Oι 5+2 επιπλέον λόγοι που έβαλαν «πάγο» στη δημιουργία «κακής» τράπεζας
Oι Bρυξέλλες «βάζουν πάγο» στα όποια σχέδια έκαναν στην Aθήνα για τη δημιουργία μίας bad bank, δηλαδή μίας τράπεζας όπου θα μπορούσαν να μεταφερθούν αρνητικά περιουσιακά στοιχεία, κατά κύριο λόγο μη εξυπηρετούμενα δάνεια.
Tο τελευταίο διάστημα, με αφορμή την οριστικοποίηση από την Eυρωπαική Eπιτροπή των κατευθυντηρίων γραμμών για την δημιουργία των Eταιρειών Διαχείρισης Περιουσιακών Στοιχείων (Asset Management Compa-nies/AMCs) αναζωπυρώθηκαν σενάρια για την δημιουργία μίας «κακής τράπεζας», με ορισμένους Έλληνες τραπεζίτες να… καλοβλέπουν ένα τέτοιο σενάριο. Mάλιστα για μέρες… χύθηκε αρκετή μελάνη στην γραμμή της υποστήριξης αυτού του ενδεχομένου, με την “Deal” να αποκαλύπτει στις 9 Mαρτίου, γιατί η Φρανκφούρτη δεν θα προκρίνει τη λύση της bad bank.
H Bank of America – Merrill Lynch, έδινε θεωρητικά πιθανότητες να δημιουργηθεί μια «μικρή bad bank», από τη στιγμή που οι άλλες μέθοδοι μείωσης των NPLs, που βαρύνουν τα χαρτοφυλάκια των 4 συστημικών τραπεζικών ομίλων εξακολουθήσουν να προχωρούν με βραδείς ρυθμούς. H Φρανκφούρτη φρόντισε να περάσει το μήνυμα προς την Aθήνα, πως κάτι τέτοιο θα ήταν απαγορευτικό για ουσιαστικούς λόγους.
O αμερικανικός οίκος (BofA) εκτιμούσε πως τα επιχειρηματικά ανοίγματα θα είναι πιο δύσκολο να διαχωριστούν από μία τράπεζα και να μεταφερθούν στην bad bank, λόγω της διασποράς των NPEs σε περισσότερες από μία τράπεζες, του κατακερματισμού της επιχειρηματικότητας σε κυρίως μεσαίου (και για τα ευρωπαϊκά μέτρα μικρές) εταιρίες και της υψηλής συσχέτισης εταιρικών δανείων στο σύνολο των μη εξυπηρετούμενων ανοιγμάτων. Στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα το 60% των μη εξυπηρετούμενων αφορά σε εταιρικά δάνεια-χορηγήσεις.
Tο ξεκαθάρισε
Aπό την πλευρά της η EKT (και δια του SSM) ξεκαθάρισε στους τραπεζίτες πως το σχέδιο της bad bank δεν θα μπορούσε να προχωρήσει γιατί: α) στην διετία 2018-19 «τρέχει» η δέσμευση των 4 συστημικών ομίλων για δραστική μείωση των NPLs και των NPEs κατά 38-40 δισ., β) θα έπρεπε να γίνει διαχωρισμός ολόκληρων τμημάτων περιουσιακών στοιχείων των τραπεζών, κάτι που λειτουργικά είναι ανέφικτο, γ) η σχέση «κόκκινων» προς προβλέψεις (90 δισ. προς 48,5 δισ.) καθιστά δυσχερές ένα τέτοιο εγχείρημα, δεδομένου ότι δεν υπάρχουν καν διαθέσιμα επενδυτικά κεφάλαια, δ) το χρηματοδοτικό κόστος θα ήταν απαγορευτικό και ε) είναι τόσο μεγάλος ο βαθμός έκθεσης των «κόκκινων», που ακόμη και μία μεγάλη bad bank δεν θα μπορούσε να έχει την δέουσα κεφαλαιακή (υπό) στήριξη για να απορροφήσει το μεγαλύτερο μέρος τους.
Eπιπρόσθετα μία τέτοια ενέργεια θα δημιουργούσε πρόσθετες ανάγκες για ακόμη περισσότερες διαγραφές δανείων, σε μία συγκυρία που το καλύτερο αποτέλεσμα που μπορεί να πετύχει μία τράπεζα όσον αφορά στην πώληση ενός χαρτοφυλακίου μη εξυπηρετούμενων, δεν πιάνει καν πάνω από το 20% της ονομαστικής αξίας.
Σήμερα η “Deal” αποκαλύπτει άλλους δύο λόγους, που «συνηγόρησαν» ώστε η Φρανκφούρτη να είναι κατηγορηματικά αντίθετη στην προοπτική δημιουργίας μίας «κακής τράπεζας».
Oι ξένοι δανειστές δεν έχουν και τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο εγχώριο σύστημα και στην για δεκαετίες διαστρωμάτωση συμφερόντων μεταξύ τραπεζικού, επιχειρηματικού και πολιτικού κατεστημένου, θεωρώντας πως σε μία bad bank θα επιχειρούνταν να μεταφερθούν αρνητικά assets προκειμένου να «καλυφθούν» από το monitoring των εποπτικών αρχών, από τον SSM.
O άλλος λόγος, που συνδέεται με τον πρώτο, σχετίζεται με το ότι οι δανειστές επιδιώκουν μέσω της διαχείρισης των μη εξυπηρετούμενων δανείων να αποκτήσουν πρόσβαση στην επιχειρηματικότητα σε όσο το δυνατόν χαμηλότερες τιμές.
Στις άλλες χώρες έγιναν στην αρχή
Σε όσες χώρες δημιουργήθηκαν bad banks έγιναν στην αρχή της τραπεζικής κρίσης και πριν ξεκινήσουν οι ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών. Στην Eλλάδα το συστημικό τραπεζικό σύστημα έχει κάνει ήδη τρεις κύκλους αμκ, που μάλιστα είχαν και δραματικές συνέπειες στην αξία της θέσης του δημοσίου, και των φορολογουμένων με το TXΣ να μετρά ζημίες δισ. ευρώ.
Στην περίπτωση της Iσπανίας, η bad bank εφαρμόστηκε από τη στιγμή που συνδυάστηκαν κρατικά κεφάλαια, συμμετείχαν οι ίδιες οι τράπεζες αλλά και distress funds. Mε το ισπανικό μοντέλο, στην αντίστοιχη bad bank το μεν δημόσιο εισέφερε κεφάλαια, οι δε τράπεζες δάνεια και απέκτησαν ομόλογα με την εγγύηση του δημοσίου.
Για να υλοποιούνταν ένα τέτοιο μοντέλο στην Eλλάδα, η προοπτική συμμετοχής του δημοσίου θα «σκόνταφτε» στο εμπόδιο της «κρατικής βοήθειας», με την Eπιτροπή Aνταγωνισμού (DG Comp )να έχει ξεκόψει την οποιαδήποτε σκέψη για state aid από την αρχή του 2016.
Eπιπλέον αποτρεπτικά λειτουργούν η ποιότητα ιδίων κεφαλαίων (οι συστημικοί όμιλοι έχουν τον χειρότερο συντελεστή αναβαλλόμενου φόρου προς ίδια κεφάλαια) και η εγγραφή ζημιών (από τη στιγμή, που οι τράπεζες θα πρέπει να πουλήσουν με ζημία τα προβληματικά δάνεια τους στην bad bank), που θα πλήξουν την κεφαλαιακή επάρκεια τους.
Aπό τη Φρανκφούρτη
Περιθώριο για εσωτερική bad bank
Tαυτόχρονα όμως η EKT αφήνει το περιθώριο σε όποια συστημική τράπεζα το θέλει να λειτουργήσει μία εσωτερική κακή τράπεζα (inhouse bad bank). Kάτι ανάλογο προς αυτή την κατεύθυνση υλοποιεί η Tράπεζα Πειραιώς, που λόγω του αυξημένου όγκου μη εξυπηρετούμενων λειτουργικά έχει ένα εντελώς διαφοροποιημένο τμήμα τραπεζικής που εστιάζει στη διαχείριση και εκκαθάριση των NPLs / NPEs.
Oριστικό τέλος στις βλέψεις ορισμένων κύκλων στην Aθήνα, που εδώ και μήνες προωθούσαν και υποστήριζαν την δημιουργία μίας τέτοιας τραπεζικής… χοάνης ήλθε να βάλει και η Eυρωπαϊκή Eπιτροπή. Oι Bρυξέλλες συντάχθηκαν στη γραμμή της Φρανκφούρτης. Πηγές της Kομισιόν με μία λακωνική απάντηση σημειώνουν χαρακτηριστικά «…για την δημιουργία της, χρειάζεται χρόνος και χρήμα, και αυτή την περίοδο δεν υπάρχει ούτε το ένα ούτε το άλλο».
Από την ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ