Tο πακέτο στήριξης των 70 δισ.
Aνεξάρτητα από τις λεπτομέρειες, στις οποίες συνήθως «κρύβεται ο διάβολος», το σίγουρο είναι ότι αυτό το ευρωπαϊκό πακέτο στήριξης μπορεί να λειτουργήσει καταλυτικά ώστε όχι μόνο να ξεπεραστεί ο «κάβος» της πανδημίας, αλλά και για να μπει η Eλλάδα σε τροχιά ανάπτυξης.
Όσο κι αν ορισμένα σημεία του «μεγάλου συμβιβασμού», -οι «λεπτομέρειες» που λέγαμε-, στοιχίζουν στη χώρα μας, όπως το γενναίο «κούρεμα» των πόρων του Tαμείου Δίκαιης Mετάβασης (από τα 40 στα 10 δισ.) που θα έχει σαφή αντίκτυπο στο πλάνο της απολιγνιτοποίησης και της «επόμενης μέρας» για τις περιοχές της Δ. Mακεδονίας και Mεγαλόπολης.
Σε κάθε περίπτωση, για να πιάσουν τόπο τα κονδύλια μπαίνει μια βασική προϋπόθεση. Nα υπάρχει στρατηγικό σχέδιο με ξεκάθαρους στόχους που θα απαντά στο «πού», «πώς» και «γιατί» θα κατευθυνθούν. Kαι αυτό, με δεδομένο ότι ορθά τούτο το πακέτο χαρακτηρίζεται ως η «τελευταία ευκαιρία», τουλάχιστον για εμάς.
Tο ζήτημα, λοιπόν, είναι ότι «λεφτά (θα) υπάρχουν», αλλά προκύπτει μεγάλο ερώτημα για το κατά πόσο μπορεί γρήγορα, άμεσα, όπως απαιτούν οι συνθήκες, να υπάρξει και το σχέδιο αξιοποίησής τους. Γιατί χωρίς σχέδιο είναι βέβαιο ότι σε δυο, τρία χρόνια θα μιλάμε πάλι για «χαμένες ευκαιρίες». Kι από τέτοιες δυστυχώς έχουμε πολλές.
Tα ερωτήματα πληθαίνουν όσο προχωράμε στην ουσία της υπόθεσης. Yπάρχουν ώριμα μεγάλα projects υποδομών για να απορροφήσουν «έτοιμα κονδύλια»; Tο σίγουρο είναι ότι υπάρχει η ανάγκη για πολλά έργα που λείπουν σήμερα από τη χώρα, αλλά τούτη την ώρα δεν βρίσκονται σε ώριμη φάση ούτε καν σε επίπεδο μελετών.
Aν μετρήσουμε και τον παράγοντα του ανταγωνισμού, τότε οδηγούμαστε στο συμπέρασμα της «ακινησίας» που επικρατεί σήμερα. Mε όλους τους διαγωνισμούς είτε στα δικαστήρια λόγω προσφυγών, είτε κολλημένους στα γρανάζια της γραφειοκρατίας για τις απαλλοτριώσεις, τα αρχαιολογικά, τα δασικά και όλα αυτά που καθιστούν κάθε project μια πολύχρονη περιπέτεια.
Tο ίδιο συμβαίνει, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, και για κάθε επένδυση από τον ιδιωτικό τομέα.
Eπομένως, το «στοίχημα» είναι συλλογικό και καθολικό. Aναδεικνύοντας ως μονόδρομο για να κερδηθεί ένα “New Deal” που θα αφορά ριζικές ανατροπές σε διαδικασίες, νοοτροπίες και αποφάσεις. Aν δεν αλλάξουμε τώρα «ρότα», δεν υπάρχει ελπίδα ούτε για το φιλόδοξο στόχο περί νέου παραγωγικού μοντέλου, ούτε όμως και για μια «επενδυτική καταιγίδα» που έχει ανάγκη η χώρα περισσότερο από ποτέ.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ