Μια ομάδα ερευνητών έχει αναπτύξει ένα φιλόδοξο σχέδιο για τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι θα μπορούσαν δημιουργήσουν μιας αυτάρκη ερευνητική βάσης τον Άρη, τη Σελήνη ή ενδεχομένως οποιοδήποτε πλανήτη στο ηλιακό σύστημα.
Σε μια νέα μελέτη, οι επιστήμονες από την École Polytechnique Fédérale de Lausanne της Ελβετίας (EPFL) σχεδίασαν μια αυτοσυντηρούμενη ερευνητική βάση που θα μπορούσε ενδεχομένως να υποστηρίξει επανδρωμένες αποστολές για αρκετά χρόνια κάθε φορά. Η ομάδα συνέγραψε μια στρατηγική βήμα-βήμα, μαζί με τις τεχνολογίες που απαιτούνται για τη δημιουργία μιας βάσης στον Άρη, και τα αποτελέσματα της δουλειάς των επιστημόνων θα δημοσιοποιηθούν στο Acta Astronautica, ενώ παρουσίασή τους έγινε στη συνδιάσκεψη Entretiens Internationaux du Tourisme du Futur στη Γαλλία.
Το σχέδιο πολλαπλών σταδίων περιλαμβάνει αρχικά την αποστολή ρομπότ στον Άρη για να χτιστεί η βάση, αξιοποιώντας τους φυσικούς πόρους του κόκκινου πλανήτη και για δοκιμές και έρευνες ως προς τους φυσικούς πόρους στην περιοχή. Μετά θα έφταναν οι αστροναύτες στην επιφάνεια του πλανήτη που θα μπορούσαν να ζήσουν εκεί για τουλάχιστον εννέα μήνες. Το πλάνο αυτό θα μείωνε την ανάγκη μεταφοράς υλικών και τον κίνδυνο για τους αστροναύτες (ωστόσο δεν έχουν αναπτυχθεί ακόμα επαρκώς ισχυροί πύραυλοι για μια τέτοια αποστολή).
Κάνοντας την υπόθεση πως εάν υπήρξε κάποια στιγμή ζωή στον Άρη, τα ίχνη της θα βρίσκονται πιθανότατα στα στρώματα πάγου στους πόλους του πλανήτη, οι επιστήμονες έκριναν πως εκεί θα ήταν το πιο λογικό μέρος για τη δημιουργία μιας ερευνητικής βάσης και, δυνάμει, αποικιών.
Η στρατηγική των επιστημόνων του EPFL περιλαμβάνει την αποστολή ενός εξαμελούς πληρώματος αστροναυτών στον βόρειο πόλο του Άρη κατά το πολικό καλοκαίρι, για να εκμεταλλευτούν τις 288 ημέρες συνεχούς φωτός και την επιστροφή του στη Γη. Το σχέδιο περιλαμβάνει τη μέγιστη δυνατή χρήση των φυσικών πόρων στον πλανήτη- κυρίως του νερού, αλλά και άλλων χημικών, όπως διοξείδιο του άνθρακα, μέταλλα από το έδαφος κ.ά. Ωστόσο, σε πρώτη φάση θα έπρεπε ζωτικής σημασίας εφόδια (τρόφιμα, ενέργεια) να αποστέλλονται από τη Γη (κατεψυγμένα τρόφιμα, αντιδραστήρες θορίου, μπαταρίες κ.ά.).
“Οι πόλοι μπορεί να ένέχουν περισσότερες προκλήσεις στην αρχή, αλλά είναι η καλύτερη τοποθεσία μακροπρόθεσμα δεδομένου ότι φιλοξενούν φυσικούς πόρους που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε”, αναφέρει η Anne-Marlene Rüede, επικεφαλής της μελέτης και φοιτητής Διαστημικής Τεχνολογίας στο Κέντρο Διαστημικής Μηχανικής του EPFL (eSpace). Και παρόλο που η ανάπτυξη αποικιών σύμφωνα με τους επιστήμονες τοποθετείται στο απώτερο μέλλον, αυτό δεν τους εμποδίζει να αναλύουν λεπτομερώς το σχεδιασμό τους από τωρα. “Θέλαμε να αναπτύξουμε μια στρατηγική βασισμένη σε τεχνολογίες που έχουν επιλεγεί αναλόγως και να σκιαγραφήσουμε ένα σενάριο δοκιμών έτσι ώστε 20 χρόνια από τώρα, οι αστροναύτες θα μπορούν να πραγματοποιούν αυτό το είδος της διαστημικής αποστολής”, προσθέτει.
Σύμφωνα λοιπόν με το συγκεκριμένο επιστημονικό σενάριο, η βάση θα αποτελείται από τρία τμήματα: Έναν κεντρικό πυρήνα, κάψουλες και έναν θόλο, και η εγκατάστασή τους θα γινόταν από τα ρομπότ στην πρώτη φάση της αποστολής.
Επίσης, άλλο ένα καινοτόμο στοιχείο των σχεδίων είναι η δημιουργία ενός συστήματος μεταφοράς σε τροχιά γύρω από τον Άρη, που θα παίρνει τον εξοπλισμό και τα εφόδια από τα διαστημόπλοια που θα φτάνουν στον πλανήτη και θα τον ξεφορτώνει στην επιφάνεια του πλανήτη. Το σκάφος αυτό θα ήταν επαναχρησιμοποιούμενο και θα χρησιμοποιούσε καύσιμα που θα είχαν παραχθεί στον Άρη, μειώνοντας κατά πολύ τον φόρτο εργασίας για τα διαστημόπλοια.
“Θα πρέπει να διεξαγάγουμε μια αρχική αποστολή για να δοκιμάσουμε τα πάντα για πρώτη φορά. Και όσο καλύτερα θα είναι σχεδιασμένη η αρχική αποστολή, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουν να εξελιχθούν τα πράγματα και να προχωρήσουμε στον αποικισμό”, αναφέρει η Anne-Marlene Rüede . Στην πραγματικότητα, οι επιστήμονες δεν τοποθετούνται ολοκληρωμένα σχετικά με την προοπτική αποικισμού του Άρη. Αλλά ένα από τα βασικά οφέλη αυτής της έρευνας είναι ότι τα συστήματα που οραματίζονται θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για ρομποτικές αποστολές γενικά σε πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος.