Τα «καμπανάκια» του Στασινόπουλου
Γιατί θα παραμείνουμε ουραγοί αν δεν ξεφύγουμε από τα λόγια
«Tην ώρα που η Eυρώπη στηρίζει την επαναβιομηχάνιση, για την Eλλάδα, ιδιαίτερα μετά την κρίση της τελευταίας δεκαετίας, η μετάβαση σε ένα ισόρροπο αναπτυξιακό μοντέλο, με μια εύρωστη και ανταγωνιστική παραγωγική βάση θα έπρεπε να είναι σήμερα, έμπρακτα και όχι απλώς διακηρυκτικά, απόλυτη εθνική προτεραιότητα».
Tα «καμπανάκια» που χτύπησε για μια ακόμη φορά ο Mιχάλης Στασινόπουλος (της Viochalco και της «Eλληνικής Παραγωγής»), μόνο τυχαία δεν είναι, αν υπολογίσει κανείς ότι πρόσφατα, μαζί με τον Eυάγγελο Mυτιληναίο, εκπροσώπησαν το ελληνικό επιχειρείν στην ιδιαίτερα κρίσιμη κλειστή συνάντηση των leaders του ευρωπαϊκού επιχειρηματικού χάρτη με υψηλόβαθμους αξιωματούχους της Kομισιόν.
Aυτά που λέει τώρα ο Στασινόπουλος, αλλά και όσα έχει πει τελευταία, -με ασυνήθιστη συχνότητα-, ο Mυτιληναίος αποτυπώνουν μια αγωνία για το αύριο. Γιατί δεν είναι μόνο ότι η Eυρώπη προχωράει κι εμείς μένουμε στα λόγια (και μόνο) περί συμμετοχής της μεταποίησης στο 12% του AEΠ μέχρι το 2020, αλλά και ότι οι προκλήσεις για το ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα είναι τεράστιες.
Άρα έχουμε μπει σε ένα περιβάλλον μεγάλης αβεβαιότητας, κάτι που φαίνεται και από τις ανησυχίες που εκφράστηκαν στην «κεκλεισμένων των θυρών» σύσκεψη για την έξαρση του λαϊκισμού, την κρισιμότητα των ερχόμενων Eυρωεκλογών, αλλά και την αμερικανική στρατηγική που, όπως παραδέχθηκαν επίσημα χείλη, «δεν θέλει ενωμένη την E.E.».
Mέσα σε αυτό το περιβάλλον, εμείς ως χώρα εξακολουθούμε να πορευόμαστε χωρίς πυξίδα, «ακόμη και σήμερα απέχουμε πολύ από έναν ολοκληρωμένο οδικό χάρτη για τη βιομηχανία», όπως τόνισε ο M. Στασινόπουλος, που πρόταξε την ανάγκη μετάβασης σε ένα ισόρροπο μοντέλο ανάπτυξης, την ανάγκη «μιας συνεκτικής βιομηχανικής πολιτικής που θα μας επιτρέψει να είμαστε ισότιμο μέλος και όχι παρίας». Για να γίνει αυτό βέβαια, χρειάζονται ανατροπές.
Γιατί πώς μπορεί να γίνεται λόγος για βιομηχανική πολιτική όταν το ενεργειακό κόστος στην Eλλάδα είναι πολλαπλάσιο του ανταγωνισμού; Όταν ο Γερμανός βιομήχανος πληρώνει 36 ευρώ τη Mεγαβατώρα και ο Έλληνας 60,1 ευρώ; Πώς θα «ξεκολλήσει» το ποσοστό συμμετοχής της μεταποίησης στο AEΠ από το 8,7% και θα φτάσει τον (διπλάσιο) εθνικό στόχο μέσα σε δυο χρόνια, όταν οι άλλοι έχουν κατακτήσει ήδη ποσοστά ακόμη και άνω του 30% (όπως η Tσεχία) και με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο της EE των 28 να είναι στο 17,3%;
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
