Γερμανοί, Νορβηγοί και Σουηδοί περιφέρονται στα σοκάκια της Σικίνου. Περίπου 15 οικογένειες ξένων νιώθουν πλέον «ντόπιοι» ανάμεσα στους ντόπιους.
Ο «ήρεμος» τρόπος ζωής του κυκλαδίτικου νησιού τους «μάγεψε» και για το λόγο αυτό αποφάσισαν να αγοράσουν κάποια εγκαταλελειμμένα σπίτια στο Χωριό, τα οποία αναπαλαίωσαν και συντηρούν.
Για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, ανάμεσα στην άνοιξη και το φθινόπωρο, φροντίζουν να ζουν στη Σίκινο. Εκεί, απολαμβάνουν την ησυχία, τη φύση και τη θάλασσα και γίνονται ένα με τους 273 μόνιμους κατοίκους. Τους υπόλοιπους μήνες επιστρέφουν στις πατρίδες τους.
«Δεν μένουν μόνιμα στο νησί οι ξένοι ιδιοκτήτες των σπιτιών. Έρχονται συνήθως την άνοιξη και το φθινόπωρο, ενώ αποφεύγουν τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο, οπότε και έχουμε αρκετούς τουρίστες.
Συντηρούν τα σπίτια που έχουν αγοράσει, χωρίς να αλλάζουν την αρχική τους μορφή» λέει στο ΑΠΕ – ΜΠΕ ο δήμαρχος Σικίνου Γιάννης Συρίγος.
Η Σίκινος είναι ένα ξεχωριστό νησί στην «καρδιά» των Κυκλάδων, έξω από την πολυκοσμία και τις κοσμικότητες. Διαθέτει περίπου 300 κλίνες για τις ανάγκες των απαιτητικών τουριστών και δωρεάν wi-fi παντού, ώστε να υπάρχει συνεχής επικοινωνία με τον υπόλοιπο κόσμο. Μέσα στον Αύγουστο, τα γραφικά σοκάκια του νησιού «εξερευνούν» έως και 2.000 άτομα.
«Είμαστε ένας παραδοσιακός οικισμός που σιγά – σιγά τον ανακαλύπτουν οι τουρίστες. Μπορούν οι επισκέπτες να δουν στον τόπο μας πώς ήταν οι Κυκλάδες πριν από 40 – 50 χρόνια.
Ο τουρισμός μας αυξάνεται σταδιακά, όμως εμείς θέλουμε να διατηρήσουμε τον τρόπο ζωής μας» προσθέτει ο δήμαρχος, ο οποίος αποτελεί την «κεφαλή» της τοπικής αυτοδιοίκησης τα τελευταία 18 χρόνια.
Η Σίκινος, με έκταση 41 τ.χλμ, είναι ανάμεσα στην Ίο και τη Φολέγανδρο και, σύμφωνα με τον κ.Συρίγο, εκεί θα καταλήξει ο «ψαγμένος» τουρίστας. Αυτός που θέλει ηρεμία και άλλη ποιότητα διακοπών. Θα θελήσει να χαλαρώσει στις καταγάλανες, κρυφές παραλίες και να περπατήσει στα μονοπάτια του νησιού.
Μάλιστα, πρόσφατα σηματοδοτήθηκαν εφτά μονοπάτια για τους περιπατητές. Στόχος είναι να δημιουργηθεί ένας περιπατητικός τουρισμός, την άνοιξη και το φθινόπωρο, όταν οι καιρικές συνθήκες θα είναι ιδανικές.
Το καλωσόρισμα των ανθρώπων που ανοίγουν τα σπίτια τους στον ξένο, η φροντίδα τους για τη γη, η ανεξάντλητη όρεξη τους για πειράγματα και για γλέντια είναι το «πρόσωπο» ενός νησιού που έμαθε να πορεύεται με τις δυνάμεις του για πολλές εκατοντάδες χρόνια.
Η πρώτη εικόνα του επισκέπτη είναι το μικρό, απάνεμο λιμάνι της Σικίνου, η Αλοπρόνοια (αλς=θάλασσα +πρόνοια). Θα περπατήσει στο Χωριό και το Κάστρο που αποτελούν τα δύο μοναδικά χωριά του νησιού και είναι «σκαρφαλωμένα» σε αντικριστές πλαγιές. Θα θαυμάσει το Ναό της Επισκοπής, ένα ξεχωριστό οικοδόμημα, αλλά και το ναό της Παντάνασσας που είναι χτισμένος από το 1787. Στα ξεχωριστά βότανα που διαθέτει το νησί είναι το δεσποινοβοτανάκι, όπου σύμφωνα με τους ντόπιους είναι για να διατηρηθεί ζωντανός ο έρωτας.
Το χειμώνα, η πρόσβαση δεν είναι εύκολη και οι ντόπιοι περνούν χαλαρά την ώρα τους με κρασάκι και παρέες, είτε σε σπίτια είτε στα ελάχιστα μαγαζιά που παραμένουν ανοιχτά. Μάλιστα, παρά τις δυσκολίες δηλώνουν «ευλογημένοι και ευχαριστημένοι» που ζουν σε αυτόν τον τόπο.
