Η πρωτοποριακή αποστολή της Κίνας να εξερευνήσει την “σκοτεινή” πλευρά της Σελήνης συνεχίζει να ρίχνει νέο φως σε αυτό το σχετικά άγνωστο έδαφος, με τους επιστήμονες να χρησιμοποιούν όργανα επί του μη επανδρωμένου διαστημόπλοιου Chang’e-4 (CE-4) για να εξερευνήσουν την επιφάνεια για πρώτη φορά.
Το rover του ανιχνευτή χρησιμοποίησε ραντάρ (Lunar Penetrating Radar, LPR) για να διεισδύσει βαθιά στο υπέδαφος αυτής της πλευράς της Σελήνης, βοηθώντας τους επιστήμονες να δημιουργήσουν μια εικόνα της δομής του, προσφέροντας νέες ενδείξεις για την ταραχώδη ιστορία της.
Ως διάδοχος του Chang’e-3 που επισκέφθηκε τη Σελήνη το 2013, το Chang’e-4 έγραψε ιστορία αγγίζοντας την σεληνιακή πλευρά τον περασμένο Ιανουάριο, όντυας το πρώτο διαστημόπλοιο που το έκανε ποτέ. Στην περιοχή αυτή ερευνάται αν φιλοξενούνται στρώματα παγωμένου νερού που διατηρούνται λόγω έλλειψης άμεσου ηλιακού φωτός, ενώ η αποστολή θα μελετήσει επίσης τη σύνθεση του σεληνιακού φλοιού και του μανδύα, ενισχύοντας τελικά την κατανόησή μας για το πώς σχηματίστηκε η Σελήνη δισεκατομμύρια χρόνια πριν.
«Διαπιστώσαμε ότι η διείσδυση του σήματος στον χώρο του CE-4 είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτήν που είχε μετρηθεί από το προηγούμενο σκάφος, Chang’e-3» είπε ο Λι Τσουνλάι, ερευνητής της Κινεζικής Ακαδημίας Επιστημών, σύμφωνα με το Phys Org. «Το υπέδαφος στον χώρο προσελήνωσης του CE-4 είναι πολύ διαφανές στα ραδιοκύματα, και αυτή η ποιοτική παρατήρηση υποδεικνύει ένας εντελώς διαφορετικό γεωλογικό χαρακτήρα για τους δύο χώρους προσελήνωσης».
Ο Λι και η ομάδα του χρησιμοποίησαν το LPR για να στέλνουν ραδιοσήματα βαθιά στην επιφάνεια της Σελήνης, φτάνοντας σε βάθος 40 μέτρων- πάνω από τρεις φορές το βάθος που είχε φτάσει το CE-3. Τα δεδομένα αυτά επέτρεψαν στους ερευνητές να δημιουργήσουν μια εικόνα της στρωματογραφίας του υπεδάφους.
Βαισκό συμπέρασμα των Κινέζων επιστημόνων είναι πως το υπέδαφος στην ουσία αποτελείται από εξαιρετικά πορώδη κοκκώδη υλικά, που ενσωματώνουν βράχους διαφόρων μεγεθών. Το περιεχόμενο αυτό κατά πάσα πιθανότητα προέκυψε εξαιτίας αναταραχής στο μακρινό παρελθόν, όταν μετεωρίτες και άλλα αντικείμενα έπεφταν συχνά στη Σελήνη. Από τους χώρους πτώσης εκτοξευόταν υλικό σε άλλες περιοχές, δημιουργώντας μια επιφάνεια με κρατήρες πάνω από ένα υπέδαφος με διάφορα στρώματα.
“Αυτή η εργασία δείχνει ότι η εκτεταμένη χρήση του LPR θα μπορούσε να βελτιώσει σημαντικά την κατανόησή μας για την ιστορία των σεληνιακών προσκρούσεων και ηφαιστείων και θα μπορούσε να ρίξει νέο φως στην κατανόηση της γεωλογικής εξέλιξης της αθέατης πλευράς της Σελήνης”, κατέληξε ο Λι.
