρή δυνατή.
