Δεν είναι μια πολύ ευχάριστη σκέψη, αλλά κάθε εμπορικό αεροσκάφος χτυπιέται από αστραπές τουλάχιστον μία φορά το χρόνο, σύμφωνα με εκτιμήσεις των εμπειρογνωμόνων της αεροπορίας. Ευτυχώς, σπάνια αυτό επηρεάζει την πτήσης. Ως επιβάτες, με τα κεφάλια μας να είναι θαμμένα σε μαξιλάρια αεροπλάνων, ίσως να μην παρατηρούμε πάντα το γεγονός, κι ευτυχώς γιατί είναι βέβαιο ότι ένα μικρό χάος θα δημιουργείτο εντός του αεροπλάνου.
Οι κατασκευαστές αεροσκαφών φροντίζουν ιδιαίτερα για να καταστήσουν το αεροσκάφος ασφαλή σε μια τέτοια περίπτωση, αλλά η ενσωμάτωση όλων των απαιτούμενων μέσων προστασίας είναι δαπανηρή. Επίσης σε περίπτωση που χτυπηθεί από αστραπή η επισκευή ενός αεροπλάνου είναι δαπανηρή και σίγουρα για τις αεροπορικές εταιρείες τα περισσότερα κόστη σχετίζονται με το διάστημα μη χρήσης του αεροσκάφους για επιθεωρήσεις και επισκευές.
Ουσιαστικά, όταν ένα αεροπλάνο πετά μέσα από ένα ηλεκτρικό πεδίο, η εξωτερική του ηλεκτρική κατάσταση, που κανονικά είναι σε ισορροπία, μεταβάλλεται. Καθώς το εξωτερικό ηλεκτρικό πεδίο πολώνει το αεροπλάνο, το ένα άκρο του φορτίζεται θετικά, ενώ το άλλο τείνει προς μια πιο αρνητική φόρτιση. Καθώς το αεροπλάνο γίνεται όλο και πιο πολωμένο, μπορεί να προκαλέσει μια εξαιρετικά αγώγιμη ροή πλάσματος (positive leader) που προηγείται ενός πλήγματος αστραπής.
Αντιμέτωποι με αυτήν την προβληματική, ερευνητές του ΜΙΤ αναπτύσσουν ένα σύστημα προστασίας των αεροπλάνων από αστραπές. Σύμφωνα με μια σχετική έρευνα που παρουσιάστηκε στο American Institute of Aeronautics and Astronautics Journal, το σύστημα αυτό προστατεύει το αεροσκάφος φορτίζοντάς το ηλεκτρικά, καθώς, όπως διαπιστώθηκε, εάν ένα αεροπλάνο φορτιστεί στο σωστό επίπεδο, η πιθανότητα να χτυπηθεί από αστραπή μειώνεται σημαντικά.
Ο Guerra-Garcia, βοηθός καθηγητή αεροναυπηγικής στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης εξήγησε: “Η ιδέα είναι να υπάρχουν αισθητήρες ηλεκτρικού πεδίου στο αεροσκάφος που παρακολουθούν συνεχώς το ηλεκτρικό περιβάλλον στο οποίο υποβάλλεται το όχημα. Από αυτές τις μετρήσεις, οι αλγόριθμοι επί του σκάφους θα καθορίζουν τον κίνδυνο ενός χτυπήματος και το επίπεδο φόρτισης του αεροσκάφους που απαιτείται για τη βελτίωση της κατάστασης. Ο υπεύθυνος ελέγχου θα δίνει όποτε χρειάζεται την εντολή στους actuators/ενεργοποιητές (εκπομπούς ιόντων που μπορούν να φορτίζουν το αεροσκάφος) να οδηγούν το αεροσκάφος στο βέλτιστο καθαρό επίπεδο φόρτισης, αποτρέποντάς το από το να φτάσει σε κρίσιμο επίπεδο και προκαλέσει πλήγμα αστραπής.
Οι ερευνητές έδειξαν μέσω μοντέλων ότι αυτή η μέθοδος μπορεί να λειτουργεί – τουλάχιστον, σε θετικό επίπεδο.
Η ομάδα οραγματίζεται ένα αεροπλάνο με αυτόματο σύστημα ελέγχου που αποτελείται από αισθητήρες και ενεργοποιητές (actuators) με μικρά αποθέματα ενέργειας. Οι αισθητήρες θα παρακολουθούν το γύρω ηλεκτρικό πεδίο για ίχνη σχηματισμού positive leader, αντιδρώντας στο οποίο οι ενεργοποιητές εκπέμπουν ρεύμα για να παρέχουν την κατάλληλη φόρτιση στο αεροπλάνο. Σύμφωνα με τους ερευνητές, τέτοιου είδους φόρτιση θα απαιτούσε επίπεδα ενέργειας χαμηλότερα από αυτά που απαιτούνται για μια απλή, συμβατική λάμπα.
